Yılmaz Erdoğan Şiirleri

faili meçhul bir aşkta kim vurduya giden duygularım var dı benim faili SEN meçhulu BEN olan

çocukluğun bile çocuk olmaktan çıktığı bir coğrafyada sevmiştim seni çocukken

yaşamak uğruna ölmek bu olsa gerek
sevmek uğruna acı çekmek bu olsa gerek
hayat uğruna savaşmak bu olsa gerek
peki ya SENİN uğruna üzülmek niye



yılmaz erdoğan deyince aklıma şap diye bunlar gelir hep bayılıyorum onun şiirlerine

Bu Yol Nereye Gider

bir kuğunun boynuna dokunurken…

yol bir yere gitmez
içerde
düz saçlara uğrar
ayak üstü bir akşamüstü
her plansız ürperişin sonu
hüsran
ve hüsran
çok sanat müziği bir kelimedir

yol bir yere gitmez
o bir durma biçimidir
yol yoluyla gidebilir yare
yoldan çıkabilir apansız
ve ömür bitebilir yoldan once
ama yol bir yere gitmez
o bir durma biçimidir
yaşamak
hızlı bir ölme biçimidir
düşünce ışıktan yavaşsa
erken gidilmelidir
gerdan sözcüğüne
bir kuyumcuda da rastlayabilirsin
bir kasapta da
kalbin sızlamaz
bir kuzu yüreğini vitrinde görünce
o bir beslenme biçimidir
ama korkarsın
kurdun sevdiği havadan
ayakkabı yaparsın yılandan

yol bir yere gitmez
o bir durma biçimidir
her garantiyi istersin hayattan
oysa ölümle yaşam arası
uzun malum ince bir yol
bir yere gitmez
o bir ölme biçimidir

iyi yolculuklar denmez bir gidene
yapılamaz çünkü
çok yolculuk bir seferde
yolcu denmez her gidene
herkes o yolun taraftarı olmayabilir
hiç bir sürgün
gittiği yolu sevmez mesela


yol bir yere gitmez
o bir susma biçimidir
soğuk bir taşıtın uğultusunda

ağustos 2000, gevaş

Yılmaz Erdoğan

çok güzel bir şiir ben bu şiiri ço severim