- 5 Mart 2012
- 11.484
- 8.061
Herkese Merhaba,
Son zamanlarda sorunlarimi paylasmaktan kacar oldum aslinda. Nereden baslasam, nasil konuya girsem bilemedim. Bir cogunuzun bildigi kadariyla hamileyim, yaklasik 4 aylik. Rabbim insallah saglikla kucagima almayi nasib eder, su aralar tek dusundugum sey bu diyebilirim...
Esim ile problemler yasamaya hamile kaldiktan 2 ay sonra basladik. Aslinda oncesinde de varmis problemlerimiz de, benim fark etmem bu kadar zaman almis...
Zaten onda bir anne-baba duskunlugu evlendikten sonra basgostermisti... Evliligimizin ilk baslarinda bunu umursamamaya calistim, o da benim gibi evlilige yeni hayatina alismaya calisiyor diye dusundum. Esimle tanistigim ilk gunden bu gune kadar ne maddi ne de manevi anlamda ona kulfet olmadim. Zaten calisan biri oldugum icin (su an calismiyor olsam dahi gelirim var) maddi acidan daima kendi ihtiyaclarimi kendim karsiladim. Kisacasi - kendi kendine yetebilen bir insan - oldugum icin maddi manevi esimi yormadim. Ama simdilerde goruyorum ki, bu kadar kendine yetiyor olmak iyi birsey degil... Erkekler alisiyor ve zamanla hic bir seye ihtiyacin olmadigi kanisina mi variyor acaba?
Ailesine gelince, daha onceki sohbetlerimden az cok bilenler bilir... Kayinvalidem ve kayinpederim enteresan insanlar. Ikisi de agizdan cikanlari bilmeyen insanlar diyebiliriz. Ilk tanistigim gunden gecen aylara kadar saygida ve sevgide kusur etmedigime adim gibi eminim. Yeri geldi beni cok kirdilar, yeri geldi hakarete varan cumleler dahi kurduklari oldu, fakat ben yine de kendilerine saygisiz davranislarda bulunmadim. Esimin hatridir, annesi babasidir, yarin oburgun daha buyuk problemler yasanmasin diyerek hep sustum... Kendimi ezdirmedim o ayri, ama yine de saygisiz davranislarda veya sozlerde asla bulunmadim... Biraz biraz mesafe vererek cozdum sorunlarimi... O yuzden bana pek yaklasip laf soyleyemiyorlar... Ama esim vasitasi ile bir cok huzursuzluga sebebiyet veriyorlar malesef...
Kendi aileme gelince, babam yurtdisinda, annecigimde yalniz yasiyor. Ben evlendikten sonra bir hayli sarsildi, yalnizlik ona zor geldi. Fakat okadar sorun yasamasina ragmen - kan kusar kizilcik serbeti ictim derim misali - bana hissettirmemek icin elinden geleni yapti. Ne evlilik surecimde ne de evlendikten sonra hic bir seyime hic bir sekilde karismadi. Misafir gibi geldi gitti evime. Klasik kiz annesi misali, aman annesi ne cok geliyor demesinler, kizinin evinden de cikmiyor derler, huzurunuz bozulmasin, bak ne cok karisiyor demesinler, yanlis anlamasinlar vs. derken gunler boylece gecti gitti... Ve yine anliyorum ki, bu da en buyuk hatalardan bir tanesiymis... Ne olursa olsun, anneyi uzakta tutmak (benim istemim disinda olsa dahi) hicte faydali olmuyormus. Yalniz ve sahipsiz saniyorlar insani... Babamin uzakta olmasi da cabasi tabii ki...
Ve gelelim butun bu anlattiklarimin uzerine yasadigim sorunlara. Zamanla birseyler kafamda ve icimde birikmis bunlari anliyorum... Aslinda en basa sarsam anlatacak cok sey var... Fakat o kadar vaktinizi almak istemiyorum...
