- 5 Ağustos 2007
- 80
- 0
- 54
Kisi sevdigiyle olmak ister!. Sevdiginin hâliyle hâllenir… Sevgisi kadar, onunla yasar!. Sevginin ne oldugunu tam olarak bilemedigimiz icin, cogunlukla, "begeni" ile "sevgi"yi birbirine karistiririz.
"Begeni" yaninda "sahip olma" arzusuyla aciga cikar!.Bir nesneden hoslandiginda, begendigin seye sahip olmak ve uzerinde tasarruf edebilmek arzusuyla yasarsin… Bu tum mahlukatta cok yaygin bir duygudur!. Kimi, begendigini cebine sokar; kimi begendigine tasma takip yaninda tasiyarak onunla hava atmak ister; kimi yakalayip inine surukler… Her mahlûk yaradilis fitratina gore, begendigi uzerinde tasarruf etmek ister.
"Sevmek" ise bundan cok farklidir…
Sevince, yalnizca sevdigin icin yasamak istersin!. Yalnizca yaninda olmak, yalnizca onun olmak, yalnizca onun zevk aldigiyla zevk alip, sevmediginden kacmak istersin! Sevdigin oylesine sarmistir aklini, fikrini, ruhunu ki, her sey sana, onu hatirlatir; yaninda iken bile onun icinde olmak istersin!… Yakinlik bile uzak gelir sana!… Sen kaybolursun, sende; sevdigin kalir yalnizca, beyninde!.. Onun bakisiyla bakar, onun degerlendirmesiyle degerlendirir, onun diliyle konusmaya baslarsin!. Gozun ondan baskasini gormez, kulagin ondan baskasini duymaz, elin ondan baskasina uzanmaz olur!.
Her an sana sahip olmasini; varliginin, tasarrufunun her an uzerinde olmasini, her an seni kucaklamasini istersin!… Bedensel yakinlik bile, korkunc uzaklik gibi gelir sana; ve onunla tek bir beden, tek bir ruh, tek bir suur olmayi dilersin!.
Sevgi, fitratin musait ise, sevdiginde yok edesiye yakar seni; ve gun gelir kasinda-gozunde, yuzunde-dilinde sevdigini gorurler de, "sen o olmusun" derler!
Begenen sahip olmak ister…
Seven ise sevdiginde yok olur; feda eder her seyi sevdigi ugruna!.
Bazilarinin da sevgi kokusu surulur ustune; "asigim" sanir!. Ama sevdigi ugruna, fedakarlik etmeye gelince sira, o koku siliniverir uzerinden "kopamama" sabunuyla!. Parasindan kopamaz… Mevkiinden kopamaz… Yakinlarindan kopamaz… İcinde yasadigi ortamin guzelliklerinden kopamaz… "Etraf"tan kopamaz!. Derken kusurlar belirmeye baslar sevdigini sandiginin uzerinde… Eksiklikler gormeye baslar, yetersizlikler gormeye baslar… Bunlar once acima duygusuna donusturur sevgisini; uzaktan aciyarak seyretmeye baslar… Sonra tatli bir aniya donusur, sevgi sandigi duygulari!. Bu tecrube gosterir ki, onun fitratinda sevgi programi yoktur!.. Begeniyi, sevgi sanmistir!..
Uzaklasma ondan gelmemis de, karsisindakinden gelmisse, bu defa "nefret"e doner "begeni"; ondan intikam alma duygusu gelisir icinde; ve vicdanla intikam dalgalari arasinda bir o yana bir bu yana suruklenir durur; terkedilmisligin, uzaklasmanin, layik olmadigini yasamanin sanisi icinde!..
Oysa yalnizca, fitratinda olmayan gercek sevginin sonuclarini yasamaktadir!. Cuzdani icin, guzelligi-yakisikliligi icin, kendisine hos gelen huylari icin, mevkii-koltugu icin, ilmi icin begenmistir; sevdigini sanmis; sahip olamayinca da arzusuna erisememenin dus kirikligi icinde kopmus; yalnizca cikarlari dogrultusunda yasamayi tercih etmistir…
Seven ise goze almistir kopmayi… Dislanmayi… Paradan-puldan, namdan nisandan, dosttan akrabadan uzak kalmayi…
Fitratindan gelir sevgi!. Kullugu sevmek uzeredir!. Onunla, sevmeyi yasamak istedigi icin yaratmistir onu Yaratan… O yuzden kopar anadan-babadan; dunyadan paradan!
