Amin iyi dileklerin için hayırlı olsun bebeğin. Ben de üçüncü bebeğime kavuştum. Bu sefer sezeryan oldum ve devlet hastanesinden çok memnun kaldım. Ama keşke normal doğurabilseydim. Çoktan toparlanmış olurdum.
Öncesinde suni sanci, propes denendi 10saat sonunda ben uyudugum için yani sıfır sancı olunca zaten bebeğimin suyu sınırdaydı, plesanta da sırtıma dogru ucu da giristeydi. Hic ihtimal vermezken sezeryan olunca tuplerimi de bağlattım.
Eşim ikinciye bile zor ikna olmuşken kazara üçüncü oldu. Çok zorlanıyorum. Evde yanımda kalan olmadı. Kızım 7buçuk yaşında o ilgilendi, giydirdi bile beni. Ablam gündüzleri geldi 5gün. Görümcem günde iki kere uğruyor. Şimdi ablam 10yaşında kızını bıraktı. Bulaşık çamaşır işlerine bakıyorlar kızımla. Ben sandalyede oturup komut veriyorum. Onlar da yapıyo. Hem oynuyorlar hem de ben deyince işlere bakıyorlar.
Eşim oğlumla ilgileniyor biberonunu veriyor yanında uyuyor ama bugün oğlum isyan etti anne diye diye ağlama krizine girdi.
Babasının bebeği almasını istemiyor. O annenin diyor. Bebeğin emmesine katlanamiyor. Diğer mememi açıp öpüyor. Bedensel olarak toparlaniyorsun ama psikolojik destek istiyor insan.
Bi de eşim oruç tutuyor diye nazlaniyor. Ne yiyecez diye soruyor sürekli. Yemek yapacak halim de yok. Annesinde pişen yemeklerden alıp geliyor iftara. Öğlene ablam da yok artık çocuklar ne yapabilirse. Dün makarna haşladılar. Tuzu 1yemek kaşığı dedim ama doldurmuşlar. Kaşıkla getirdiler tadına baktım boo. Yikattim ve yogurt ekleyince yenilebildi.
Eşim senelerce bekar hayati yaşamış yemek yapmayı ev işlerini iyi bilir ama yine de elini vurmuyor. İlk gebeligimde evi süpürur camları bile silerdi. Bu bebeği aldırmadım diye elini hiçbirşeye vurmadı. Sadece aş erirken bikac kere balık pisirdi. Bi de 5.ayda taşındık.
Neyse velhasıl kelam annelik her yönden özveri istiyor. Tuvalete kalktığımda ellerimi yıkarken aynada yorgun üzgün çaresiz suratımı görünce hemen değiştiriyorum yüz ifademi. Kaşlarımi kaldırıp kendime bi aferin çekiyorum. Motive olmak lazım dde mi ?