Okurken gözlerim doldu.
Hepimiz anne olduk. Ufacık mızıldansalar içimiz gidiyor. Çok üzülüyorum gelinen noktalara.
Hangi kitaptı hatırlamıyorum, bir bölüme ‘Nesillerin Dansı’ diye bir başlık atmıştı. Biraz daha farkında olanlarımız, ve belki biraz da şanslı olanlarımız kendimizi değiştirmeye, geliştirmeye çalışıyoruz ama yine de hepimiz çok önemli bir parçamızı önceki nesilden, ve öncekinden, ve öncekinden… devralıyoruz. Benim de ebeveynlerimi suçladığım çok konu var ama aslında onlar da devraldıkları mirası sürdürüyorlar. Çok ellerinde değil bazı şeyler, veya düzeltmeye enerjileri yok, veya doğrusunun bu olduğuna inanıyorlar veya başka bir şey.
Kesinlikle haklısın hissettiklerinde, ama biraz bu çerçeveden bakmaya çalış. Annen seni üzerek mutlu olabilir mi sence? Kendi bebeğine bakıp düşün bunu. Altında kimbilir neler yatıyor böyle olmasının. Görüşmek istemiyorsan görüşme, hiç dert değil bence. Sadece kendi enerjini onlara kızarak harcama. Kendi güzel ailene, minik bebeğine, hayatını güzelleştirmeye harca.
Çok mutlu ol küçük ailenle
