Baştan boşanmak istemedi, onlarda boşanma yokmuş demişti babası da. boşanmayı benim istememi yenilgi gibi gördü kabullenemedi. Zaten çocuklu kadın boşanmaz bu diye doldurdu ailesi gördüğüm kadarıyla. Çünkü kız kardeşi bana çok umursamaz konuştu. Abim nasılsa evlenir sonra, sana ve çocuğa yazık olur dedi. Nasıl bir vicdansa bir de hemcinsiz, dayak da yesem susup oturmalıyım, erkek ne yapsa kadın sabretmeli dediğine göre...
Eşimi baştan sürekli doldurdular, normalde iyi bir babaydı, ben hasta olsam benimle ilgilenir, haftasonlarını bize ayırır vs ama işte ailesi resmen seçim yaptırttı, o da ailesini seçti.
Ben özür beklerken, eşim ailesiyleydi umursamadı, özür dilediğinde bende ipler koptuğu için ben sert konuştum. Sakinleşince konuşmak istedim, o istemedi. Şimdi çocuk büyüyünce bunun hesabını nasıl vereceksin diyip, yuvayı yıkan benmişim gibi vicdan azabı yaşatmaya çalışıyo. Boşanmayı zorlaştırıp ama hala yapıcı davranmayarak da intikam alıyo benden. Çok acımasız ve ben şimdi kendimi çok yorgun ve güçsüz hissediyorum. İnşallah toparlanabilirim
İş için de şükür işim var ama para iyi kötü kazanılır, iş iyi kötü bulunur. Allah huzur versin, özellikle de çocuklarımıza. Onları mutlu görsek mutlu oluruz zaten.
Çok doluyum, uzun ve karışık yazıyorum kusura bakmayın