Moralim öyle bozukki.. Ailemden birine anlatsam büyütürler paramız yok sanarlar falan falan neyse anlatayım. Dün değil önceki gün karşı komşum ki çok severdim kendisini kapıyı çaldı açtım, binanın giderinin patladığını ve yapılacağını daire başına 67 tl düştüğünü söyledi. Tamam abla ev sahibine söyleriz dedim. Parayıda bina sahibi bi abla topluyormuş. Sonra eşim söylemeyi unutmuş ev sahibine, e ay sonu bizde para kalmadı. Eşim çok iyi maaş alır ama yeni evliyiz taksitler vs derken ay sonu zor geliyor şu sıralar.. Dün yine geldi ablacım tamam dedim canan ablaya vericem ben parasını çekti gitti. Bugun tam bir sevgi pıtırcığıyım, nasıl mutluyum kendimce. Kapı çaldı abla yine geldi, suratı beş karış, ay dedi 3 dür geliyorum, vericeğiniz 67 lira para canan da beni sıkıştırıp duruyor. Aaa dedim yeter. İnsan halinden anlayın biraz, ay sonu kaldı ki parayı ben değil ev sahibi verecek yeter yahu dedim.
1 ay sonra çıkıcam zaten evden, ayrıca siz değil canan hanım gelsin madem öyle dedim kapadım kapıyı. Daha önce hiç böyle koymamıştı. Biliyorum 2 ay sonra paşalar gibi yaşayacağız, borçlarımız bitiyo çok şükür, ay sonu derdimiz kalmıyo.. Ama koydu bi an 67 lirayı suratına çarpamamak. Yemek yapıcaktım baktım soğan kalmamış oturdum mutfakta hüngür hüngür ağladım. Sonra gittim soğanımı aldım ama daha yemek yapamadım ağlamaktan. Öyle yani. İçimi dökeyim dedim. Çaresiz hissettim bi an..