Premature Bebekler prematüre annesi olmak nasıl bir duygudur???

yb123 .!.:

prematüre bebek annesi olmak….

beklemediğin anda gelen bir sürprizi nasıl karşılayacağını bilememek, eli ayağına dolaşmaktır..

bebeği kendi başına doğacak kadar güçlü olmadığı için ameliyatla alınan annenin, dikiş yerlerine bile belki hiç bakmamış olmasıdır kabus sandığı zor dönemden uyanana kadar..

ilk kez sancılar ve ağrılarla yoğun bakıma bebeğini görmeye giderken, daha çok ağrısın ki bu korkuyu bastırsın diye düşünmektir..

o uzun yoğum bakım yolunda yürürken iki büklüm, neyle karşılaşacağından korkmak, tir tir titremektir...

hastanenin 9. Katına çıkarken asansörle, kimseyle göz göze gelmemek için kilitlemektir bakışları 9 numaralı düğmeye.. kazınmasıdır zihne bu anın hiç unutmamacasına..

yürümektir korkar adımlarla yenidoğan kapısına.. hem koşarak gitmek istemek hem de gitmek istememektir karşılaşılacak sahneyi görmemek için..

ve Onu gördüğünde….ağlamaktır..

ağlamak…ağlamak…ağlamak..

ne kadar tatlı, güzel olduğunu düşünmek, şükretmek, bağlanmak, aşık olmaktır…

sonra beyni kemiren şüphelerle boğuşmaktır.. incelemek o bir kiloluk küçük bedeni.. acaba sağlıklı mı?.. iyileşecek mi?.. bu hortumlar kablolar olmadan yaşayabilecek mi?..

terlemektir soruların zorluğundan…

ve boğulmaktır bu düşüncelerin arasında…

ölüp ölüp dirilmektir…

doktoru görünce soru sormaya korkmaktır.. bir şey duymak istememek ama hem de merak etmektir…

meraktan ölecek gibi olmak, öğrenmek istemek ama soramamak.. doktorun bakışlarından kaçmak, saklanmaktır…

hastaneden eve çıkınca Onsuz, boşluğa düşmektir…

ama ilk gün! ah o doğum yapan prematüre annesinin elleri boş eve geldiği ilk gün!..

ölümdür…

kabustaymış ama uyanamıyormuş gibi hissetmektir prematüre annesi olmak..

doğurup bebeği bir yerlerde unutmaktır sanki…

yavaş yavaş dikiş yerlerinin acısını duymaya başlamak ve hele de bir yardımcı yoksa yanında, iki büklüm kıvranarak şahsi işlerini yapmaya çalışmak, bundan daha zor bir an yaşatma Allahım diye yalvarmaktır..

39 gün boyunca ev hastane arasında mekik dokumaktır..

küvözün önüne gidip de meleğini görünce, hastane dosyasındaki bilgilere bakmak için çırpınmak, hemşire azarlarına aldırmamaktır…

dosyadaki her satırı binbir şüphe ve kaygıyla okumak, beyne kazımak, eve gelince bunları düşünmekten uyuyamamaktır…

39 gün boyunca çalan her telefonda yüreği ağzına gelmektir…

kalbi serçe gibi pır pır olmaktır prematüre annesi olmak..

yoğunbakımın boğucu, gürültülü sessizliğinden sinmek, içine kapanmaktır.. konuşmak istememektir.. yememek, içmemek, uyumamak sadece düşünmek..

ve düşünmektir..

eve çıkış günü geldiğinde, eli ayağına dolaşarak mutluluktan toplarken eşyaları, hemşirenin haftada 2 defa yapılması gereken kontrol hatırlatmalarını duyarak tekrar omuzları düşmektir..

bebeğini pusete koyunca ne kadar küçük olduğunu bir kez daha anlamak, ama büyük bir gururla taşımaktır o puseti ilk kez gerçekten anne olduğunu hissederek..

nihayet eve geldiğinde apartmana girerken korkmaktır nasıl bakacağız endişesiyle..

ama yine de en büyük gücü bebeğinden almaktır..

