ocuk istiyorum ama...

sscuba .!.:

30 lu yaşlarına gelmiş ve hayatındaki ama ları pekde azaltamamış biri olaraknedense öncelik sırasını kapmaya çalışan büyük bir AMAm var.
15 yıldır süren güzel ve sakin bir beraberliğim var. bunun son 7 senesi evli olarak devam etmekte. Bu güzel sakinliğin içinde artık biraz çevre baskısı, biraz yaş geçiyor mu korkusu, biraz da sanırım benim biyolojik saatin artık durduramadığım alarmları -ÇOCUUKKKK- diye çalmakta.
Bu kulübde çok yeniyim, aslında yazmaya karar veribde yazabilmekte çok yeniyim. Uzun zamandır buradaki bazı alt başlıkları takip ediyorum. Az çok anlaşıldığı üzre bu alt başlığı açmamdaki sebep "sanırım artık çocuk istiyorum ama gerçekten istiyor muyumun" cevabını bi türlü bulamamdan kaynaklanıyor. Burada çok güzel mutluluk deneyimlerinin yanı sıra kafayı yemekte olanların imdat çığlıklarıda fazlasıyla bulunmakta. Haliyle bu da beni iyice kararsızlığa itiyor.
Eşimde benim kadar kararsız ve aslında biraz daha isteksiz. Halbuki benden çok daha sakin olan yapısıyla çok başarılı bir baba olacağına eminim, ama onunda bir çok ama sı var.
7 yıldır son derece keyifli ve sakin giden hayatımıza ve daha yapacak çok işimiz olduğunu düşünürken yeni bir birey sokmalı mıyız?
Gerçekten her sağlıklı evli çiftin çocuğu olmalı mı?
Hiç kimse bu tür çekinceler yaşamıyor muu?

Genişletmek için tıkla...

türkiyem .!.:

emınım o bebegı kucagına aldıgında bu dusuncelerının bır tanesı bıle olmuycak canım

Genişletmek için tıkla...

sscuba .!.:

Evet bunu bende az çok tahmin edebiliyorum. Ama bu hiç bir şekilde telafisi olmayan sonsuz bir süreç. Bir kere girdin mi bu kapıdan dönemiyorsun geriye. Mesela ben bazı çoluk çocuk sahibi arkadaşlarıma bırakın artık şunları diyorum yapamıyorlar

Zorlanmadan çabalamadan hiç bi şey elde edilemiyor elbette, ama ya yapamazsam, ya baskıyı kaldıramazsam, ya bugünün ufaklığı yarının bizim gibi bireyi bizden hoşnut olmazsa.

Bi de en çok merak ettiğim şu, acaba bi birey oluşturmak adına mı çocuk sahibi olunuyor yoksa meşkalesiz ya da amaçsızlığa düşüldüğü hissedildiğinden mi? Yoksa ne?

Genişletmek için tıkla...

scuba .!.:

hoş geldin canım aramıza bu yazıyı ben mi yazdım dedim ama nicten dolayı değil. ben başta çok isterim hazırım demiştim her türlü hazırlığımı yapmıştım. ben eşimle 13 yıldır birlikteyim 2 yıldırda evliyiz ve ben yeni 30 oldum. herşey tam tek eksiğimiz bir bebek. bana kalsa daha önce yapardım gibi geliyordu. ama eşim 1,5 sene kesinlikle istemediğini söyledi. bende ona bıraktım. ve birgün korunmayı bırakalım dedi 1 hafta falan inanamadım sonrasındada hep isteksizdi. belki ben kararsızdım o beni yüreklendirsin istiyordum. neyse biz 3. ayımızdayız ve ancak eşimde ve kendimde istek görüyorum. ilk defa böyle bekliyorum şimdi diyebiliyorum anne olmak istiyorum. evet istiyorum ama hazırmıyım gerçekten bilmiyorum. bebek olunca hayatımız değişicek biliyorum. hiçbirşey eskisi gibi olmıycak 3 kişilik bir dünyada yaşıycaz.erkekleri bilmem ama bir yaştan sonra anne olmak bir kadın için ihtiyaç gibi. 30 unu geçmiş 40 ına yaklaşmış kaç kadın anne olmak istemiyorum derki.