Esim, biz nisanli iken ailesinden cok muzdaripti. Etrafinda gorenlerde anlatiyordu, annesi babasi ile devamli sorun yasiyormus. En buyuk sebeplerinden bir tanesi de bizim evlenememizdi. Nisan tarihimizden nikah tarihimize kadar hersey bir sorun yumagi icinde gelisti zaten. Bir turlu tarihler belirlenemiyordu... bunlarin en buyuk sebebi de sevgili kayinvalidemdi, 3 sene ciktigimiz ve 30`lu yaslarda oldugumuz halde kayinvalidem "daha cok erken degil mi" gibi cumleler kurmuslugu vardir.... Annem hala der kayinvalidem icin `o kadin seni istemedi, adim gibi biliyorum her hareketinden belliydi, ah be kizim...` der ve ic ceker... Ben cok umursamadim tabii ki bunlari, sonucta ben esimi seviyordum ve onunla yasayacagim hayat benim icin daha onemliydi... Nasilsa her zorlugun ustesinden birlikte gelirdik... (Birden gecmis zaman kullandigimi fark ettim, artik onemini mi yitirdi acaba?
)
Butun kotu sureclerimizi atlattiktan sonra esimde bir degisim oldu, evlendik ve kiz cepte havasina girdi saniyorum. annesi babasi birden (ki o kadar ailesi ile buyuk sorunlar yasayan adam) can ciger kuzu sarma oldular. Hayir elbetteki anasi babasi ile kotu olmasin, aralari daima iyi olsun, buna dair bir lafim, bir zorum yok... Ama birden ne oldu da butun hersey kaostan toz pembeye donustu onu anlamis degilim... ya da nicin bana boyle yansitildi??
Hamile kaldigimi ogrendigim gun ikimizde havalara uctuk. Evleneli zaten 1 sene olmustu, artik ben birseylerin durulduguna, Yavas yavas duzene girdigimize, esimin evine bagli, beni dusunen her kosulda tam anlamiyla yanimda olduguna inandigim donemdi. Fakat ne olduysa ben hamile kaldiktan sonra oldu zaten... Ilk once esimle daha onceden ayarlamis oldugumuz tatilimize gittik, daha yeni hamileydim... Yolculuk esnasinda nahos seyler yasanabilirdi, doktorum oyle demisti, fakat yolculugu rahat gecirmem icin dinlene dinlene gitmemiz gerekiyordu. Nitekim oyle bir yolculuk yaptik...
Tatil koyunde 6 gece kaldik, sonrasinda kendi akrabalarima gectik, orada da 3 gun kaldik ve Istanbul`a donduk... Butun bu tatil surecinde Sabah aksam bikmadan kayinvalidem ve kayinpederim bizi aradi... Esim telefonlarda gecirdi tatilini diyebilirim... Bir kere bile beni sormak yok! Nasilim iyi miyim hamileligim nasil gidiyor, pek umursamadilar...
Tatilden donduk hemen doktora gittik, kalp atislarini duyduk. Icimiz rahatladi, daha ufacikti ve risk hala vardi. Bu arada tatilde bir kanama yasamistim, ama doktorum yerlesme kanamasi oldugunu cok fazla kafama takmami gerektiren bir durum olmadigini soylemisti ve icim rahatlamisti. Yine ilk doktor muayenemden sonra kayinvalidem ve kayinpederim bir kere bile beni aramadilar.
Ilk doktora gittigimden bugune kadar her randevumdan haberleri var. Cunku esimi Sabah aksam arayan tipler. Bir anda ne oldu bilmiyorum, nerden firladi bu ucu bucagi gelmeyen evlat sevgisi... Hamile kalmam nasil bu kadar insanlari etkileyebilir. Hayir zaten evleneli 1 seneyi asmis, artik ogullarinin evil olduguna coktan alismalari gerekir... Nedir bu duskunluk... Hani bende bir ana-babanin evladiyim... Benim annem bu kadar arayip beni sorgulamaz... Neyse, doktor randevularimdan haberleri oldugu halde ve her Sali aksamlari onlara yemege gittigimiz halde, ne gittigimizde muhabbetini actilar, ne de randevu sonralarinda beni arayip `ne yaptin, nasilsin, tahlil sonuclarin ne oldu, bebek nasil, bir SIKINTI var mi` diye sordular... Hic bir sekilde onlardan ilgi ve alaka yok... Sadece esimi arayip (genelde benim duymadigim ve gormedigim zamanlarda) bilgi aliyorlar o kadar...
Asil yasadigim soruna gelince... Beni arayip sormamalari cok umrumda degil, zaten artik onlarla gorusmuyorum. Bu zamana kadar yeterince yuz verdigime inaniyorum. Su anda bana gostermis olduklari tavir ve davranislari hak edecek birsey yaptigima da inanmiyorum. Onlar bu sekilde davrandiklari surece, bende kendilerine farkli davranmayacagim zaten. Saygisizlik yapan veya saygisizca konusan bir insan degilim, zaten yapimda yok, ama bu kadari da fazla diyorum artik... Ben mesafe kurmakta cok gecikmisim malesef...
Esim annesi veya babasinin kendisini bu kadar SIKLIK ile aramasindan kesinlikle rahatsiz degil. Tam tersine, bize kim gelmis, kim gitmis, nereye gitmisiz, ne yapmisiz, ne yemisiz, ne icmisiz herseyi anlatmayi tercih ediyor... Ben bunu fark ettigimde deliye dondum... Kiz halim ile hic bir sekilde annem ile boyle diyalogum olmamistir. Evlilik surecim ve evlendikten sonra dahi bir sorum oldugunda bile anneme yansitmamisimdir kendim cozmusumdur. Kisaca benim evim 4 duvardan olusuyorsa, yasadigim hersey bu 4 duvar icerisinde kalir. Gelen giden yedigim ictigim sorunlarim sevinclerim, her ne varsa bu duvar icerisindedir ve disindakileri ilgilendirmez... Benim hayat gorusum bu sekilde... Esim ne zaman bu hale geldi? Yoksa hep boyleydi de ben mi gormedim? Aslinda kayinvalidemin bir kac lafindan anliyordum, icimden nereden biliyor bu kadar seyi diyordum, fakat bu kadarini tahmin etmiyordum dogrusu...
Ben anlamadim bunlari.... Ne yapacagimi da sasirmis vaziyetteyim...
Kizdim, sinirlendim, kavga ettim olmadi... Guzellik ile konustum olmadi...
Simdilerde biraz biraz durulmaya basladik gibi sanki, sebebi de esime mesafe koymaya basladim, mesafe koydukca da bu sefer esime karsi soguk olmaya basladim... Elimde degil, yaptiklari, tartismalarimizda dedikleri, hele ki bizim ozel hayatimizi kendi ailesi ile paylasmasi aklima geldikce sinirlerim zipliyor.... Hangi kadin bunu Kabul eder ki?
Simdi siz soyleyin, haksiz miyim? Sinirlenmekte kizmakta haksiz miyim?
Kayinvalidemler ile gorusmeme kararini zaten onlarin tavir ve hareketlerinden sonra ufak ufak kafamda oturtmaya baslamistim. Ama en buyuk sebeplerinden bir tanesi ise bu sorunlar yasandiktan sonra ilk gitmek istemedigim sali gununde, esim annesini aradi. Telefonumuzda sorun oldugu icin megafon ile konusulabiliyor sadece... Benim icin bir avantaj oldu desem yeridir. En azindan esimin dediklerine kayinvalidemin tepkisini duymus oldum. Telefon gorusmesi soyle gecti... (Naber nasilsin faslindan sonra)
Esim - Souvvenir bu aksam kendini iyi hissetmiyor, bende onu yalniz birakmak istemiyorum, o yuzden bu aksam gelemiyoruz yemege haberin olsun, kusura bakmayin. Baska zaman geliriz...
Kayinvalidem- Aman oglum ne kusuru, asil siz kusura bakmayin biz sizi zorla getirtiyoruz zaten...
Ben hamileligim boyunca ne bulanti ne de bir sorun yasadim, kayinvalidemde bunu biliyor... Verdigi cevaba bakar misiniz? Insan bir sorar hayirdir nesi var, bunca zamandir hamileligimde sorun yasamamisim, esim de kendini iyi hissetmiyor demis... Once bir ogren bakalim nolmus, ondan sonra laf sokacaksan sokarsin...
Biraz uzun oldu kizlar kusura bakmayin... Normalde bu tarz sorunlari kafama takip buyuten bir insan degilim. Ama sorunlar biriktikce icimde buyumeye basladi ve ben icinden cikamaz hale geldim malesef ki... Paylasma ihtiyaci duydum... Sabirla okuyanlar icin tesekkur ederim... Bende en azindan bir sekilde sistemimden cikartmis oldum...
Son zamanlarda sorunlarimi paylasmaktan kacar oldum aslinda. Nereden baslasam, nasil konuya girsem bilemedim. Bir cogunuzun bildigi kadariyla hamileyim, yaklasik 4 aylik. Rabbim insallah saglikla kucagima almayi nasib eder, su aralar tek dusundugum sey bu diyebilirim...
Esim ile problemler yasamaya hamile kaldiktan 2 ay sonra basladik. Aslinda oncesinde de varmis problemlerimiz de, benim fark etmem bu kadar zaman almis...
Zaten onda bir anne-baba duskunlugu evlendikten sonra basgostermisti... Evliligimizin ilk baslarinda bunu umursamamaya calistim, o da benim gibi evlilige yeni hayatina alismaya calisiyor diye dusundum. Esimle tanistigim ilk gunden bu gune kadar ne maddi ne de manevi anlamda ona kulfet olmadim. Zaten calisan biri oldugum icin (su an calismiyor olsam dahi gelirim var) maddi acidan daima kendi ihtiyaclarimi kendim karsiladim. Kisacasi - kendi kendine yetebilen bir insan - oldugum icin maddi manevi esimi yormadim. Ama simdilerde goruyorum ki, bu kadar kendine yetiyor olmak iyi birsey degil... Erkekler alisiyor ve zamanla hic bir seye ihtiyacin olmadigi kanisina mi variyor acaba?
Ailesine gelince, daha onceki sohbetlerimden az cok bilenler bilir... Kayinvalidem ve kayinpederim enteresan insanlar. Ikisi de agizdan cikanlari bilmeyen insanlar diyebiliriz. Ilk tanistigim gunden gecen aylara kadar saygida ve sevgide kusur etmedigime adim gibi eminim. Yeri geldi beni cok kirdilar, yeri geldi hakarete varan cumleler dahi kurduklari oldu, fakat ben yine de kendilerine saygisiz davranislarda bulunmadim. Esimin hatridir, annesi babasidir, yarin oburgun daha buyuk problemler yasanmasin diyerek hep sustum... Kendimi ezdirmedim o ayri, ama yine de saygisiz davranislarda veya sozlerde asla bulunmadim... Biraz biraz mesafe vererek cozdum sorunlarimi... O yuzden bana pek yaklasip laf soyleyemiyorlar... Ama esim vasitasi ile bir cok huzursuzluga sebebiyet veriyorlar malesef...
Kendi aileme gelince, babam yurtdisinda, annecigimde yalniz yasiyor. Ben evlendikten sonra bir hayli sarsildi, yalnizlik ona zor geldi. Fakat okadar sorun yasamasina ragmen - kan kusar kizilcik serbeti ictim derim misali - bana hissettirmemek icin elinden geleni yapti. Ne evlilik surecimde ne de evlendikten sonra hic bir seyime hic bir sekilde karismadi. Misafir gibi geldi gitti evime. Klasik kiz annesi misali, aman annesi ne cok geliyor demesinler, kizinin evinden de cikmiyor derler, huzurunuz bozulmasin, bak ne cok karisiyor demesinler, yanlis anlamasinlar vs. derken gunler boylece gecti gitti... Ve yine anliyorum ki, bu da en buyuk hatalardan bir tanesiymis... Ne olursa olsun, anneyi uzakta tutmak (benim istemim disinda olsa dahi) hicte faydali olmuyormus. Yalniz ve sahipsiz saniyorlar insani... Babamin uzakta olmasi da cabasi tabii ki...
Ve gelelim butun bu anlattiklarimin uzerine yasadigim sorunlara. Zamanla birseyler kafamda ve icimde birikmis bunlari anliyorum... Aslinda en basa sarsam anlatacak cok sey var... Fakat o kadar vaktinizi almak istemiyorum...
Esim, biz nisanli iken ailesinden cok muzdaripti. Etrafinda gorenlerde anlatiyordu, annesi babasi ile devamli sorun yasiyormus. En buyuk sebeplerinden bir tanesi de bizim evlenememizdi. Nisan tarihimizden nikah tarihimize kadar hersey bir sorun yumagi icinde gelisti zaten. Bir turlu tarihler belirlenemiyordu... bunlarin en buyuk sebebi de sevgili kayinvalidemdi, 3 sene ciktigimiz ve 30`lu yaslarda oldugumuz halde kayinvalidem "daha cok erken degil mi" gibi cumleler kurmuslugu vardir.... Annem hala der kayinvalidem icin `o kadin seni istemedi, adim gibi biliyorum her hareketinden belliydi, ah be kizim...` der ve ic ceker... Ben cok umursamadim tabii ki bunlari, sonucta ben esimi seviyordum ve onunla yasayacagim hayat benim icin daha onemliydi... Nasilsa her zorlugun ustesinden birlikte gelirdik... (Birden gecmis zaman kullandigimi fark ettim, artik onemini mi yitirdi acaba?