Onu gece gündüz gözünün önünden ayırmamak, herşeyden, herkesten sakınmaktır..

içinde bulunduğu hali zerre kadar anlamayanların “bu kadar üstüne düşme” demelerine inat Onu uçan kuştan dahi korumaktır…
ve büyütmektir..

büyütmek..

büyütmek..

ilk doğumgününde pasta mumunu huzurlu bir nefesle üflemektir..

geçmişi hatırlayınca gözleri dolmaktır..

şimdi 1,5 yaşında olan zeki mi zeki, yakışıklı mı yakışıklı oğluna bakıp geçti gitti, başa geldi çekildi, bir daha yaşatma Allahım diyebilmektir…

ve şükretmeyi öğrenmektir…

Şükürler olsun….

Genişletmek için tıkla...

NazliEdam .!.:

Premature annesi olmak.....
Herkes aniden dogum yaparken bebeginin karninda olme olasiligina karsilik disarda daha kolay buyur diyerek kendi ayaklarinla gidip dogum yapmaktir....

Bebegin dogar dogmaz ebeye yalvarip ne olur goreyim kuzumu diye yalvarmaktir.....

Yanina getiripte kokusunu duyup opup senden almalaridir.....

112 ambulansina koyup sirenlerini acip deli gibi yavrunu yogun bakima koymaktir....

Hastaneden cikar cikmaz iki buklum yanina kosup sadece 3 dakika koca bir camdan gorup heryetindeki hortumlara aglamaktir...


Hele ki eve gelis yatagina kiyafetlerine bakip deli gibi aglamaktir....


Hergun gormeye gitmek.her donuste onu koklayamamak,kollarina alamamak ve biraz daha yasama kusmek....



3,gun gittiginizde bebeginizi yattigi yerde goremeyip cildirmak,sonrasinda iyi olan bebeklerin yaninda bulmak....

Siz bebeginizi izlerken bir ses .....bebegi annesine verin emzirsin demek....

Ve o aciyan dikislerinize ragmen deli gibi kosup hazirlanmak....

Hergece zamanin gecip ertesi gun tekrar kollariniza alacaginiz ani hayal etmek...

Ve bir gun bir telefonla bebeginiz taburcu oluyor esyalarinizla gelin dendiginde hayatin durdugunu hissetmektir..

Simdi prensesim kollarimda 43 gunluk olduk cok sukur.minik minik guluyoruzda onun gulusunu gormek dunyaya bedel.

Zordur pramature annesi olmak ama sükürdür. Sabretmektir sinavini kabul edip nefes aliyorya sagligi yerinde ya elbet buyuyecek demektir....

Genişletmek için tıkla...

yb123 .!.:

prematüre bebek annesi olmak….

beklemediğin anda gelen bir sürprizi nasıl karşılayacağını bilememek, eli ayağına dolaşmaktır..

bebeği kendi başına doğacak kadar güçlü olmadığı için ameliyatla alınan annenin, dikiş yerlerine bile belki hiç bakmamış olmasıdır kabus sandığı zor dönemden uyanana kadar..

ilk kez sancılar ve ağrılarla yoğun bakıma bebeğini görmeye giderken, daha çok ağrısın ki bu korkuyu bastırsın diye düşünmektir..

o uzun yoğum bakım yolunda yürürken iki büklüm, neyle karşılaşacağından korkmak, tir tir titremektir...

hastanenin 9. Katına çıkarken asansörle, kimseyle göz göze gelmemek için kilitlemektir bakışları 9 numaralı düğmeye.. kazınmasıdır zihne bu anın hiç unutmamacasına..

yürümektir korkar adımlarla yenidoğan kapısına.. hem koşarak gitmek istemek hem de gitmek istememektir karşılaşılacak sahneyi görmemek için..

ve Onu gördüğünde….ağlamaktır..

ağlamak…ağlamak…ağlamak..

ne kadar tatlı, güzel olduğunu düşünmek, şükretmek, bağlanmak, aşık olmaktır…

sonra beyni kemiren şüphelerle boğuşmaktır.. incelemek o bir kiloluk küçük bedeni.. acaba sağlıklı mı?.. iyileşecek mi?.. bu hortumlar kablolar olmadan yaşayabilecek mi?..

terlemektir soruların zorluğundan…

ve boğulmaktır bu düşüncelerin arasında…

ölüp ölüp dirilmektir…

doktoru görünce soru sormaya korkmaktır.. bir şey duymak istememek ama hem de merak etmektir…

meraktan ölecek gibi olmak, öğrenmek istemek ama soramamak.. doktorun bakışlarından kaçmak, saklanmaktır…

hastaneden eve çıkınca Onsuz, boşluğa düşmektir…

ama ilk gün! ah o doğum yapan prematüre annesinin elleri boş eve geldiği ilk gün!..

