kendi adıma cevaplayacak olursam, böyle biR şey için eşimden ayrılmam. ayrılmayı da düşünmem...
evet belki ilk duyduğumda çok üzülür, kırılırım ama sakinleşip düşündüğümde bunun dünyanın sonu olmadığını görmem gerekir.
kimsenin kalbine ipotek koyamazsınız. ilişkiler, evlilikler bir gün bitsin diye başlamaz. ama gün gelip taraflardan biri başka birinden hoşlanıyorsa bunun içinde kimse kimseyi suçlayamaz.
benim bu durumdaki beklentim şu olur.
eğer bu hoşlanma eyleme dönüşecek gibiyse ( yani sonu cinselliğe uzanacaksa) eşim gelip bana açıklasın ve medenice ayrılalım isterim.
yok eğer eşim içten içe başkasını çok arzulamasına rağmen; bana,beraber geçirdiğimiz zamana, çocuğumuza, anılarımıza sahip çıkıp, benim ve çocuğumun düzenini bozmamak adına, bizi üzmemek adına bu hoşlanmayı düşüncede bırakıyorsa ona ilk başta kızsamda sonradan ancak saygı duyarım...
kalbin başka biri için çarparken, kendi mutluluğun için başkalarını üzmemeyi başarmak ta kolay değildir diye düşünüyorum...