Seven, karsiliksiz sever!…
Begenen karsiligini ister!.
Benim istedigim gibi yasarsan seni bogarim sahip olduklarima, der begenen!.. Onun zaten fitratinda yoktur sevgi, bilmez askin ne oldugunu!... Ne uzere yaratilmissa, odur tum mesgalesi… Karinca gibi calisir; maymun gibi ciftlesir; aslan gibi yavrularina sahip cikar… Ama pervane gibi sevemez!. atamaz kendini atese!.
Sevgi sonunda yanmayi getirir!.. Begeni ise sonunda kacmayi!.
Begenen mahlûkat cogunluguna gore, "sevgi" delilikten bir turdur!.. Anlamazlar onlar, sevdigi ugruna, etraf ne derse desin deyip, her sarta katlanmayi! Ve "delillik bu" derler…
Begenme bir tur "hobi"dir!… Bazen omur boyu surer, bazen birkac yil, bazen bir kac ay!...
Sevgi bir omur boyudur!… Bitmez, tukenmez, bazen durulur, bazen cosar ama hic gerilemez!. Cogunlukla karsisindakinden yuzunu gostermesinden gelir sevgi insana!.. Bazen de ozunden gosterir yuzunu O!… O zaman onlar icin derler ki, "Allah"a asik oldu!..
"Kendine sectikleri"dir sevenleri bir cehreden!… Ozunden sevgiyi yasayanlardir, "mukarreb"leri!…
Hunerlerini sergilemek icin yaratmistir herseyi…
Sevmek icin yaratmistir sevilenleri!.
Gozlerinde seyretmek icin gozleri olarak yaratmistir "ask"i yasattiklarini!..
Avam anlamaz ve bilmez bu aski!. Bunun ask oldugunu!..
Oysa gercek "ask" O'nun atesine pervane gibi atilip; varligini O'nda yitirip; O'nun "Baki"ligini yasattiklaridir gercek "asik"lar!..
Ozel bir fitratla gelmislerdir onlar, "asik" olmak icin!.. Yasamlari boyunca bir deger tasimamistir dunya ve icindekiler....
Sevgiyle,
(ALINTI)
"Begeni" yaninda "sahip olma" arzusuyla aciga cikar!.Bir nesneden hoslandiginda, begendigin seye sahip olmak ve uzerinde tasarruf edebilmek arzusuyla yasarsin… Bu tum mahlukatta cok yaygin bir duygudur!. Kimi, begendigini cebine sokar; kimi begendigine tasma takip yaninda tasiyarak onunla hava atmak ister; kimi yakalayip inine surukler… Her mahlûk yaradilis fitratina gore, begendigi uzerinde tasarruf etmek ister.
"Sevmek" ise bundan cok farklidir…
Sevince, yalnizca sevdigin icin yasamak istersin!. Yalnizca yaninda olmak, yalnizca onun olmak, yalnizca onun zevk aldigiyla zevk alip, sevmediginden kacmak istersin! Sevdigin oylesine sarmistir aklini, fikrini, ruhunu ki, her sey sana, onu hatirlatir; yaninda iken bile onun icinde olmak istersin!… Yakinlik bile uzak gelir sana!… Sen kaybolursun, sende; sevdigin kalir yalnizca, beyninde!.. Onun bakisiyla bakar, onun degerlendirmesiyle degerlendirir, onun diliyle konusmaya baslarsin!. Gozun ondan baskasini gormez, kulagin ondan baskasini duymaz, elin ondan baskasina uzanmaz olur!.
Her an sana sahip olmasini; varliginin, tasarrufunun her an uzerinde olmasini, her an seni kucaklamasini istersin!… Bedensel yakinlik bile, korkunc uzaklik gibi gelir sana; ve onunla tek bir beden, tek bir ruh, tek bir suur olmayi dilersin!.
Sevgi, fitratin musait ise, sevdiginde yok edesiye yakar seni; ve gun gelir kasinda-gozunde, yuzunde-dilinde sevdigini gorurler de, "sen o olmusun" derler!
Begenen sahip olmak ister…
Seven ise sevdiginde yok olur; feda eder her seyi sevdigi ugruna!.
