bu duyguyu zor anlatmak

Kendi kararlarina guvenmek, kendim tercih ettim demek guzeldir ama bazen birseyler yaparsin ve durup dusunursun acaba dogru mu yapiyorum diye veya ne yapmaliyim diye kendine sorarsin. Iste o anda yaninda baska bir ses ararsin. Neden oyle yapiyorsun ki soyle kisa yolu var deyip sana dusunemedigin seyleri hatirlatan, yanlis yaptigini farkettiren veya cok iyi yaptin diyerek seni yureklendiren bir ses...

Hic bu sesin eksikligini duydugunuz oluyor mu ta icinizde? Benim cok oluyor. Herseyi icinde dusunmek, tek basina kararlastirmak, tek basina harakete gecmek, sonucunu yalniz bir cift goz ile gormek ve sonucu ne olursa olsun yine bir basina uzulmek ya da sevinmek...Iste bazen tam anlamiyla boyle hissediyorum, kendime yaptigim seyleri ikinci bir yurek ile paylasmadikca sanki yapilmamis gibiler...

dostluklar da hep sahte ki...cok nadir gercek dost
eş dersen artik o konuyu kapattim

her zaman yanında birini bulamayabilirsin kararlarını paylaşacak,sana akıl verecek,destekleyecek. sevgilin de olsa eşin de olsa ailen de olsa zaman zaman yanlız kalırsın ve kararlarını tek başına almaya mecbur kalırsın.
bu çok ta kötü bişey değil.aradığın desteği anlayabiliyorum.zaman zaman hepimiz ihityaç duyarız ama tek başına karar almaktan da korkma.bu kaçınılmaz çünkü.

umuts76 .!.:

her zaman yanında birini bulamayabilirsin kararlarını paylaşacak,sana akıl verecek,destekleyecek. sevgilin de olsa eşin de olsa ailen de olsa zaman zaman yanlız kalırsın ve kararlarını tek başına almaya mecbur kalırsın.
bu çok ta kötü bişey değil.aradığın desteği anlayabiliyorum.zaman zaman hepimiz ihityaç duyarız ama tek başına karar almaktan da korkma.bu kaçınılmaz çünkü.

Genişletmek için tıkla...

korkmuyorum zaten hep oyle yapiyorum
ama herzaman boyle olunca artik ne dogru ne yanlis bilememeye basliyorsun bazen

annemle babam boşanıncaya kadar yani 17 yaşına kadar yaşadım bu yalnızlığı içimde belki de. ama karar alırken, 11 yaşındayken gideceğim okulu seçerken de, 7 yaşında giyeceğim çorabı seçerken de hep kendi kararımda inat ettim. sonuçlarından pişman olmadım, çünkü istediğimi yapmıştım. okulum uzaktaydı, ama benim seçimimdi örneğin.

kendimi evde o kadar kişi varken yalnız hissederdim. günlüklerim vardı paylaştığım, konuştuğum...
sonra annemle baş başa kaldık. 11 senedir dert ortağım, sırdaşım, her şeyim. evlenip-boşandığım o hızlı yıllarda da en büyük desteğim oldu. ben de ona.

tek başıma yaşasaydım eminim aynı cümleleri ben kurardım. 3 yıldır annemin dışında erkek arkadaşım oldu aldığım kararları, düşüncelerimi paylaştığım... ama onun da yöntemi aynı oldu annem gibi; kararları bana bırakmak, sonucu kötü olma ihtimali olsa da istediğim kararı vermemdi asıl olan, ya da sonunda ölüm olmamasıydı. fikir danıştığımda, illa bunu yap, başak türlü olmaz vb. davranan insanlar olsalardı ben hala 17 yaşına kadar olduğum gibi yalnız hissedecektim kendimi belki de kalabalıklar arasında.