Yine işsizim, ailemden....

superbiolay .!.:

herkesten nefret ediyorum, birinci olarak ailemden, hicbir zaman yanımda olmayan, meslek secimimde herhangi sekilde destek vermeyen sevgi gostermeyen ailemden, babamdan nefret ediyorum, baska kadınlara gittigi bizi oratda bıraktıgı, anneminde onun kölesi oldugu ve bizi de bu sacma hayatın icine surukledigi icin, hem memnun olyana insansın madem kocandan ne diye 3 cocuk yapıyorsun, bir tane neyine yetmiyor, sanki hayatın mı duzelicek kardesim, nefret ediyorum,
kendi cabalarımla egitimimi aldım, okula gittim, is buldum sonra isten cıkarıldım, baska ise girdim, ve o kadar guzel bir isti ki bir cok olanak veriyordu ancak dunyadan haberi olmayan bilinçsiz ve dusuncesiz babamın yuzunden isten cıkmak zorunda kaldım, baska br ise girdim sonrasında burada da ayırımcılık yapıldı isten cıkmak zorunda kaldım, cok pismanım neden boyle bir ailem var neden hep yalnızım, neden bir insan toplulugunun icine cıkınca kendimi ezik, mutsuz, konusamıyor hissediyorum, cok kotuyum, cogu zaman mutsuzum, is bulsam da yurt dısına cıksam diye surekli dusunup duruyorum, 25 yasına bile gelmeden hayattan bu kadar bıktım, belki herseyi gercek anlamda tek basıma yasayabilseydim, kira da olsa bir eve cıkabilseydim belki kurtulabilirdim bu durumdan

Genişletmek için tıkla...

1.Her ne olursa olsun ailen hakkında bu şekilde düşünme derim.Baban konusunda hiç bir yorum getiremiyeceğim ancak bazen bu şekilde sorumsuzluk ve düşüncesiliklerin acısını çocuklar çekiyor ya işte bunu hazmedemiyorum
2.İşten çıkarılma sebebi olarak ayrım yapıldığını düşünmüşsün bence böyle bir iş yerinden çıkarılmış yada çıkmış olmakla bence gayet iyi olmuş ileriki yıllarda başına daha çok iş açardı diye düşünüyorum.
Hayata karşı neden bu kadar isyankarsın yada seni bu denli isyana iten sebepler olarak aileni öne sürmüşsün.Peki sana bir soru neden aileni arkana almak yerine en azından bir kez olsun onların desteğini almak için bir adım gittin mi?Şöyle söyleyeyim burada yazdıklarının birebir aynısı olmasada annenin karşısına oturup annenle konuşmayı denedin mi?Bence öncelikle bir kendini şöyle bir süzgeçten geçir,ailene karşı ne kadar bir evlat gibi davrandın, kendini sevdirdin yada onlara karşı sorumluluğun yerine getirdin bunları bir düşün.
Sadece şu üzerindeki siniri öfkeyi bir kenara at ve ev bulma yada ayrı oturma hayallarinin dışına çık ve sadece düşün.

Öncelikle ailen ile aranın düzelmesi için çaba göster,sonrasında iş bulma inan bana ailenden gördüğün destek ile daha da çabuklaşacaktır.
Umarım bundan sonraki hayatında herşey istediğin gibi olura.s.