ölümdür…

kabustaymış ama uyanamıyormuş gibi hissetmektir prematüre annesi olmak..

doğurup bebeği bir yerlerde unutmaktır sanki…

yavaş yavaş dikiş yerlerinin acısını duymaya başlamak ve hele de bir yardımcı yoksa yanında, iki büklüm kıvranarak şahsi işlerini yapmaya çalışmak, bundan daha zor bir an yaşatma Allahım diye yalvarmaktır..

39 gün boyunca ev hastane arasında mekik dokumaktır..

küvözün önüne gidip de meleğini görünce, hastane dosyasındaki bilgilere bakmak için çırpınmak, hemşire azarlarına aldırmamaktır…

dosyadaki her satırı binbir şüphe ve kaygıyla okumak, beyne kazımak, eve gelince bunları düşünmekten uyuyamamaktır…

39 gün boyunca çalan her telefonda yüreği ağzına gelmektir…

kalbi serçe gibi pır pır olmaktır prematüre annesi olmak..

yoğunbakımın boğucu, gürültülü sessizliğinden sinmek, içine kapanmaktır.. konuşmak istememektir.. yememek, içmemek, uyumamak sadece düşünmek..

ve düşünmektir..

eve çıkış günü geldiğinde, eli ayağına dolaşarak mutluluktan toplarken eşyaları, hemşirenin haftada 2 defa yapılması gereken kontrol hatırlatmalarını duyarak tekrar omuzları düşmektir..

bebeğini pusete koyunca ne kadar küçük olduğunu bir kez daha anlamak, ama büyük bir gururla taşımaktır o puseti ilk kez gerçekten anne olduğunu hissederek..

nihayet eve geldiğinde apartmana girerken korkmaktır nasıl bakacağız endişesiyle..

ama yine de en büyük gücü bebeğinden almaktır..

Onu gece gündüz gözünün önünden ayırmamak, herşeyden, herkesten sakınmaktır..

içinde bulunduğu hali zerre kadar anlamayanların “bu kadar üstüne düşme” demelerine inat Onu uçan kuştan dahi korumaktır…
ve büyütmektir..

büyütmek..

büyütmek..

ilk doğumgününde pasta mumunu huzurlu bir nefesle üflemektir..

geçmişi hatırlayınca gözleri dolmaktır..

şimdi 1,5 yaşında olan zeki mi zeki, yakışıklı mı yakışıklı oğluna bakıp geçti gitti, başa geldi çekildi, bir daha yaşatma Allahım diyebilmektir…

ve şükretmeyi öğrenmektir…

Şükürler olsun….

Genişletmek için tıkla...

hlyrya .!.:

Benim bebegim de premature ve 25 gündür kuvezde... ve bu duygularin cogunu aynen birebir yaşadım. Bizleribizlerden baska kimse anlayamaz bir kez daha anladım. Umarim mesajimi görürsünüz... sizden yardim almak isterim bebeğime bakamayacagimi düşünüpcok korkuyorum

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.

Genişletmek için tıkla...

trnaysgl .!.:

