Kızlar benim ruh halim hiç iyi değil bu aralar
Görümcemin bebeğini görmeye gittiğimden beri bebeğime yetemeyeceğime dair bir his var içimde. O kadar zor bir iş ki yenidoğan o bebekle ilgilenmek odasından dahi çıkamıyor insanlar uyuduğunda kan şekeri düşer emmesi lazım diye korkuyorlar. Emzirmeye alıyorlar bebek uyanmıyor ayağına neredeyse cimcikliyorlar genede uyanmıyorlar. (Doktor demiş öyle yapın uyansın diye) Güç bela uyandırıyorlar, bu sefer anne yeni doğum yaptığı için göğüs uçları yumuşacık oluyor bebek ememiyor. Emmediğinde de hem anne üzülüyor hem bebek ağlıyor ememediği için. Güç bela emziyor bu sefer doydumu acaba stresi. Bunlar yetmiyormuş gibi kaynana stresi ve kızın kendi annesinin stresi. Gelen gidenler desen o ayrı. Bebek üşüyor mu sıcakladı mı stresi. Hepsi tam oldu diyorsun bebeğin üstünü bezini değiştirme bu sefer ay bir yerine bir şey olur mu diye panikler. Hem lohusalık psikolojisi var yetmiyormuş gibi ya sezeryan ağrıları yada normal doğum ağrıları olacak. Anne bu süreçte bir de yemek yemem lazım sütüm olsun diye çabalıyor. Her ağızdan bir ses çıkıyor o şunu ye diyor öbürü o olmaz gaz yapar diyor. Üstüne bir de bebek sarılık oluyor hastane de yatıyor onun üzüntüsü.
O kadar stresli ki her adım, sağ salim bir kırkını atlatsak bebeklerin başka bir şey istemiyorum inanın
Zaten panik atağım ben gördükçe iyice panik yaptım
hiçbişeycik olmaz.sen anca bu kadar detay düşünürsen kötü olur bence
hamilenin suyu gelene kadar suyuna gidiceksin demişler
çok şükür benim eşim kavga çıkartmıyor.normalde çok çenebazdır ama,gerçi bende de hiç sinir yok şu aralar.bebişin mutluluğu tüm sinirlerimi aldı 
