- 12 Şubat 2009
- 16
- 41
- Konu Sahibi yummymummy
- #1
Herkese merhabalar,
Siteyi uzun zamandir takip ediyorum ve sonunda cesaretimi toplayarak ben de yaziyorum bu bolume...
32 yasindayim ben... Yurtdisindayim. Cok sevdigim bir esim var. Hersey yolunda gozukuyor ama degil. Ben ruhen cokmus durumdayim...
Cocuklugum annemin dayaklariyla gecti. Erkek kardesimi delicesine sevdi ama beni hep uzak tuttu. Her firsatta "kardesin erkek olmasaydi, erkek cocuk dogurana kadar denemeye devam ederdim" dedi, biraz buyuyunce "iyi ki kardesin kiz olmamis, yoksa onun yaninda kimse sana bakmazdi, disleri benimki gibi guzel, gozleri renkli, uzun boylu, sen babanin tarafina cekmissin" dedi. Yanina yaklasmaya calisinca itti. Dislerim egri cikiyordu, guldu beni gordukce... "Babanin sulelesine cekmissin, hepinizin disleri at disi gibi" dedi. Yalvardim disciye goturmedi. Bacaklarimin carpikligi, gozlerimin kucuklugu, dislerim hep alay konusu oldu onun icin. Arkadas edinemedim, her firsatta yanima kardesimi katti. Insanlar onun yaramazligindan dolayi beni istemediler, o dustu ben dayak yedim falan filan....
Bu arada babam hep isiyle mesguldu. Aksamdan aksama annemin gazina gelip bagirip cagirdi o da..
Gunluk tutmaya basladim. Konusacak kimsem yoktu. Gunlugumu buldu, ne bicim seyler yaziyosun diye dovup burnumu kanatti...Yazamaz oldum, icime attim attim attim.
Herseye ragmen okullarimi takdirle bitirdim. Tek istegim psikoloji okumakti. Benim gibi cocuklara yardim etmekti. Antisosyal olmustum. Insanlarla konusmaya korkuyordum. Annem adimi mahkeme duvari suratli takmisti. Bir gunden bir gune gozlerime bakip da "Kizim iyi misin mutlu musun" demedi.
Bu arada gayet modern gorunuslu insanlar. O daha da kotu. Etrafindaki anne babalar cocuklarini el ustunde tutuyor, seninkiler onlarin yaninda iyi anne baba, birine soylesen inanmazlar sana.
OSS den iki hafta once babam onlarla ve komsularla piknige gitmek yerine ders calismak istedigim icin butun kitaplarimi notlarimi yirtip atti. Cok acidi icim cokkk. Sinava girene kadar agladim.
Sinavda ODTU Psikolojiyi 1 puanla kacirdim arkadaslar. Hayallerim bitti. Baska cok iyi bir universite kazandim ama hayal ettigim degildi..
Neyse cok uzun yazdim.. Mucadele ede ede okulu bitirdim, isimi buldum, yuksek lisansimi yaptim. Ama hep onlardan kactim. Ne zaman yanima gelseler yaptiklarimi asagiladilar, yokettiler. Onlardan uzakta mutluydum.
Universite okumaya baska sehre gidince annem birden degisti. Iyi olmaya calisti falan filan. Ben de herseyi unutmus gibi davrandim, yakin olmaya calistim onlara.
Ama esimle evlendim, kendisi ve ailesi o kadar deger verdi ki bana, ilk zamanlar sok yasadim. Beni onemsediler, dogumgunlerimi kutladilar, her firsatta hediyeler aldilar, esim ruhumun coook yarali oldugunu anladi, iyilestirmeye calisiyor hala. ne kadar guzel oldugumu, ne kadar degerli oldugumu soyluyor her gun. Inanamiyorum ki..... Icime islemis asagilik duygusu...
Fakat arkadaslar ailem bikac hafta once yine abuk bir mesele yuzunden telefonda bagirip cagirdilar ve ameliyat olmama ragmen aramadilar bir daha. Ben, anne baba ve kardesimi sevmedigimi farkettim. Cok uzuldumm. Acayip bir bosluk oldu icimde.
Cok agladim, hala agliyorum. Esimin ailesi hergun arayip haber aliyorlar benim durumumu. Simdilik iyiyim sukur.
Ben gidip ayni sekilde onlari dove dove, asagilayarak ruhlarini kanatmak istiyorum ama annem ve babam onlar. Bu sorunlar bu eziklikten dolayi esime de sorun yasatiyorum. Sanki beni daha guzel biri icin terkedecekmis gibi bekliyorum. Kendimden igrendim ben birden, isime devam edemedim ayrildim. Cok ilginc ama yillar sonra birden herseyi tekrar hatirladim, agladim agladim. Cogunu bilincaltima itip unutmustum ben. Acilarim taptaze gibi simdi.
Arkadaslar ruhum kaniyor benim.....
Bu dunyaya birdaha gelinecekse tek istegim onlarin cocugu olmamak... 27 yasima kadar her firsatta vurmak icin bahane aradilar, eziyet ettiler. Biktim ben ve artik onlari istemiyorum. Artik onlari sevmiyorum. Anneler, cocuklarinizi kollayin, koruyun, sevin. Asla ve asla dovmeyin. Yillar sonra hala aciyorum ben. Bu eziyeti yapmaya kimsenin hakki yok. Ben bu eziklikle nasil mutlu olucam bilmiyorum.... Cok uzgunum cokk.