bende bır premature annesıyım okurken bana o gunlerımı yasattınız aglattınız benı dogum yapalı 22 agustosta bır sene olacak ama ben hala daha o psıkolojıyı atamadım çok zor gunler yasadım 27+5 gunlukken bırden anıden sancılarım basladı gıttıgım hastanede kızıma göre kuvez yoktu ambulansla karnımda 2 saatlık uzaktakı bı hastaneye sevkedıldım orda kuvez vardı çunku az daha aılemı kazada kaybedıyordum hemde hastaneye bana yetışe bılmeye calışırlarken kızımı kurtarmak için sezeryan oldum kendı acılarımı unuttum kızımı duşunmekten herkesın bebegı odada yanındayken benım kollarım bomboştu 55 gun bebegımın yokluguyla yuregım agzımda yasadım hastaneden hiç çıkmak istemedım yalvardım ordakılere burda kalayım dıye ama olmadı evıme kucagım boş sadece bebegımın esyaları benı beklıyordu yavrum dogdu ama gıyememıştı hergun bakıp bakıp ya bunları gıydırmek nasıp olmazsa dıye duşunmekten vazgecmıyodu aklım acım bıraz daha artıyordu zaten zor bulmuştum bebegımı bırde kaybedersem ben nasıl yasardım nasıl dayanırdım yokluguna ah ahhhh tam bu işkence 55 gun surdu baska şehırde yasadıgım için sutleri biriktırıp sadece haftada 2 gun göturebılıyordum sadece o 2 gun 5 dk görebılıyordum 5 dkka yetmıyordu aslında ama o halde gördukce ben bın kat daha acı çekıyordum dönuş yolu işkence gıbı gelıyordu bana canımın yarısı ordaydı derdımı kızımı görmenın heycanıyla gıderken hastaneye kalbımın burukluguyla aglaya aglaya gerı dönerdık esımle acımı kımseye dıyemıyordum onlarda uzuluyo dıye hep içimde yasadım çok şükür Allahım yavrumu annemı babamı ve kardesımı bana bagışladı bırdaha da yasatmaz inşallah

Genişletmek için tıkla...

NazliEdam .!.:

Neden bakamicakmissin annesi. Ona senden iyi kimse bakamaz. Bak yukarda benimde yazim var. Kuzum suan 6 aylik cok sukur. Ben iki premature annesiyim. İlk kizim da 33+4 te dogdu. Kuveze girmedi ama cok cok kucuktu. Tutmaya korkardi herkes.dogdugu gece uzerini giydirirken hemsire geldi kacinci bebeginiz dedi ilk dedim.ama oyle bir tutuyorsunuzki sanki ontane dogurmus gibi dedi. Rabbim oyle guzel Yol gosteriyorki.annelik ic gudusu. Size herdeyi dogru yaptiriyor.ikinci kizim daha da kucuktu.ayy dedim yogunbakimda gorunce bu cok kucuk nasil buyur nasil buyuturum unutmusum iki kizimin arasi 4 yas. Rabbim yine yol gosterdi. Kendim yikadim hep.parmak kiz diyorlardi:) simdi toparladi cok sukur.senin sutun onun en iyi ilaci.hurma sogan marul ye. Still tea ic.malt tabletleri var gnc magazalarinda ondan al.sutun bol bol olsun tassin.kuzuda buyuyup annesine kavussun insallahhh

Genişletmek için tıkla...

hlyrya .!.:

Amin hepimizin yavrularini sevdiklerini ailelerini bizlere bagislasin Rabbim. Bir yil olmus bile... ben de 1 yil sonra gecti o gunler diyip sukredebilecek miyim... alllahim nolur korktugum yere ugratmasin...

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.

Genişletmek için tıkla...

trnaysgl .!.:

gecer canım gecer bende okadar cok şey yasadım kı bu yadıklarım kısacık bı özet cok zor gunlerdı bebegın bı yanına gelsın onunla zaman öle cabuk gecıyo kı unutuyosun bu olanları dua et canım inş. bebegıne bıran önce kavusursun dualarım szınle

Genişletmek için tıkla...

NazliEdam .!.:

Premature annesi olmak.....
Herkes aniden dogum yaparken bebeginin karninda olme olasiligina karsilik disarda daha kolay buyur diyerek kendi ayaklarinla gidip dogum yapmaktir....

Bebegin dogar dogmaz ebeye yalvarip ne olur goreyim kuzumu diye yalvarmaktir.....

Yanina getiripte kokusunu duyup opup senden almalaridir.....

112 ambulansina koyup sirenlerini acip deli gibi yavrunu yogun bakima koymaktir....

Hastaneden cikar cikmaz iki buklum yanina kosup sadece 3 dakika koca bir camdan gorup heryetindeki hortumlara aglamaktir...


Hele ki eve gelis yatagina kiyafetlerine bakip deli gibi aglamaktir....


Hergun gormeye gitmek.her donuste onu koklayamamak,kollarina alamamak ve biraz daha yasama kusmek....



3,gun gittiginizde bebeginizi yattigi yerde goremeyip cildirmak,sonrasinda iyi olan bebeklerin yaninda bulmak....

Siz bebeginizi izlerken bir ses .....bebegi annesine verin emzirsin demek....

Ve o aciyan dikislerinize ragmen deli gibi kosup hazirlanmak....

Hergece zamanin gecip ertesi gun tekrar kollariniza alacaginiz ani hayal etmek...

Ve bir gun bir telefonla bebeginiz taburcu oluyor esyalarinizla gelin dendiginde hayatin durdugunu hissetmektir..

Simdi prensesim kollarimda 43 gunluk olduk cok sukur.minik minik guluyoruzda onun gulusunu gormek dunyaya bedel.

Zordur pramature annesi olmak ama sükürdür. Sabretmektir sinavini kabul edip nefes aliyorya sagligi yerinde ya elbet buyuyecek demektir....

Genişletmek için tıkla...

nefesnefes24 .!.:

bende piremature annesiydim (( 24 haftalik dogun yaptim bebegim ucuncu gun öldu bu duygularin hepsini yasadim baskalarnin cocuklarni
gorunce icim gidiyorum yavrumu
kucagama bile alamadim kucucuktu
yavrum hic unutamiyorum
unutamamamda ilk bebegimdi. Allahm
kmsyi evlad acisiyla sinamasin

Genişletmek için tıkla...

NazliEdam .!.:

Âmin canim.Rabbim sanada sabır versin. Cennete meleğin var. Daha da birseyler söylemek zor

Genişletmek için tıkla...

yb123 .!.:

prematüre bebek annesi olmak….

beklemediğin anda gelen bir sürprizi nasıl karşılayacağını bilememek, eli ayağına dolaşmaktır..

bebeği kendi başına doğacak kadar güçlü olmadığı için ameliyatla alınan annenin, dikiş yerlerine bile belki hiç bakmamış olmasıdır kabus sandığı zor dönemden uyanana kadar..

ilk kez sancılar ve ağrılarla yoğun bakıma bebeğini görmeye giderken, daha çok ağrısın ki bu korkuyu bastırsın diye düşünmektir..

o uzun yoğum bakım yolunda yürürken iki büklüm, neyle karşılaşacağından korkmak, tir tir titremektir...

hastanenin 9. Katına çıkarken asansörle, kimseyle göz göze gelmemek için kilitlemektir bakışları 9 numaralı düğmeye.. kazınmasıdır zihne bu anın hiç unutmamacasına..

yürümektir korkar adımlarla yenidoğan kapısına.. hem koşarak gitmek istemek hem de gitmek istememektir karşılaşılacak sahneyi görmemek için..

ve Onu gördüğünde….ağlamaktır..

ağlamak…ağlamak…ağlamak..

ne kadar tatlı, güzel olduğunu düşünmek, şükretmek, bağlanmak, aşık olmaktır…

sonra beyni kemiren şüphelerle boğuşmaktır.. incelemek o bir kiloluk küçük bedeni.. acaba sağlıklı mı?.. iyileşecek mi?.. bu hortumlar kablolar olmadan yaşayabilecek mi?..

terlemektir soruların zorluğundan…

ve boğulmaktır bu düşüncelerin arasında…

ölüp ölüp dirilmektir…

doktoru görünce soru sormaya korkmaktır.. bir şey duymak istememek ama hem de merak etmektir…

meraktan ölecek gibi olmak, öğrenmek istemek ama soramamak.. doktorun bakışlarından kaçmak, saklanmaktır…

hastaneden eve çıkınca Onsuz, boşluğa düşmektir…

ama ilk gün! ah o doğum yapan prematüre annesinin elleri boş eve geldiği ilk gün!..

ölümdür…

kabustaymış ama uyanamıyormuş gibi hissetmektir prematüre annesi olmak..

doğurup bebeği bir yerlerde unutmaktır sanki…

yavaş yavaş dikiş yerlerinin acısını duymaya başlamak ve hele de bir yardımcı yoksa yanında, iki büklüm kıvranarak şahsi işlerini yapmaya çalışmak, bundan daha zor bir an yaşatma Allahım diye yalvarmaktır..

