- 16 Nisan 2008
- 3.832
- 111
Hayata dair hep korkularimiz olmustur..
Kücüklügümüzde baslar ilk korkularimiz..
Bebekken anneden yarim saat uzak kaldigimizda korkular sarar etrafimizi..
Annemizi arariz korkak gözlerle..
Daha sonra oyun oynarken düsüp dizlerimizi yaralamaktan korkariz..
Nasilda agrirdi, nasilda göz yaslari dökerdik, dünyanin en büyük acisiymis gibi..
Yavas yavas büyürken, hayatimiz icin önemli olan kararlari almaya baslariz..
Zor gelir bazen..
Cogu zaman "keske hic büyümeseydim" deriz..
Genclik yillarimizdaki ilk korkularimiz egitimimizle alakalidir cogu zaman..
"Sinavlar nasil gececek, üniversiteyi kazanacakmiyim, hangi bölüm olacak..."
Bir sekilde basarir veya basaramayiz..
Her kosulda elimizde kalan tek sey; korku olur yine..
Sonra asik oluruz..
Severiz ölürcesine..
Sevilirizde..
Askin basladigi noktaya dönmek isteriz cogu zaman..
Cünkü heycan, tutku, ask, sevgilinin simsicacik kollari bastirir korkularimizi..
Ama yine bizimledir korku..
Yapisir üzerimize birakmaz bizi..
Iliskimiz ilerledikce, korkularimizda büyür icimizde..
Birgün terkedilme korkusu, aldatilma korkusu ya da sevgiliyle araya girecek bir engeli düsünerek alt üst ederiz hayatimizi..
Bazen alt üst olurda..
Kücükken dizlerimizdeki yaranin acisini özleriz..
Usulca "keske hic büyümeseydim" kelimeleri dökülür dudaklarimizdan..
Kimileri hic kavusamaz sevdigine..
Kimeleri ise mutluluk yolunda coktan yolculuga baslamistir bile..
Yine korkuyla, yine endiseyle..
Anne oluruz, bu seferde cocuklarimiz icin gelecek korkusu baslar..
Anne babamizin sagligiyla alakali korkularsa hic birakmaz yakamizi..
Hayat hep korkularimizla gecer..
Öyle bir gecer ki hemde, geriye dönüp bakmaya cesaretimiz kalmaz..
Sariliriz yinede hayallerimize..
Herseye ragmen birakmayiz mücadelemizi..
Ama ben yinede dizlerimdeki yaranin acisini cok özledim...
Kücüklügümüzde baslar ilk korkularimiz..
Bebekken anneden yarim saat uzak kaldigimizda korkular sarar etrafimizi..
Annemizi arariz korkak gözlerle..
Daha sonra oyun oynarken düsüp dizlerimizi yaralamaktan korkariz..
Nasilda agrirdi, nasilda göz yaslari dökerdik, dünyanin en büyük acisiymis gibi..
Yavas yavas büyürken, hayatimiz icin önemli olan kararlari almaya baslariz..
Zor gelir bazen..
Cogu zaman "keske hic büyümeseydim" deriz..
Genclik yillarimizdaki ilk korkularimiz egitimimizle alakalidir cogu zaman..
"Sinavlar nasil gececek, üniversiteyi kazanacakmiyim, hangi bölüm olacak..."
Bir sekilde basarir veya basaramayiz..
Her kosulda elimizde kalan tek sey; korku olur yine..
Sonra asik oluruz..
Severiz ölürcesine..
Sevilirizde..
Askin basladigi noktaya dönmek isteriz cogu zaman..
Cünkü heycan, tutku, ask, sevgilinin simsicacik kollari bastirir korkularimizi..
Ama yine bizimledir korku..
Yapisir üzerimize birakmaz bizi..
Iliskimiz ilerledikce, korkularimizda büyür icimizde..
Birgün terkedilme korkusu, aldatilma korkusu ya da sevgiliyle araya girecek bir engeli düsünerek alt üst ederiz hayatimizi..
Bazen alt üst olurda..
Kücükken dizlerimizdeki yaranin acisini özleriz..
Usulca "keske hic büyümeseydim" kelimeleri dökülür dudaklarimizdan..
Kimileri hic kavusamaz sevdigine..
Kimeleri ise mutluluk yolunda coktan yolculuga baslamistir bile..
Yine korkuyla, yine endiseyle..
Anne oluruz, bu seferde cocuklarimiz icin gelecek korkusu baslar..
Anne babamizin sagligiyla alakali korkularsa hic birakmaz yakamizi..
Hayat hep korkularimizla gecer..
Öyle bir gecer ki hemde, geriye dönüp bakmaya cesaretimiz kalmaz..
Sariliriz yinede hayallerimize..
Herseye ragmen birakmayiz mücadelemizi..
Ama ben yinede dizlerimdeki yaranin acisini cok özledim...
Son düzenleme:
