- 26 Ekim 2012
- 5.018
- 4.073
Bdvye konu açacağım aklıma gelmezdi. Normalde derdimi pek anlatan biri değilimdir ama çıkmazda gibiyim artık. Ne düşüneceğimi kendimi nasıl toparlayacağımı bilmiyorum.
Konuya gelirsek, haziran ayından beri psikolojik tedavi oluyorum ilaç+terapi şeklinde. Nedeni ise ailevi sorunlar. Babam bi kaç sene öncesine kadar sürekli içen biriydi bu nedenle düzenli bir işi olamadı ve eve pek katkıda bulunamadı. Annem ise emekli evin genel yükü onun üzerindeydi ancak o da aşırı sinirli. Annem ile babam birbirlerine bağlı bir çift değil, ailemizde "aile" kavramı pek yok malesef. İki kardeşim var benden ufak, onlar benim gibi olmasın diye sürekli gözüm üzerlerinde elimden geldiğince yanlarında oluyorum, şımartıyorum diyebilirim. Evimizde kavga çok olur sen böyle yaptın sen şöylesin gibisinden ve bir kavga etti mi aylarca konuşmazlar. Bu arada da dünyayı zindan ederler hepimize. Önceleri hep içime atardım bundan 4 sene öncesine kadar. Geceleri ağlardım yine de sıkı sıkı okula asılırdım ve canım ne kadar sıkkın olursa olsun ders çalışırdım, başarılı bir öğrenciydim. Üniversiteye başladıktan sonra dayanamamaya başladım sıkıntılara ve bıraktım kendimi. Bi ara toparladım yine dağıttım ama eskisi gibi olamadım hiç. En sonunda canıma tak etti ve doktora gittim. Ancak toparlayamıyorum. Bu sene mezun olmam gerekiyor ama 1 sene uzattım kendimi okula verememekten. Ciddi bir ilişkim var umut olduğum, gelecekte mutlu olacağıma inandığım bir ilişki. Okul bitince evlenmeyi düşünüyoruz Allah kısmet ederse. O yanımda oluyor daraldığımda ancak evin içinde olan benim ve kim ne derse desin sıkıntımı tamamen çekmesini sağlamıyor. Dediğim gibi çok sağlam bir aile değiliz hatta annemle babam beni en az tanıyan kişiler desem yeridir. Bir kere bir sıkıntım olup olmadığını sorduklarını hatırlamam yada bir sorunum olduğunda yanımda olacaklarını bile bilmiyorum. Annem tedavi olduğumu biliyor ancak bir kere bile nedenini sormadı. Bu dönem okula gitmedim neden gitmediğimi sormadı. Dediği tek şey "ben senin neden okula gitmediğini biliyorum evlenmek istiyorsun ama mezun olmadan evlenemezsin " yada okumayacaksan git çalışta para getir.
Annemde hakaret etme gibi kötü bir huy var ve onun isteği dışında yapılan en ufak şeye bile sinirlenip bağırma çağırması var. Babam sessiz ama bir konuştuğunda çok ağır konuşur o da. Şu an anlatamadığım kadar kopuğuz birbirimizden ve o kadar çok anı var ki beynimde bir çocuğun hatırlamaması hatta yaşamaması gereken. Bunların hepsinden habersizler, söyleyemem konuşamam çünkü anlamazlar.
Tüm sorunlara rağmen annemi babamı seviyorum. Ama o kadar kocaman yaralar var ki kalbimde toparlayamıyorum kendimi gücüm kalmadı hiç bişeye. Okula ara verip çalışmayı düşündüm ancak iyi mi olur kötü mü olur bilemedim. İyi bi üniversitede iyi bir bölümdeyim ve bir an önce bitirmek hayatımı kurmak ve kurtulmak istiyorum. Ama yapamıyorum
((
Ne diyebilirsiniz, nasıl yardım edebilirsiniz bilmiyorum ama bişeyler duymaya çok ihtiyacım var:/
Konuya gelirsek, haziran ayından beri psikolojik tedavi oluyorum ilaç+terapi şeklinde. Nedeni ise ailevi sorunlar. Babam bi kaç sene öncesine kadar sürekli içen biriydi bu nedenle düzenli bir işi olamadı ve eve pek katkıda bulunamadı. Annem ise emekli evin genel yükü onun üzerindeydi ancak o da aşırı sinirli. Annem ile babam birbirlerine bağlı bir çift değil, ailemizde "aile" kavramı pek yok malesef. İki kardeşim var benden ufak, onlar benim gibi olmasın diye sürekli gözüm üzerlerinde elimden geldiğince yanlarında oluyorum, şımartıyorum diyebilirim. Evimizde kavga çok olur sen böyle yaptın sen şöylesin gibisinden ve bir kavga etti mi aylarca konuşmazlar. Bu arada da dünyayı zindan ederler hepimize. Önceleri hep içime atardım bundan 4 sene öncesine kadar. Geceleri ağlardım yine de sıkı sıkı okula asılırdım ve canım ne kadar sıkkın olursa olsun ders çalışırdım, başarılı bir öğrenciydim. Üniversiteye başladıktan sonra dayanamamaya başladım sıkıntılara ve bıraktım kendimi. Bi ara toparladım yine dağıttım ama eskisi gibi olamadım hiç. En sonunda canıma tak etti ve doktora gittim. Ancak toparlayamıyorum. Bu sene mezun olmam gerekiyor ama 1 sene uzattım kendimi okula verememekten. Ciddi bir ilişkim var umut olduğum, gelecekte mutlu olacağıma inandığım bir ilişki. Okul bitince evlenmeyi düşünüyoruz Allah kısmet ederse. O yanımda oluyor daraldığımda ancak evin içinde olan benim ve kim ne derse desin sıkıntımı tamamen çekmesini sağlamıyor. Dediğim gibi çok sağlam bir aile değiliz hatta annemle babam beni en az tanıyan kişiler desem yeridir. Bir kere bir sıkıntım olup olmadığını sorduklarını hatırlamam yada bir sorunum olduğunda yanımda olacaklarını bile bilmiyorum. Annem tedavi olduğumu biliyor ancak bir kere bile nedenini sormadı. Bu dönem okula gitmedim neden gitmediğimi sormadı. Dediği tek şey "ben senin neden okula gitmediğini biliyorum evlenmek istiyorsun ama mezun olmadan evlenemezsin " yada okumayacaksan git çalışta para getir.
Annemde hakaret etme gibi kötü bir huy var ve onun isteği dışında yapılan en ufak şeye bile sinirlenip bağırma çağırması var. Babam sessiz ama bir konuştuğunda çok ağır konuşur o da. Şu an anlatamadığım kadar kopuğuz birbirimizden ve o kadar çok anı var ki beynimde bir çocuğun hatırlamaması hatta yaşamaması gereken. Bunların hepsinden habersizler, söyleyemem konuşamam çünkü anlamazlar.
Tüm sorunlara rağmen annemi babamı seviyorum. Ama o kadar kocaman yaralar var ki kalbimde toparlayamıyorum kendimi gücüm kalmadı hiç bişeye. Okula ara verip çalışmayı düşündüm ancak iyi mi olur kötü mü olur bilemedim. İyi bi üniversitede iyi bir bölümdeyim ve bir an önce bitirmek hayatımı kurmak ve kurtulmak istiyorum. Ama yapamıyorum
((Ne diyebilirsiniz, nasıl yardım edebilirsiniz bilmiyorum ama bişeyler duymaya çok ihtiyacım var:/