Genişletmek için tıkla...

aşk_meleği .!.:

unutmamanız gereken birşey daha var biz onların gelmesini zamana göre ayarlarken acaba onlar bizim istediğimiz zamanda gelicekmi yoksa birde bunlar içinmi beklemememiz gerekecek eşinde yada sende bi problem olmadığına emin ol sonra karar ver bunları düşünmeye çünkü bizlerde zamanı şimdi değil diye ertelediğimiz çocuk sevincini şimdi istediğimiz halde olmayaarak bekliyoruz ve sonu nezman belli olacağı belli bile değil tedavi sürec moral hepsi ön planda bence sen birsa daha düşün

Genişletmek için tıkla...

sscuba .!.:

Bu sıralar bu konuyla çok takıntılı olduğumdan tabiki eşimlede konuşuyoruz. O biraz yaşla bağlantılı olarak ilk yıllarımıza oranla pek karşı çıkamıyor, hatta sanki bazen bu sonuç bir görevmiş ve her ebeveyin bu görevi yapmalıymış edasında hadi artık korunmayalım diyor, ama ben her defasında deli gibi korkumdan yok ben şimdi hemen demedim ki diyip kaçıyorum ortamdan.

İşte esas sorun bu, biz bu durumu galiba bir görev gibi algılıyoruz. Belki çok zor olduğu kadar bir o kadar da tatlı bir görev ama kim gerçekte görevlerden, ödevlerden hoşlanırki.

Şimdi birazdan mesaim bitecek ve evime gitmek üzere servisime bineceğim. Evde yemeğim var ama dünde yediğimizden aynı şeyi yemek istemiyorum. Eşimi aradım ne yapalım diye, akşama hazır bi şeyler getirecek, bana düşende salatayı yapıp onu beklemek olacak. Tabi bu arada evdende neti takibe devam.

Şimdi bide çocuklu halimin senaryosunu yapalım... Hımmm zor düşünemedim bile... CADIARZU

Genişletmek için tıkla...

scuba .!.:

biz eşimle bu konuda şanlımıyız desem bilemedim. benim küçük bir kız yeğenim var bana çok düşkün arada gelip birkaç ay bizde kalır. yani bebeğimiz olduğunda nasıl olucağını az çok biliyoruz. aynı rahatlık olmuyor birkere. hergün taze yemek olması lazım mesela. her hafta çocuğun seviceği bir yere gitmek gerekiyor öyle keyfine göre gezemiyorsun. gittiğin yerde rahat edemiyorsun. diyelim yemeğe çıktın 10 kere kalkıyorsun ne yediğini bile anlıyamıyorsun. gece deliksiz uyuyamıyorsun hatta bazen eşinle bile yatamıyorsun ve aklıma gelmeyen bir sürü şey. ama yinede zevk almıyormusun bunlardan alıyorsun. bide kendi çocuğun olduğunda dahada zevkli gelir diye düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

sscuba .!.:

İşteeee tamda bahsetmek istediklerimi sıralamışsın. bütün bunları bile bile insan kendine neden bunu yapmak isterki?

Genişletmek için tıkla...

scuba .!.:

ister canım ister kulu kölesi olacağını bile bile ister. sende meleğin gelince gönüllü hizmetçisi olucaksınbak bizim çocuğumuz değil ama biz bile istiyoruz gelsin bizimle kalsın diye. belki farkında değiliz daha mı tam hissediyoruz onunla kendimizi. verdiklerinin karşılığında dünyanın en saf sevgisini alıyorsun ve aslında karşılık bile beklemiyorsun tek istediğin onun iyiliği. mutlu olsun iyi yetişmiş bir insan olsun.

Genişletmek için tıkla...

sscuba .!.:

Seni gerçekten anlıyor ve onaylıyorum. Ama bu noktada durup düşündüğümde bende farklı bi sorun olduğunu anlıyorum. Benim de iki tane kzı yiğenin eşiminde iki tane oğlan yiğeni var. Ama biz onlarla geçirilen yorucu kısa zamanların ardından neyseki evimizde dinlenebilecek sakin anlar yakalayabiliyoruz diye konuşurken buluveriyoruz kendimizi.