)Butun kotu sureclerimizi atlattiktan sonra esimde bir degisim oldu, evlendik ve kiz cepte havasina girdi saniyorum. annesi babasi birden (ki o kadar ailesi ile buyuk sorunlar yasayan adam) can ciger kuzu sarma oldular. Hayir elbetteki anasi babasi ile kotu olmasin, aralari daima iyi olsun, buna dair bir lafim, bir zorum yok... Ama birden ne oldu da butun hersey kaostan toz pembeye donustu onu anlamis degilim... ya da nicin bana boyle yansitildi??
Hamile kaldigimi ogrendigim gun ikimizde havalara uctuk. Evleneli zaten 1 sene olmustu, artik ben birseylerin durulduguna, Yavas yavas duzene girdigimize, esimin evine bagli, beni dusunen her kosulda tam anlamiyla yanimda olduguna inandigim donemdi. Fakat ne olduysa ben hamile kaldiktan sonra oldu zaten... Ilk once esimle daha onceden ayarlamis oldugumuz tatilimize gittik, daha yeni hamileydim... Yolculuk esnasinda nahos seyler yasanabilirdi, doktorum oyle demisti, fakat yolculugu rahat gecirmem icin dinlene dinlene gitmemiz gerekiyordu. Nitekim oyle bir yolculuk yaptik...
Tatil koyunde 6 gece kaldik, sonrasinda kendi akrabalarima gectik, orada da 3 gun kaldik ve Istanbul`a donduk... Butun bu tatil surecinde Sabah aksam bikmadan kayinvalidem ve kayinpederim bizi aradi... Esim telefonlarda gecirdi tatilini diyebilirim... Bir kere bile beni sormak yok! Nasilim iyi miyim hamileligim nasil gidiyor, pek umursamadilar...
Tatilden donduk hemen doktora gittik, kalp atislarini duyduk. Icimiz rahatladi, daha ufacikti ve risk hala vardi. Bu arada tatilde bir kanama yasamistim, ama doktorum yerlesme kanamasi oldugunu cok fazla kafama takmami gerektiren bir durum olmadigini soylemisti ve icim rahatlamisti. Yine ilk doktor muayenemden sonra kayinvalidem ve kayinpederim bir kere bile beni aramadilar.
Ilk doktora gittigimden bugune kadar her randevumdan haberleri var. Cunku esimi Sabah aksam arayan tipler. Bir anda ne oldu bilmiyorum, nerden firladi bu ucu bucagi gelmeyen evlat sevgisi... Hamile kalmam nasil bu kadar insanlari etkileyebilir. Hayir zaten evleneli 1 seneyi asmis, artik ogullarinin evil olduguna coktan alismalari gerekir... Nedir bu duskunluk... Hani bende bir ana-babanin evladiyim... Benim annem bu kadar arayip beni sorgulamaz... Neyse, doktor randevularimdan haberleri oldugu halde ve her Sali aksamlari onlara yemege gittigimiz halde, ne gittigimizde muhabbetini actilar, ne de randevu sonralarinda beni arayip `ne yaptin, nasilsin, tahlil sonuclarin ne oldu, bebek nasil, bir SIKINTI var mi` diye sordular... Hic bir sekilde onlardan ilgi ve alaka yok... Sadece esimi arayip (genelde benim duymadigim ve gormedigim zamanlarda) bilgi aliyorlar o kadar...
Asil yasadigim soruna gelince... Beni arayip sormamalari cok umrumda degil, zaten artik onlarla gorusmuyorum. Bu zamana kadar yeterince yuz verdigime inaniyorum. Su anda bana gostermis olduklari tavir ve davranislari hak edecek birsey yaptigima da inanmiyorum. Onlar bu sekilde davrandiklari surece, bende kendilerine farkli davranmayacagim zaten. Saygisizlik yapan veya saygisizca konusan bir insan degilim, zaten yapimda yok, ama bu kadari da fazla diyorum artik... Ben mesafe kurmakta cok gecikmisim malesef...
