- 18 Haziran 2014
- 457
- 193
Konu aça aça bi hal oldum bu sıra. Bütün gün evdeyim can sıkıntısından galiba:)
Öncelikle ben zaten çocuk düşünmeyen-istemeyen bir insanım. Eşim de aynı şekilde. 3-5 sene "asla" ondan sonra belki diyerek evlendik. Hem maddi durum hem ne olacağımızın belirsiz olması, şartlar vs zaten uygun değil uzun bir müddet. Evet korunuyoruz da ama malum hiç bir yöntem %100 değil. Henüz bir şüphem yok ama yine de eşime "eve gelirken test al" diye espri yaptım ama o ciddiye alıp "eve gelmiyorum" diye karşılık verdi. Daha önce de olursa ne yaparız diye konuşmuştuk ve tepkileri dünya başıma yıkılır, hayattan soğurum, ağlarsa ağzına çorap tıkarım modunda şeylerdi.
Tamam ben de istemiyorum ama diyelim ki oldu yaklaşımı bu mu olacak yani? Bu kadar katı olması da canımı sıkıyor. Ben bir de bununla mı uğraşırım diye düşünmeden de edemiyorum. Etrafımda çoğu kişi korunduğu halde ilk sene içinde hamile kaldı hem tedirginim olacak diye hem de olursa bir de bu adamı avutmayla uğraşırım diye. Bazen gerçekten gırtlaklayıveresim geliyor hayata karşı bu katı tavrından
Gidip bağlatsam mı ne yapsam off bu sıra düşünecek çok vaktim var
ne biçim konuşmuş ya yapma buna çocuk mocuk laflara baaak