Ben kesinlikle birilerinin olumlu fikirlerini çürütmeye çalışmıyorum tek derdim kendi olumsuz bakış açım.

bu arada demek direkt "scuba" rumuzu alamamamın nedeni sensin. ne kadar süredir dalıyorsun. Ben 2000 yılından beri bu işle uğraşıyorum. Başlarda sadece sportifti ama şimdi işimle birleşti, batık kazılarında kültür bakanlığını temsilen denetmen olarak bulunuyorum, cidden işimin bu kısmını çok seviyorum. Her yıl çocuk işini erteletende bu keyifli kazılar zaten

Genişletmek için tıkla...

serenanes .!.:

ben yzdıklarını okuyunca seneler önceki halimi anımsadım.. üniversitedeyken kızlar kendi arasında konuşur ya şu yaşa gelince evlenirim bu yaşa gelince çocuk şu yaşta emekli olurum vs vs vs.. ben hep 30 umdan evvel çocuk yapmam derdim. 26 yaşında evlendim , evlilik öncesi ile birlikte toplam 10 yıllık bir hikayemiz var. Eşimle hep ilk 5 yıl çocuk mocuk yoookkkk diyorduk, sonra gördüm ki biyolojik saat denen bir şey var, sen kendini yırtsan da hormonların beynin kalbin ve vücudun bir karar veriyor, otomatikmen o kararın önüne geldşiğini görüyorsun, her sene sık sık tatil yaparız, gece dışarı çıkarız, bir anda atlayıp arabaya kafamıza göre gün içi program yapar çıkar gideriz... daha doğrusu doğum oluncaya kadar gidebilieceğiz, şimdi 6,5 aylık hamileyim ve bunların pek çoğunu uzun zamandır yapamıyorum zaten :))

29 yaşında idim , o zamana kadar sanıyorsun ki sen denediğin an çocuk gelecek, senelerce doğum korunmaları uyguluyorsun bir gün hapını almasan ödün kopuyor, hiç aklına getirmiyorsun ki acaba korunmasam da sorunum olur mu.. Benim polikistik over hastalığım vardı ama ileri boyutta değildi, doktorum 26 yaşında iken bile biran evvel yap ilk bebeğini belki 2. olmaz diyordu, dinlemedim ...29 yaşında istediğim için , AMA ların listesini artık kısaltabilirm dediğim için kolları sıvadık.. 2 sene sürdü , baktık ki hayatta herşey planlamayla olmuyor. Tüp bebk zorunlu tedavi idi biizm için, başladık, 2 kere ertelendi, tam oldu derken 6 ay gecikme ile transferi yaptılar . Sonra rabbim yüzüme güldü de ilk denememde tuttu, ikiz bebek bekliyordum, zaten ailemde doğal yollardan da vardı sevinçten şaşırmıştım ohh ne şanslıyım diye.. Sonra 8 haftalıkken birini kaybettim, 5 gün hastanede kanamalı yattım, aylarca evde WC hariç ayağa bile kalkmadan yattım. şimdi riskli dönemi atlattık ve çok şükür allaha yoluma devam edebiliyorum.

Tüm bunları şunun için yazdım, belki çocuk sahibi olmaya çabalamasam hala AMa - ACABA - kendi elimle kendime ne yapıyorum diye düşünüp duracaktım. Biz onların gelmesini istediğimiz zaman gelmeyebiliyorlar, bir zamanı var ve bunu onların biliyor bizim bilmiyor olduğumuz bence bir gerçek.. Üstelik ben karnımdaki bebekleri daha 1 aylıkken sahiplenmiştim, o düşüğü yaşamasaydım bana ne ifade edeceğini anlamayacaktım. Sanki güçsüzsüz, doğaya karşı tek başına bir ordusun, güçlü sanıyosun kendini ama o gitti diye 1 saniyede toz un ufak oluyorsun.. Bence göğüslenecek her sıkıntıya değer.. Daha doğmadı , doğunca aylarca uykusuz, huysuz, yorgun, sürekli mem veren ve alt değiştiren bir hizametçi olacağım , ama 4-5 aylık olan bebekler bakıyorum da çevremde onlar annelerine değil anneler onlara yapışık yaşıyor inan. Sürekli bir kucaklama, koklama, öpme, sarılma duygusu var gördüğüm...

Şansın varsa, sağlığın yerinde ise, maddi imkanların el veriyorsa, zorunlulıktan mı , yapacak en son bu kaldı evliliğimizde diye hiç düşünmeyin lütfen. Benim eşim başlangıçta hiç istemedi, boşver 3-4 sene daha geçsin dedi durdu, şimdi hamile halimle ben alışverişe - bebek odası bakmaya bile gidemiyorum onsuz, zırt pırt peşime takılıyor, toplantı saatini değiştiriyor, onsuz birşey seçsem bana niye söylemedin diye trip bile attı geçen hafta..