Bazilarinin da sevgi kokusu surulur ustune; "asigim" sanir!. Ama sevdigi ugruna, fedakarlik etmeye gelince sira, o koku siliniverir uzerinden "kopamama" sabunuyla!. Parasindan kopamaz… Mevkiinden kopamaz… Yakinlarindan kopamaz… İcinde yasadigi ortamin guzelliklerinden kopamaz… "Etraf"tan kopamaz!. Derken kusurlar belirmeye baslar sevdigini sandiginin uzerinde… Eksiklikler gormeye baslar, yetersizlikler gormeye baslar… Bunlar once acima duygusuna donusturur sevgisini; uzaktan aciyarak seyretmeye baslar… Sonra tatli bir aniya donusur, sevgi sandigi duygulari!. Bu tecrube gosterir ki, onun fitratinda sevgi programi yoktur!.. Begeniyi, sevgi sanmistir!..
Uzaklasma ondan gelmemis de, karsisindakinden gelmisse, bu defa "nefret"e doner "begeni"; ondan intikam alma duygusu gelisir icinde; ve vicdanla intikam dalgalari arasinda bir o yana bir bu yana suruklenir durur; terkedilmisligin, uzaklasmanin, layik olmadigini yasamanin sanisi icinde!..
Oysa yalnizca, fitratinda olmayan gercek sevginin sonuclarini yasamaktadir!. Cuzdani icin, guzelligi-yakisikliligi icin, kendisine hos gelen huylari icin, mevkii-koltugu icin, ilmi icin begenmistir; sevdigini sanmis; sahip olamayinca da arzusuna erisememenin dus kirikligi icinde kopmus; yalnizca cikarlari dogrultusunda yasamayi tercih etmistir…
Seven ise goze almistir kopmayi… Dislanmayi… Paradan-puldan, namdan nisandan, dosttan akrabadan uzak kalmayi…
Fitratindan gelir sevgi!. Kullugu sevmek uzeredir!. Onunla, sevmeyi yasamak istedigi icin yaratmistir onu Yaratan… O yuzden kopar anadan-babadan; dunyadan paradan!
Seven, karsiliksiz sever!…
Begenen karsiligini ister!.
Benim istedigim gibi yasarsan seni bogarim sahip olduklarima, der begenen!.. Onun zaten fitratinda yoktur sevgi, bilmez askin ne oldugunu!... Ne uzere yaratilmissa, odur tum mesgalesi… Karinca gibi calisir; maymun gibi ciftlesir; aslan gibi yavrularina sahip cikar… Ama pervane gibi sevemez!. atamaz kendini atese!.
Sevgi sonunda yanmayi getirir!.. Begeni ise sonunda kacmayi!.
Begenen mahlûkat cogunluguna gore, "sevgi" delilikten bir turdur!.. Anlamazlar onlar, sevdigi ugruna, etraf ne derse desin deyip, her sarta katlanmayi! Ve "delillik bu" derler…
Begenme bir tur "hobi"dir!… Bazen omur boyu surer, bazen birkac yil, bazen bir kac ay!...
Sevgi bir omur boyudur!… Bitmez, tukenmez, bazen durulur, bazen cosar ama hic gerilemez!. Cogunlukla karsisindakinden yuzunu gostermesinden gelir sevgi insana!.. Bazen de ozunden gosterir yuzunu O!… O zaman onlar icin derler ki, "Allah"a asik oldu!..
"Kendine sectikleri"dir sevenleri bir cehreden!… Ozunden sevgiyi yasayanlardir, "mukarreb"leri!…
Hunerlerini sergilemek icin yaratmistir herseyi…
Sevmek icin yaratmistir sevilenleri!.
Gozlerinde seyretmek icin gozleri olarak yaratmistir "ask"i yasattiklarini!..
Avam anlamaz ve bilmez bu aski!. Bunun ask oldugunu!..
Oysa gercek "ask" O'nun atesine pervane gibi atilip; varligini O'nda yitirip; O'nun "Baki"ligini yasattiklaridir gercek "asik"lar!..
Ozel bir fitratla gelmislerdir onlar, "asik" olmak icin!.. Yasamlari boyunca bir deger tasimamistir dunya ve icindekiler....
Sevgiyle,
(ALINTI)
