Arkadaşlar ben de muammer doğan ile ilgili 2004 yılında yaşadığım olayı yazayım.Tabii ben tüp bebek tedavisi görmedim. Gebelik testinden gebe olduğumu öğrendikten sonra Muammer beye gittim. Benimle konuştu ve öğütler verdi. Beni ZTB ye kan ve idrar tahlili için gönderdi. Orada sıra beklemedim, Sonuçları da ben almadım kendisi almıştı. Muayenede karından ultrasonla baktı, bir de vajinal bakmak istedi ama ben korktum, hemşire beni ikna etmeye çalıştı ama o ısrar etmedi 1 hafta sonra tekrar bakalım dedi. bu sırada gebeliğimin 5. haftasında idim. Yine karın ultrasonla baktı , ve tam sıkışık olmamı istedi, ben 1-2 litre su içip iyice sıkıştım ve ultrason sonucu gebelik kesesi boş, alınması lazım dedi. Kürtaj kelimesi ile ilk kez o zaman tanıştım. Ben ağlamaya başladım tabii. Ama doktorun söyledikleri beni rahatlatmıştı. "bu zaten kesin düşecek, çok düşük bir ihtimal düşmese bile sakat doğar demişti. Zaten 1-2 güne kadar kanaman başlayacak çünkü vücudun bunu kendisi atacak, kendi kendine de düşük yapabilirsin ancak bu seni daha da yıpratır ve yine de kürtaj olman gerekir, yarın sabah senin hastaneye yatışını ayarlayım, dedi. Ben çok korktuğumu kürtajın nasıl olduğunu sormak istedim. "Biz kürtajı burada da yapıyoruz lokal anestezi ile istersen dedi. Ben ne karar vereceğimi bilmiyordum. Çok acı çekeceğim değil mi diye öyle sesli ağlıyordum ki.. Bana "korkma, sen hiç bişey hissetmeyeceksin, sabah gideceksin bir iğne olacaksın, sonra uyuyacaksın, uyandığında herşey bitmiş olacak ve hiç bir acı hissetmeyeceksin, ne ameliyata girerken ne de çıktığında hiç kimse seni vajinal muayene etmeyecek dedi. Öğleyin de seni taburcu edeceğim dedi.
Muayenehaneden çıktığımda hala ağlıyordum, yanılmıştır belki diyordum. Karar verdiğinizde beni arayın demişti. O gün eve gittik akşama doğru kanamam başladı. Yine ihtimal vermedim. Geceye doğru iyice arttı. Hacettepe ye gittim. 2. doktorum orada prof. idi. Acilde bekledik 1 saat yaklaşık 8-9 kişi hikayemi sordu. Ben falanca prof. un hastayım dedim. Doktor a ulaşamadık dediler, sabaha doğru kanamam daha da arttı.Sonra jinekolog doktor çağırmışlar ama ondan önce birkişi muayene edecek a karar veremezse diğeri v.s müdahale ettirmedim. Hacettepeden çıktım, saat 6 gibi muammer beyi aradık. 8 de hastaneye giriş yaptık. Ben bağıra çağıra ağlıyordum her kes benim çok ağrı çektiğimi düşünüyordu. Bana koridorlarda herkes acıyarak bakıyordu. Kürtajdan önce bir odaya götürdüler 4-5kişi vardı sırada bekleyen. Sonra hemşire damar yolu açacaktı, ilk deneme de damarımı bulamayınca yapamıyorsun tekrar denettirmem diye bağırdım. Sonra başka biri geldi ve damar yolu açtı. Kürtaj odasına aldılar...... ve bir hemşirenin sesiyle uyandım.....
Odaya geçtikten sonra muammer bey geldi, saat 12 de taburcu olacaksın dedi. yemek yedin mi falan diye sordu? Anestezi aldıktan sonra vajinal ultrasonla bakılmış ve kürtaja kesin karar verilmiş. Ondan sonra Tekrar muayeneye falan gitmedim. Telefonla aradım, ilkinde adetim başlamıyordu bir türlü adet günüm epey geçmişti. Aradım, 5 gün daha olmazsan gel bakalım dedi. 3. gün de başladı. Bu seferde kesilmiyordu bir türlü. 2. kez tekrar aradım. 10 günden fazla olursa gel dedi. 9. gün kesildi. SOnra da bir sıkıntım olmadı çok şükür. Aradan 7yıl geçti. mail attım web sitesine tekrar gebelik düşünüyorum diye, sanırım bilgilerimi silmemiş.. "4-5 haftalık anembriyonik gelişim nedeniyle kürtaj yapmıştık size, gelirseniz bir kaç tetkik yaparız" demiş. Ama medicana ya geçmiş şimdi. O yüzden gitmedim.
Yani tam olarak iyiydi ya da kötüydü diye karar veremiyorum. O yüzden detaylı yazdım,okuyanlar ona göre karar versin diye. herkesin hassasiyeti farklı.
Mesela, ZTB ye giriş ve çıkışta tahlillerde herkes çok iyiydi ve güler yüzlüydü. Benim ki özel olduğu içinmiydi bilmiyorum, acilde muayenehanede muayene olan bir hastaya doktor bağırıyordu, -ne yapıyım acıyorsa bana ne, diye.. Ben acilde beklerken o doktora bağırmıştım "inşallah siz de o hastanın yerinde olursunuz diye" Sonra temizlik görevlileri pek bi artistti. Ameliyattan sonra bir oda vardı 4-5 hasta içerde yatıyorduk(en iyi yeri burasıydı). Oradaki hastalarla inanılmaz bir kaynaşma oluyor. Herkes hikayesini anlatıyor. orada herkesin hikayesini dinleyince psikolojim hemen düzeldi. Bir bayan yanında kimse yoktu. Yatıyordu ve sessizce ağlıyordu ve bişey yemiş çöpünü yatağın kenarına koymuş oda yere düşmüş. Temizlik görevlisi geldi. bunu kim attı buraya diye, kalk al götür çöpe at diye azarlıyordu, kadın zaten kalkacak durumda değildi, kalkmaya çalıştı, ben çok sinirlendim ve başucumdaki biri iki şeyi odanın ortasına fırlattım. Bana dönüp çok sinirlendi ve noluyo sana dedi, elimden düştü dedim, ben sana gösteririm gibi bişeyler söyledi, bişey de göstermedi. Ben de devlette çalışıyorum. Ve herkesin ilgiyi hakkettiğini düşünüyorum...