Esim annesi veya babasinin kendisini bu kadar SIKLIK ile aramasindan kesinlikle rahatsiz degil. Tam tersine, bize kim gelmis, kim gitmis, nereye gitmisiz, ne yapmisiz, ne yemisiz, ne icmisiz herseyi anlatmayi tercih ediyor... Ben bunu fark ettigimde deliye dondum... Kiz halim ile hic bir sekilde annem ile boyle diyalogum olmamistir. Evlilik surecim ve evlendikten sonra dahi bir sorum oldugunda bile anneme yansitmamisimdir kendim cozmusumdur. Kisaca benim evim 4 duvardan olusuyorsa, yasadigim hersey bu 4 duvar icerisinde kalir. Gelen giden yedigim ictigim sorunlarim sevinclerim, her ne varsa bu duvar icerisindedir ve disindakileri ilgilendirmez... Benim hayat gorusum bu sekilde... Esim ne zaman bu hale geldi? Yoksa hep boyleydi de ben mi gormedim? Aslinda kayinvalidemin bir kac lafindan anliyordum, icimden nereden biliyor bu kadar seyi diyordum, fakat bu kadarini tahmin etmiyordum dogrusu...
Ben anlamadim bunlari.... Ne yapacagimi da sasirmis vaziyetteyim...
Kizdim, sinirlendim, kavga ettim olmadi... Guzellik ile konustum olmadi...
Simdilerde biraz biraz durulmaya basladik gibi sanki, sebebi de esime mesafe koymaya basladim, mesafe koydukca da bu sefer esime karsi soguk olmaya basladim... Elimde degil, yaptiklari, tartismalarimizda dedikleri, hele ki bizim ozel hayatimizi kendi ailesi ile paylasmasi aklima geldikce sinirlerim zipliyor.... Hangi kadin bunu Kabul eder ki?
Simdi siz soyleyin, haksiz miyim? Sinirlenmekte kizmakta haksiz miyim?
Kayinvalidemler ile gorusmeme kararini zaten onlarin tavir ve hareketlerinden sonra ufak ufak kafamda oturtmaya baslamistim. Ama en buyuk sebeplerinden bir tanesi ise bu sorunlar yasandiktan sonra ilk gitmek istemedigim sali gununde, esim annesini aradi. Telefonumuzda sorun oldugu icin megafon ile konusulabiliyor sadece... Benim icin bir avantaj oldu desem yeridir. En azindan esimin dediklerine kayinvalidemin tepkisini duymus oldum. Telefon gorusmesi soyle gecti... (Naber nasilsin faslindan sonra)
Esim - Souvvenir bu aksam kendini iyi hissetmiyor, bende onu yalniz birakmak istemiyorum, o yuzden bu aksam gelemiyoruz yemege haberin olsun, kusura bakmayin. Baska zaman geliriz...
Kayinvalidem- Aman oglum ne kusuru, asil siz kusura bakmayin biz sizi zorla getirtiyoruz zaten...
Ben hamileligim boyunca ne bulanti ne de bir sorun yasadim, kayinvalidemde bunu biliyor... Verdigi cevaba bakar misiniz? Insan bir sorar hayirdir nesi var, bunca zamandir hamileligimde sorun yasamamisim, esim de kendini iyi hissetmiyor demis... Once bir ogren bakalim nolmus, ondan sonra laf sokacaksan sokarsin...
Biraz uzun oldu kizlar kusura bakmayin... Normalde bu tarz sorunlari kafama takip buyuten bir insan degilim. Ama sorunlar biriktikce icimde buyumeye basladi ve ben icinden cikamaz hale geldim malesef ki... Paylasma ihtiyaci duydum... Sabirla okuyanlar icin tesekkur ederim... Bende en azindan bir sekilde sistemimden cikartmis oldum...
Son düzenleme:
Annem sakin ve kimsenin etlisine sutlusune karismayan bir kadin. Boyle bir tepki beklemiyordum ondan... Demekki anne olmak ile alakali bir durum diye dusunmekten baska birsey diyemiyorum... 
sanırım ben olmadığım biri gibi davranamam yaa :26:
