Bir Kentin Üşüyen Çocukları / Yahya Kemal Taş

Bu kentin üşüyen çocukları

Griler giyinmiş bir zemheri sabahında
Çocukları düşünmek,
Bir kentin çığlık çığlığa
Yalnızlığında üşümek
Ve televizyon reklâmlarında
Mutlu çocuk hikâyeleri
Seyretmek
Ve yalnız çocukları düşünmek.

Hani bir kış güneşinde,
İnce bir sızı düşer ya yüreğinize
Hani yelkenlerle dolu umutlar
O kızıl iklimlerde kaybolur ya
Mavi düşler
Ve hüzün
Ve üşüyen çocuklar

Gecenin korkuyla yorulan kıyılarında
Doyasıya üşürken ve ağlarken çocuklar
Hani bir anne, gözleri mavi
İsterim
Öperek kurutsun gözyaşlarını
Kollarıyla sarsın kocaman hüznü
Hıçkırıklara dönüşmeden
Isıtabilsin yüreklerini
Bitsin çığlık çığlığa yalnızlıkları
Yorgun martıların
Ve çıkmaz sokakların balkonlarında
Yalnız ortancaların

Deniz yosunları, kum ve çakıl taşları
Arasında
Yıkarken ay büyük yüzünü
Bitmek bilmez hüzünle
Siliyor küçük yüzünü
Bu kentin çocukları

Neden bomboş bu kentin sokakları
Neden üşüyor bu kentin çocukları
Neden ağlıyor bu kentin çocukları

Yahya Kemal Taş 10.Aralık.2005 /İstanbul

Yahya Kemal Taş