bayanlar yazılarınızı okudum . gerçekten zor bi durum. alışılması zor. fakat herşeye ragmen dünya dönüyor ve cok güzel.
bende aynı durumdayım bastan kabullenemedim ama ne kadar kabullenmezsek o kadar kendimize zarar veriyoruz. ben 2002 yılında ameliyat oldum hacettepe de . vajinoplasti yapıldı. cok basarılı bi ameliyat oldu. sizlerin yazılarını okudum evlilik öncesi ameliyat olunacak vs. bana da dediler bunu bi üniversitesi hastanesinde. iki ameliyat dediler ilkini hemen yapıcaz ikincisi evlilik öncesi dediler işlemleri yaptırırken resmi işlemlerde sıkıntı cıktı olmadı. hacettepeye gönderdiler iyi ki gitmişim. şimdi herşey yolunda. normal saglıgıma kavustum fakat bi tek farkla oda anne olamamak. birini sevdim ısrarla yasantıma girdi bahsettim bastan kabul etti sonra adilik etti. yapıcak bi şey yok. herkez kendine yakışanı yapar. biz bu konumda olmayı secmedik. yaradan böyle takdir etmiş. rıza göstermekten baska çare yok. kabul eden böyle kabul etsin etmeyene kapı açık...hiç kendimizi üzmeye gerek yok. arada bi annelik duygusu agır basıyo sıkıntı oluşturuyo ama illaki kendi kanımızdan olacak diye bişey yok. kimisi sahip olmak ister olamaz kimisi elindeki nimetin kıymetini bilmez doğurur çöplüğe bırakır gider. bi aileye muhtaç o kadar küçük masum bebekler var ki onları evlat edinerek annelik duygularımızı tatmin edebiliriz. ben çözümü bu düşüncede buldum. bu konuda yanımızda duran erkegi bas tacı ederiz durmayana da kapıyı gösteririz.
