- 31 Mayıs 2008
- 1.286
- 3
- 61
- Konu Sahibi kaderim_48
- #1
SATRANÇ BİR AŞK OYUNUDUR..
Kendimizi manasız ve yararsız bulduğumuz zamanlar vardır.
Değersiz olduğumuzu, sevilmediğimizi düşünürüz.
Hayalkırıklıklarıyla dolu hayatımızda neden istediklerimizin hiç gerçekleşmediğini merak ederiz.
Cevaplar ararız.
Bulamayız genellikle.
Cevaplar vardır aslında.
Kendimizi yararsız bulduğumuzda çok yararlı işler yapmışızdır, sevilmediğimizi sandığımızda sevilmişizdir, değersiz olduğumuzu düşündüğümüzde değerimizi bilenler çıkmıştır. Birçok hayatı aynı anda kımıldatan o sihirli rüzgarı yapmakmakta bizim de farkına varmadığımız büyük bir rölümüz olmuştur. Eğer Tanrı "ikinci sınıf" meleklerinden birini bize gönderse ve bizsiz bir hayatın nasıl olacağını gösterseydi, sanırım hepimiz kendimize de hayata da başka türlü bakardık.
Hatta, o melek bize "istediklerimiz gerçekleştiğinde nasıl bir hayatımız olabileceğini" gösterseydi belki istediklerimizin gerçekleşmemesi için dua ederdik.
Bu muhteşem bir hayattır.
Cevabı ve sırrı kendi içinde saklıdır.
Ve, o hayatı hep birlikte yaparız.
Bazen rolümüzden şikayet ediyorsak, bu da rolümüzün kıymetini bilemememizdendir.
Satranç oynamayı bilmez çoğu insan, o yüzden yapar hataları sonrasını
düşünmeden...Teker teker giden piyonları önemsiz görürsün ama bilmezsin ki
bu oyun sadece ŞAH’tan ibaret değildir...Bir anlık hevesler uğruna değerleri
kaybedersin, yine sonucunu düşünmemişsindir di mi?? Hepsinin farklı bi yolu
vardır bu oyunda kendi bildiğini okuyamazsın hiçbir zaman, kurallar çıkar
karşına...Oyunu bilmek, tecrübeli ya da zeki olmak yetmez düşünmeli,
sabretmelisin...Savaşmalısın çoğu zaman çabalamalısın çünkü tek değilsin ya
kazanacaksın ya da kaybedeceksin...Ağlayacak gibi olursun kaybettiklerine
ama pes etmezsin, edemezsin...Yorulursun, sıkılırsın giden gitmiştir geriye
alamazsın tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi...Zorlarsın kendini, beynini,
herşeyini, ilerisini daha da ilerisini düşünürsün, bir sonraki hamleyi
kurarsın aklında çok zekisin ya onunkinide bildiğini düşünürsün çoğu
zaman...Bunun zekayla alakası yoktur, ŞANSTIR aslında unutursun...Ve sonunda
o an gelir ŞAH-MAT mutlusundur artık, hakettiğini düşünürsün...Ya masanın
yanındakiler atlar, filler, kaleler, piyonlar? Onlara nolduğunu düşünmezsin
bile...Peki ya kaybetseydin, bulamasaydın mutluluğu...İşte o zaman ŞAH’tan
çok onları düşünecektin, kaybettiklerine ağlayacaktın!! Ama haklısın SATRANÇ
BİR AŞK OYUNUDUR , sadece kaybedersen ağlarsın...
alıntı
Kendimizi manasız ve yararsız bulduğumuz zamanlar vardır.
Değersiz olduğumuzu, sevilmediğimizi düşünürüz.
Hayalkırıklıklarıyla dolu hayatımızda neden istediklerimizin hiç gerçekleşmediğini merak ederiz.
Cevaplar ararız.
Bulamayız genellikle.
Cevaplar vardır aslında.
Kendimizi yararsız bulduğumuzda çok yararlı işler yapmışızdır, sevilmediğimizi sandığımızda sevilmişizdir, değersiz olduğumuzu düşündüğümüzde değerimizi bilenler çıkmıştır. Birçok hayatı aynı anda kımıldatan o sihirli rüzgarı yapmakmakta bizim de farkına varmadığımız büyük bir rölümüz olmuştur. Eğer Tanrı "ikinci sınıf" meleklerinden birini bize gönderse ve bizsiz bir hayatın nasıl olacağını gösterseydi, sanırım hepimiz kendimize de hayata da başka türlü bakardık.
Hatta, o melek bize "istediklerimiz gerçekleştiğinde nasıl bir hayatımız olabileceğini" gösterseydi belki istediklerimizin gerçekleşmemesi için dua ederdik.
Bu muhteşem bir hayattır.
Cevabı ve sırrı kendi içinde saklıdır.
Ve, o hayatı hep birlikte yaparız.
Bazen rolümüzden şikayet ediyorsak, bu da rolümüzün kıymetini bilemememizdendir.
Satranç oynamayı bilmez çoğu insan, o yüzden yapar hataları sonrasını
düşünmeden...Teker teker giden piyonları önemsiz görürsün ama bilmezsin ki
bu oyun sadece ŞAH’tan ibaret değildir...Bir anlık hevesler uğruna değerleri
kaybedersin, yine sonucunu düşünmemişsindir di mi?? Hepsinin farklı bi yolu
vardır bu oyunda kendi bildiğini okuyamazsın hiçbir zaman, kurallar çıkar
karşına...Oyunu bilmek, tecrübeli ya da zeki olmak yetmez düşünmeli,
sabretmelisin...Savaşmalısın çoğu zaman çabalamalısın çünkü tek değilsin ya
kazanacaksın ya da kaybedeceksin...Ağlayacak gibi olursun kaybettiklerine
ama pes etmezsin, edemezsin...Yorulursun, sıkılırsın giden gitmiştir geriye
alamazsın tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi...Zorlarsın kendini, beynini,
herşeyini, ilerisini daha da ilerisini düşünürsün, bir sonraki hamleyi
kurarsın aklında çok zekisin ya onunkinide bildiğini düşünürsün çoğu
zaman...Bunun zekayla alakası yoktur, ŞANSTIR aslında unutursun...Ve sonunda
o an gelir ŞAH-MAT mutlusundur artık, hakettiğini düşünürsün...Ya masanın
yanındakiler atlar, filler, kaleler, piyonlar? Onlara nolduğunu düşünmezsin
bile...Peki ya kaybetseydin, bulamasaydın mutluluğu...İşte o zaman ŞAH’tan
çok onları düşünecektin, kaybettiklerine ağlayacaktın!! Ama haklısın SATRANÇ
BİR AŞK OYUNUDUR , sadece kaybedersen ağlarsın...
alıntı
