aynı ikileme ben de düştüm ve kayınvalidemin ısrarıyla bebeğimi ona bırakmaya başladım ve oğlum büyüdükçe iyiki de bakıcıya bırakmamışım diyorum.çünkü çocuklar büyüdükçe daha çok emek iyi bakım ve ilgi istiyorlar.mesela oğlum bazı günler çok iştahsız oluyor ama babaannnesi o gün ona bir tabak çorba içirebilmek için sabırla bütün gün peşinden koşuyor gerekirse,gözlerimle gördüm.ya da bir yemeği yemezse hemen alternatif birşey hazırlıyor.pişik olmasın diye her seferinde ılık su hazırlayıp ayrı bir yerde, altını yıkıyor üşenmeden.ya da benim oğlum şuan yürümeyi öğreniyor.bütün gün babaannesi onu elinden tutup evin içinde yürütüyor. ek gıdalara oğlumu o geçirdi.yemek yemeye o alıştırdı.yani diyeceğim tüm bunlar ancak insanın içinden gelerek yapabileceği çok sabır ve ihtimam gerektiren şeyler.hangi bakıcı oğluma böyle bakabilirdi ki.babaannesi sonuçta onunkendi kanı.benden daha iyi bakıyor oğluma.en basitinden çocuğuma oyunları bile onunla oturup saatlerce uğraşarak öğretiyor(el çırpmayı,tel sarar oynamayı,fış fış kayıkçı vs.)hiç sanmıyorum bir bakıcı oturup bu kadar ilgilensin.çocuk bu başka bir şeye benzemez.evet alternatifin yoksa mecburen bakıcıya bırakacaksın ama babaannesi varsa muhakkak ona bırak.sanmıyorum ki annem bile oğluma bu kadar iyi bakamazdı.ben hep anneanneler gibi kimse çocuğa bakamaz derdim ama kayınvalidem tabularımı yıktı.işin özeti canım çocuk o gün yemek yemezse bakıcı yemezse yemesin der ama babaanneye o dert olur ve muhakkak yedirir.umarım anlatabilmişimdir.