ewt öyle. benimki hiç aramadı bugun mesela. ama bir şekilde beynimizi bu duruma şartlamamız lazım.. zaten müsait olduklarında ilk işleri aramak oluyor. herkes içini gönlünü ferah tutusun.. sağlıkla sıhatle kavuşalım inşallah.
bu saatten sonrada aramaz artık
inşallah fazla yorulmamıştr. konşamamayada alışıcaz artık üfff ne zormuş yaaa
Ve yine Beytüşşebap yine şehit.. =(((
Çatışma çıkmış yine kızlar
Yazmıyorum artık yorum. Yorum yazmaktan bile korkar oldum. Düşüncelerimi yazmaktan korkuyorum resmen. Tek dileğim Allah kimseye acı yaşatmasın artık. Her şey düzelsin . Nolur ...
Yazmıyorum artık yorum. Yorum yazmaktan bile korkar oldum. Düşüncelerimi yazmaktan korkuyorum resmen. Tek dileğim Allah kimseye acı yaşatmasın artık. Her şey düzelsin . Nolur ...
ben en iyisi gidip uyumaya çalışıyım biraz (nasıl becericeksem)
bu haberleri alınca daha da kötü oluyorum dayanamıyorum artık umarım sabah bari afyondan şehit haberleri gelmez dua edicem uyumadan önce herkese iyi geceler ..
Resmen 2 güne bir şehit veriyoruz, ülkeyi neye alıştırmaya çalışıyorlar anlamadım. Çok moralim bozuk. Zaten bugün bir trafik kazası atlattım ölümden döndüm diyebilirim. Tam da eve varmak üzereydim fotoğrafçıya girip bizimkinin asker fotosundan bastıracaktım kayınvalideme. Tam karşıya geçiyordum ki duran araçların arkasından bir manyak sollama yapıp bastı gaza ne acelesi varsa, ben elimle dur işareti yapmaya çalıştım gerisini hatırlamıyorum bile fotoğrafçı tam karşıdaydı girdim ama nasıl girdim bilmiyorum elim ayağım titriyordu oturttular, su verdiler sakinleştim. O arada benimki aradı telefonu zor tuttum açtım, çok işim var sonra ararmısın beni aşkım diyebildim ve onun bir şey söylemesine fırsat vermeden kapattım. Konuşamazdım çünkü şoktaydım ama öyle bir şey ki kızlar ben hiç yaşamamıştım bugüne kadar ilk defa gerçekten bir kaza atlattım ve o an yolun ne ilerisine adım atabildim ne gerisine arabanın üstüme sürdüğünü gördüm ve oracıkta kaldım öyle elimle sanki arabanın beni ezmesini engelleyebilecekmişim gibi iktirmek istedim yani öyle bir hareket yapabildim sadece. Siz siz olun ışıkta bile geçerken çok dikkat edin aman kulağınızda kulaklık olmasın, elinizde telefon olmasın. Ben çok dikkat etmeme rağmen böyle oldu. Eve geldiğimde yatağa oturdum ve sadece demekki daha zamanı değilmiş diyebildim.
Bizimkine gelince tekrar aradı beni, merak etmiş. Anlatmadım, fotoğrafçıdaydım dediğimiz sürprizi yapacağım dedim. Anlamadı ama onunlada çoook özel bir sebepten dolayı tartıştık. Ankesörlerde bozuktu o da gerdi bizi, kapatıp kapatıp tekrar aradım hep sesim çift çıkıyordu karşı tarafa mekanik mekanik gidiyordu ve o beni anlamıyordu ona bile gerildim elimde olmadan yaşadığım olaydan ve bizimle ilgili özel bir sebepten dolayı. Kapatıyorum ben, arama bir daha beni dedim aramam dedi kapattık sonrada ben başladım ağlamaya.
Şimdi gelelim Kastamonu'dan haberlere bugün final maçları varmış şampiyon olmuşlar. Akşam da nöbet sırası ondaymış gece 04:00- 06:00 arası 2 saat koğuş nöbeti tutacak sonra bir daha ertesi gün akşam 22:00'a kadar uyumak yok. Umarım dayanabilir.