39 gün boyunca ev hastane arasında mekik dokumaktır..

küvözün önüne gidip de meleğini görünce, hastane dosyasındaki bilgilere bakmak için çırpınmak, hemşire azarlarına aldırmamaktır…

dosyadaki her satırı binbir şüphe ve kaygıyla okumak, beyne kazımak, eve gelince bunları düşünmekten uyuyamamaktır…

39 gün boyunca çalan her telefonda yüreği ağzına gelmektir…

kalbi serçe gibi pır pır olmaktır prematüre annesi olmak..

yoğunbakımın boğucu, gürültülü sessizliğinden sinmek, içine kapanmaktır.. konuşmak istememektir.. yememek, içmemek, uyumamak sadece düşünmek..

ve düşünmektir..

eve çıkış günü geldiğinde, eli ayağına dolaşarak mutluluktan toplarken eşyaları, hemşirenin haftada 2 defa yapılması gereken kontrol hatırlatmalarını duyarak tekrar omuzları düşmektir..

bebeğini pusete koyunca ne kadar küçük olduğunu bir kez daha anlamak, ama büyük bir gururla taşımaktır o puseti ilk kez gerçekten anne olduğunu hissederek..

nihayet eve geldiğinde apartmana girerken korkmaktır nasıl bakacağız endişesiyle..

ama yine de en büyük gücü bebeğinden almaktır..

Onu gece gündüz gözünün önünden ayırmamak, herşeyden, herkesten sakınmaktır..

içinde bulunduğu hali zerre kadar anlamayanların “bu kadar üstüne düşme” demelerine inat Onu uçan kuştan dahi korumaktır…
ve büyütmektir..

büyütmek..

büyütmek..

ilk doğumgününde pasta mumunu huzurlu bir nefesle üflemektir..

geçmişi hatırlayınca gözleri dolmaktır..

şimdi 1,5 yaşında olan zeki mi zeki, yakışıklı mı yakışıklı oğluna bakıp geçti gitti, başa geldi çekildi, bir daha yaşatma Allahım diyebilmektir…

ve şükretmeyi öğrenmektir…

Şükürler olsun….

Genişletmek için tıkla...

nefesnefes24 .!.:

dogum sancilari neki dogum yaptgim gece ayakta duramiyorum ben o halimle yogun bakima cikip bebegimi gordum kahroldum kendimden nefret ettim tek suclu kendimi gordum bebegimi o halde gordkce yikildim icimde bir his yasayamaz dayanamaz diyodu oylede oldu tutunamadi ki yavrum benim guzel kizim kucuk mezara girdi yavrum opup koklayamadim baskalari gibi elinden tutup gezdiremedim okula gotremedim hicbir hayalim olmadi hepsi yarim kaldi

Genişletmek için tıkla...

azurex .!.:

Canım Allah sabır versin çok zor bir durum. Kendini suçlama sakın ne yapabilirdin ki ? Allah öyle takdir etmiş elden birşey gelmez. Unutma bu dünya gelip geçici, bu acıların karşılığını ahirette alacaksın.

"Buluğ çağına girmeden ölen çocuklar, anna babaları hangi dinden olursa olsun cennete gireceklerdir. Bu dünyada küçük çocuğunu kaybeden anne babaya bir mükafat olarak, cennette o çocukları onlarla birlikte olacak ve bu dünyadaki kısa bir çocuk sevgisine bedel, ahirette ebedi bir çocuk sevgisini onlara tattıracaktır.

Kur'ân-ı Kerim'de geçen "Vildânün muhalledun" tâbirinden anlaşıldığına göre, mü'minlerin bulûğ çağından önce vefât eden çocukları doğrudan Cennete gidecek, lâkin dâimî çocuk olarak kalmak sûretiyle, çocuk sevmek ve okşamak zevkini anne ve babalarına tattıracaklardır."

Kendine dikkat et hayat devam ediyor. İnşallah ikinci hamileliğinde hiçbir sorun yaşamazsın.

Genişletmek için tıkla...

ersinsemra .!.:

Yazılarınızı okurken gözyaşlarımı tutamadım. Ikiz bebeklerim oldu 40 gündür kuvözdeler. Her telefon çalmasında yüreğim kopuyor her an tedirgin her an korkuyla yaşamak.. oğlum enfeksiyon kapmış ödem var. Allah rızası icin dualarınızı bekliyorum

Genişletmek için tıkla...