Çocuğun davranışlarını aşırı kontrol etme sakıncalı mı?

chatlak

özgür
Kayıtlı Üye
26 Ekim 2006
594
2


Bazı anne babaların hatalarından birisi de çocuklarını aşırı kontrol etmeleri ve disiplin altında tutmalarıdır. Bu, genelde çok titiz ve hassas ebeveynlerde karşımıza çıkmaktadır. Özellikle bazı anneler: "Çocukları hakkında her an ne yapıyor? Ne ile meşgul oluyor? Acaba bir problemi var mı? Bir şey olur mu? Başına bir iş gelir mi?" gibi düşüncelerle yaşamakta ve çocuklarını her an kontrol etmeye çalışmaktadırlar.

Elbette ki her anne baba, belli ölçülerde çocuğuna sahip çıkmalı ve çocuğunun o an nasıl bir durumda olduğunu merak etmelidir. Ama bunun ölçüsü kaçırılırsa, çocuklar aşırı kontrol edilirse, doğacak sıkıntının önemli bir kısmını çocuklar çekecektir. Yani çocuk, her an kontrol edilme hissi ile yaşamakta bu da onda müthiş bir şekilde kaygı, gerginlik ve kendine karşı güvensizlik oluşturmaktadır. "Acaba hata yapar mıyım? Acaba annem görür mü? Acaba bu iş konusunda annem ne der? Acaba bu yaptığım için eleştirilir miyim?" gibi düşüncelerle yaşarlar. Çocukların bu kontrol durumuna reaksiyon olarak kaygıları daha da artmaktadır. Hatta bu durumu bazen o kadar ileri boyutlarda görmekteyiz ki, kontrol ve bağımlılığa alışan çocuk, annesinden ayrıldığı zaman sanki başına kötü bir şey gelecekmiş gibi endişe duyabilir. Yani annenin bedensel bir parçasıymış gibi yaşamaya alışmıştır.

Annesinden ayrılmak istemeyen çocuk, ileride ayrı kalmaktan çekinebilir. Annenin kaygısı ve endişesi, çocuğu da anlamsız bir şekilde kaygı ve endişeye sokabilir. O nedenle anne babaların çocuklarını belli ölçülerde kontrol etmeleri, onların bazı hatalarını görmezden gelmeleri (devam etme durumunda önlem almak şartı ile) onları bazı zamanlar kendi hallerine bırakmaları, her an nerede ne yapıyor, düşüncesinden vazgeçmeleri, onlar için aşırı kaygı ve endişeye girmemeleri, çocuğun ufak tefek yanlışlarını tespit edip yüzüne vurmamaları uygun olur. Aşırı disiplin, mükemmeliyetçi davranışlar ve abartılı tavırlar, çocukları anne babanın sözlerine karşı pasif bir dirence iter. Bu direnç, yalan söyleme, tik, tırnak yeme, konuşma sorunları, altını ıslatma vb. gibi kaygı belirtilerine de yol açabilir.

Anne babaların çocuklarını kontrol etme konusunda bu dengeyi iyi ayarlamaları gerekir. Aynı zamanda çok kontrol edilen, eleştirilen çocukların kendi özgüvenlerinin eksik kalacağı, sosyal olarak çekingen olabilecekleri, anne babalarının bu aşırı kontrol ve isteklerinin de onları strese itebileceği hiçbir zaman unutulmamalıdır. Çocukların kontrol ve takibi onları bunaltmayacak ve germeyecek şekilde olmalıdır.
 
Haklısınız ama elden gelen birşey yok. Koruyucu olarak eğitilmişiz, onların saçının teline zarar gelse yine bizim canımız acıyacak. Temkinli ve ölçülü hareketlerle sanırım onlara hayatı öğreteceğiz..
 
Bencede cok sakincali ilk baslarda bende cok ustune dusuyordum ilk bebegim olunce butun dikkatim aklim fikrim uykum yasamim oglumdu ama baktim olacak gibi degil onunda bir hayati var tamam herseye goz yumupta ilgilenmiyor degilim ama biraz daha esnek olmaya basladim yani eskiden 5 kere sordugum seyi simdi 1 kere sormaya basladim elimde degildi oyle yetismisiz heran koruyucu gibi arkasinda dolasiyoruz aslinda o kadar yanliski cocukta sasiriyor o zaman ben artik tavrimi degistirdim esnek davraniyorum surekli tepesinde golge gibi olmuyorum ama bosta birakmiyorum arayi buldum onun icin cok mutluyum, ama bilirki ben herzaman yanindayim neye ihtiyaci olursa varim ama kendisinede secme sansi ve arzuladiklarini yapma sansi veriyorum, surekli bana bagimli olmasi zor olurdu bna birsey olsa cocuk bunalima girerdi bunu atlattim
 
Bu konuda benimde endişelerim var ileride çocuk sahibi olursam nasıl davranmalıyım,neler doğru neler yanlış,hem kendine güvenli bir birey olsun diye uğraşmak ama bunun yanısıra şımarık bir çocuk olsun istemiyorum açıkçası korkularım var dile kolay o ufacık yavrular hep öyle kalmıyorlarki koca insan olacaklar,artık buradaki tecrübeli annelerden habire akıl alırım.
 
ben çok fazla kontrolcü bir anne idim önceleri. gözümün önünden bir gün olsun ayrılsınlar istemezdim. mutfaktaysam mutfağa salonda isem solanda yanımda olsunlar isterdim. ama kızlar biraz büyüyünce ne büyük hata yaptığımı anladım. küçük kızım tamamen bana bağımlı hale gelmişti. okula gitmek istemiyordu. hep yanında olayım istiyordu.benimle birlikte yatmak istiyordu. psikiyatre götürdük ve malesefki ilaçla tedavi görmek zorunda kadı. bende zorlada olsa kendimi değiştirdim. keşke ta baştan böyle davransaymışım diyorum şimdi. ama herşeye rağmen zararın neresinden dönersen kardır.:1yes2:
 
Teşekkürler bizleri bilgilendirdiğin çin söylediklerinide çok haklısınız ben kızımın üstüne çok düştüm her anne gibi ve kızım bizle konuşurken konuşmakta çok zorluk çekiyordu ve eşimle konuştuk kızımı daha rahat bırakmaya karar verdik gittiğim her yerde kızım yapma kızım etme biri vurmaya kalkardı arkadaşlarından biz korurduk ve kızım şimdi kendini fazla savunamaz bizden yardım ister ama bu engelleri aştık çok şükür çocuklarınızı fazla sıkmayın.
 
Bende önceleri fazla üzerine gidiyordum ilk oglumun,devamli kontroller,belki ilk oldugunun verdigi korkulardi ama zamanla o korkularimi yendim ikinci oglum daha sansliydi...Tabiki kontroller disiplin var ama yerine göre asiriya kacmadan...
 
Bende surekli bu tur bir davranis var engellemeye calisiyorum ama ne kadar basarili oluyorum bilemiyorum..Benim kizimda bana cok bagli bu yuzden okula bile gitmek istemiyordu(aynen masalin yazdiklari seyler bizdede yasandi,doktorsuz hallettik diyebilirim cok sukur ) zor alistirdik..Simdi ufak bir oglum biraz daha temkinli davraniyorum ama bu yazida olanlarin hemen hepsi bende dusunce olarak var(birsey olacak hissi vs vs..)

Bu yazidan en cok faydalanan ben oldum sanirim tsk ederim paylastigin için...
 
X