Canım çok geçmiş olsun. Seni o kadar iyi anlıyorumki. Bende geçen sene 29 haziranda 37. Haftada dekolmandan kaybettim bebeğimi. Hiç göremedim kucağıma alamadım. O zamanlar her gün bende öleyim diye dua ederdim, bu acı hiç hafiflemeyecek zannederdim. Öyle olmuyormuş hayat biraz daha normale dönüyormuş. Rabbim bize büyük bir sınav verdi sabırla atlatacağız bugünleri İnşAllah
Öncelikle olumsuz her şeyden uzak dur canım. İnsanların canını yakan sorularını yorumlarını gerekirse tersleyerek sustur konuyu kapattır. Sosyal medyadan uzak dur uygulamaları bile olmasın telefonunda. Kendini biraz daha toparlayınca çıkabilirseniz Karadeniz turuna çıkın o doğada kendinle eşinle başbaşa kalmak ikinizede iyi gelecektir. Hayat devam ediyor çok şükür sen yaşıyorsun iyisin. Tekrar bebeğiniz olacak sağlıkla kucağına alacaksın. Bak bende uzun zaman araştırdım dekolmandan sonra sağlıkla kucağına alan o kadar çok kadın varki hepsi umut oldu bana hatta bir tanesinin gebeliğinin son aylarında tanıştım. Hiç bir sorunu olmadan doğdu bebeği
İnşAllah bizlere de nasip olacak
Lütfen 3 ay sonra hemen düşüneyim diye acele etme sezaryen oldun sonuçta rahminin iyice toparlanmasını bekle. Biliyorum bir ay bile beklemek zor. Risk almaktansa biraz daha sabır göster sonrası çok güzel olacak İnşAllah
Hiç canını sıkma rabbim ömür verdikten sonra ne engel olabilir ki. Biz her şeyin kontrolü kendimizde sandığımız için korkular yaşıyoruz bunu anladım. Ben hiç korkmuyorum çünkü biliyorum her şeyin kontrolü rabbimin elinde. Sorumluluk sende değil bunu düşün omuzlarından yükünü at ve hafifle. Bak rabbim bize şu an bu mutluluğu yaşatmadı çünkü sonrasında çok daha büyük bir mutluluk yaşatacak, gecikiyorsa güzelleşiyordur. 