Siteyi uzun zamandir takip ediyorum ve sonunda cesaretimi toplayarak ben de yaziyorum bu bolume...
32 yasindayim ben... Yurtdisindayim. Cok sevdigim bir esim var. Hersey yolunda gozukuyor ama degil. Ben ruhen cokmus durumdayim...
Cocuklugum annemin dayaklariyla gecti. Erkek kardesimi delicesine sevdi ama beni hep uzak tuttu. Her firsatta "kardesin erkek olmasaydi, erkek cocuk dogurana kadar denemeye devam ederdim" dedi, biraz buyuyunce "iyi ki kardesin kiz olmamis, yoksa onun yaninda kimse sana bakmazdi, disleri benimki gibi guzel, gozleri renkli, uzun boylu, sen babanin tarafina cekmissin" dedi. Yanina yaklasmaya calisinca itti. Dislerim egri cikiyordu, guldu beni gordukce... "Babanin sulelesine cekmissin, hepinizin disleri at disi gibi" dedi. Yalvardim disciye goturmedi. Bacaklarimin carpikligi, gozlerimin kucuklugu, dislerim hep alay konusu oldu onun icin. Arkadas edinemedim, her firsatta yanima kardesimi katti. Insanlar onun yaramazligindan dolayi beni istemediler, o dustu ben dayak yedim falan filan....
Bu arada babam hep isiyle mesguldu. Aksamdan aksama annemin gazina gelip bagirip cagirdi o da..
Gunluk tutmaya basladim. Konusacak kimsem yoktu. Gunlugumu buldu, ne bicim seyler yaziyosun diye dovup burnumu kanatti...Yazamaz oldum, icime attim attim attim.
Herseye ragmen okullarimi takdirle bitirdim. Tek istegim psikoloji okumakti. Benim gibi cocuklara yardim etmekti. Antisosyal olmustum. Insanlarla konusmaya korkuyordum. Annem adimi mahkeme duvari suratli takmisti. Bir gunden bir gune gozlerime bakip da "Kizim iyi misin mutlu musun" demedi.
Bu arada gayet modern gorunuslu insanlar. O daha da kotu. Etrafindaki anne babalar cocuklarini el ustunde tutuyor, seninkiler onlarin yaninda iyi anne baba, birine soylesen inanmazlar sana.
OSS den iki hafta once babam onlarla ve komsularla piknige gitmek yerine ders calismak istedigim icin butun kitaplarimi notlarimi yirtip atti. Cok acidi icim cokkk. Sinava girene kadar agladim.
Sinavda ODTU Psikolojiyi 1 puanla kacirdim arkadaslar. Hayallerim bitti. Baska cok iyi bir universite kazandim ama hayal ettigim degildi..
Neyse cok uzun yazdim.. Mucadele ede ede okulu bitirdim, isimi buldum, yuksek lisansimi yaptim. Ama hep onlardan kactim. Ne zaman yanima gelseler yaptiklarimi asagiladilar, yokettiler. Onlardan uzakta mutluydum.
Universite okumaya baska sehre gidince annem birden degisti. Iyi olmaya calisti falan filan. Ben de herseyi unutmus gibi davrandim, yakin olmaya calistim onlara.
Ama esimle evlendim, kendisi ve ailesi o kadar deger verdi ki bana, ilk zamanlar sok yasadim. Beni onemsediler, dogumgunlerimi kutladilar, her firsatta hediyeler aldilar, esim ruhumun coook yarali oldugunu anladi, iyilestirmeye calisiyor hala. ne kadar guzel oldugumu, ne kadar degerli oldugumu soyluyor her gun. Inanamiyorum ki..... Icime islemis asagilik duygusu...
Fakat arkadaslar ailem bikac hafta once yine abuk bir mesele yuzunden telefonda bagirip cagirdilar ve ameliyat olmama ragmen aramadilar bir daha. Ben, anne baba ve kardesimi sevmedigimi farkettim. Cok uzuldumm. Acayip bir bosluk oldu icimde.
Cok agladim, hala agliyorum. Esimin ailesi hergun arayip haber aliyorlar benim durumumu. Simdilik iyiyim sukur. Ben gidip ayni sekilde onlari dove dove, asagilayarak ruhlarini kanatmak istiyorum ama annem ve babam onlar. Bu sorunlar bu eziklikten dolayi esime de sorun yasatiyorum. Sanki beni daha guzel biri icin terkedecekmis gibi bekliyorum. Kendimden igrendim ben birden, isime devam edemedim ayrildim. Cok ilginc ama yillar sonra birden herseyi tekrar hatirladim, agladim agladim. Cogunu bilincaltima itip unutmustum ben. Acilarim taptaze gibi simdi.
Arkadaslar ruhum kaniyor benim.....
Bu dunyaya birdaha gelinecekse tek istegim onlarin cocugu olmamak... 27 yasima kadar her firsatta vurmak icin bahane aradilar, eziyet ettiler. Biktim ben ve artik onlari istemiyorum. Artik onlari sevmiyorum. Anneler, cocuklarinizi kollayin, koruyun, sevin. Asla ve asla dovmeyin. Yillar sonra hala aciyorum ben. Bu eziyeti yapmaya kimsenin hakki yok. Ben bu eziklikle nasil mutlu olucam bilmiyorum.... Cok uzgunum cokk.