Demem o ki, hem sizin hem evliliğinizin hem de ailenizin genişlemesini, hayırlı sağlıklı çocuk sahibi olmanızı ve kendiliğinizden bebiş yapabiliyorsanız bununn keyfini ve kıymetini bilmenizi dilerim. Herşey gönlünüze göre olsun elbette....

Genişletmek için tıkla...

serenanes .!.:

aaaa hayır hiç alınmam niye alınayım herkesin hayatı kendince zor, herkesin talepleri kendine göre ..çok normal bunlar.. ben sadece şu an yaşadığın çekncelerin eğer hiç i,stemiyor ve hazır değilsen yapmama kararını normal bulmama sebep olduğunu , ama eğer her sabah folik asit içiyorsan ve aklını bu konu sürekli kurcalıyorsa sen farketmeden o sürece girmişsin gibime gelmesine yol açtığını anlatmak istedim.
sanıyorum ki o bebişin ultrasonda rahminde görüldüğü an sen artık bu çekincelerin çooooğuunu geride bırakacaksın yani birden ve otomatikman olacak gibime geliyor, bana öyle oldu.. sevgiyle kal, eşin ve senin için en doğru kararı vermen dileğimle...

Genişletmek için tıkla...

sscuba .!.:

Öncelikle herkese günaydınlar ... ilk olarak umarım sağlıkla bebeğinizi kucağınıza alırsınız, alaah tamamına erdirsin. Sizi o kadar iyi anlıyorum ki, aslında bu alt başlığı açarken en büyük korkum bu güzel sonuç için çok çabalayan, binbir türlü fedakarlıkta bulunan insanların tepkisini almaktı. Ama emin amacmın kimsenin yarasını deşmek olmadığını anlatabilmişimdir.

Benim sıkıntım defalarca tekrar ettiğim çocuk sahibi olma konusundaki endişelerim. Hoş bu denli endişe yaşayan biri bi yandan da her sabah folik acidini içmez di mi? Yani anlayacağınız ben bu sürecin tam da göbeğindeyim ama o noktaya yaklaştıkça tarif edilmez bir korku ve yalnız hayatın müthiş rahatlığı beni engelliyor. Acaba benim gibi çekinceleri olan ve olmuş olanlar var mı diye açtım bu başlığı, sağolun hepinizin paylaşımları bana gerçekten iyi geliyor. Kaale alınmak bile gerçek bir terapi tadında. Çok teşekkürler....

Genişletmek için tıkla...

mutlu03 .!.:

sscuba günaydın, şimdi bize en büyük korkunuz ne diye sorarsan bebeğimizi kaybetmek deriz bende 20 yaşımda evlendim 5 yıl istemiyoruz diye eşimle evlenmeden önce konuştuk ama baktıkki 1 yıl sonra herkes o heyecanı yaşarken biz niye o heyecandan uzak kalalım dedik denemelere başladık baktık 6 ay olmadı hemen doktora koştuk3 aylık tedaviden sonra hamile kaldım ona o kadar çok alıştımki 6 haftalık tam kalp atışlarını duymaya gideceğim zaman kanamam oldu kaybettim ondan sonra 2-3 sene uğraştım olmadı olmasa ne yaparım diye düşünüyordum eşimin baba olması hakkını elinden alabilirmiyim diye, hamile kalmadan önce öyle kalpten dualar ettimki Allah'ın şanslı kuluymuşum tam tüp bebek tedavisine başlayacağım ay hamile kaldım, en çokta tedaviyle ikiz olursa nasıl bakarım korkusuydubebeğimi ultrasonda gördüm tüm kaygılarımdan kurtuldum şimdide Allah'ım bebeğimi sağ salim kucağıma alayım diye bakıyorum artık 5 yıldır 2 kişilik hayattan sıkıldım bir değişiklik olsun istiyorum,

sende eğer gönülden istiyorsan öyle şeyleri düşünme eninde sonunda anne olmak istiyorsan hamile kal biran önce büyüt inşallah senin istediğin zaman Allah sana bir bebek verir.

Genişletmek için tıkla...