Resmen 2 güne bir şehit veriyoruz, ülkeyi neye alıştırmaya çalışıyorlar anlamadım. Çok moralim bozuk. Zaten bugün bir trafik kazası atlattım ölümden döndüm diyebilirim. Tam da eve varmak üzereydim fotoğrafçıya girip bizimkinin asker fotosundan bastıracaktım kayınvalideme. Tam karşıya geçiyordum ki duran araçların arkasından bir manyak sollama yapıp bastı gaza ne acelesi varsa, ben elimle dur işareti yapmaya çalıştım gerisini hatırlamıyorum bile fotoğrafçı tam karşıdaydı girdim ama nasıl girdim bilmiyorum elim ayağım titriyordu oturttular, su verdiler sakinleştim. O arada benimki aradı telefonu zor tuttum açtım, çok işim var sonra ararmısın beni aşkım diyebildim ve onun bir şey söylemesine fırsat vermeden kapattım. Konuşamazdım çünkü şoktaydım ama öyle bir şey ki kızlar ben hiç yaşamamıştım bugüne kadar ilk defa gerçekten bir kaza atlattım ve o an yolun ne ilerisine adım atabildim ne gerisine arabanın üstüme sürdüğünü gördüm ve oracıkta kaldım öyle elimle sanki arabanın beni ezmesini engelleyebilecekmişim gibi iktirmek istedim yani öyle bir hareket yapabildim sadece. Siz siz olun ışıkta bile geçerken çok dikkat edin aman kulağınızda kulaklık olmasın, elinizde telefon olmasın. Ben çok dikkat etmeme rağmen böyle oldu. Eve geldiğimde yatağa oturdum ve sadece demekki daha zamanı değilmiş diyebildim.
Bizimkine gelince tekrar aradı beni, merak etmiş. Anlatmadım, fotoğrafçıdaydım dediğimiz sürprizi yapacağım dedim. Anlamadı ama onunlada çoook özel bir sebepten dolayı tartıştık. Ankesörlerde bozuktu o da gerdi bizi, kapatıp kapatıp tekrar aradım hep sesim çift çıkıyordu karşı tarafa mekanik mekanik gidiyordu ve o beni anlamıyordu ona bile gerildim elimde olmadan yaşadığım olaydan ve bizimle ilgili özel bir sebepten dolayı. Kapatıyorum ben, arama bir daha beni dedim aramam dedi kapattık sonrada ben başladım ağlamaya.
Şimdi gelelim Kastamonu'dan haberlere bugün final maçları varmış şampiyon olmuşlar. Akşam da nöbet sırası ondaymış gece 04:00- 06:00 arası 2 saat koğuş nöbeti tutacak sonra bir daha ertesi gün akşam 22:00'a kadar uyumak yok. Umarım dayanabilir.
korkma ! korkanlar yüzünden ülke vahim duruma geliyor zaten
sen susarsan ben susarsam biz susarsak kim konuşur bu ülkede ?
Resmen 2 güne bir şehit veriyoruz, ülkeyi neye alıştırmaya çalışıyorlar anlamadım. Çok moralim bozuk. Zaten bugün bir trafik kazası atlattım ölümden döndüm diyebilirim. Tam da eve varmak üzereydim fotoğrafçıya girip bizimkinin asker fotosundan bastıracaktım kayınvalideme. Tam karşıya geçiyordum ki duran araçların arkasından bir manyak sollama yapıp bastı gaza ne acelesi varsa, ben elimle dur işareti yapmaya çalıştım gerisini hatırlamıyorum bile fotoğrafçı tam karşıdaydı girdim ama nasıl girdim bilmiyorum elim ayağım titriyordu oturttular, su verdiler sakinleştim. O arada benimki aradı telefonu zor tuttum açtım, çok işim var sonra ararmısın beni aşkım diyebildim ve onun bir şey söylemesine fırsat vermeden kapattım. Konuşamazdım çünkü şoktaydım ama öyle bir şey ki kızlar ben hiç yaşamamıştım bugüne kadar ilk defa gerçekten bir kaza atlattım ve o an yolun ne ilerisine adım atabildim ne gerisine arabanın üstüme sürdüğünü gördüm ve oracıkta kaldım öyle elimle sanki arabanın beni ezmesini engelleyebilecekmişim gibi iktirmek istedim yani öyle bir hareket yapabildim sadece. Siz siz olun ışıkta bile geçerken çok dikkat edin aman kulağınızda kulaklık olmasın, elinizde telefon olmasın. Ben çok dikkat etmeme rağmen böyle oldu. Eve geldiğimde yatağa oturdum ve sadece demekki daha zamanı değilmiş diyebildim.
Bizimkine gelince tekrar aradı beni, merak etmiş. Anlatmadım, fotoğrafçıdaydım dediğimiz sürprizi yapacağım dedim. Anlamadı ama onunlada çoook özel bir sebepten dolayı tartıştık. Ankesörlerde bozuktu o da gerdi bizi, kapatıp kapatıp tekrar aradım hep sesim çift çıkıyordu karşı tarafa mekanik mekanik gidiyordu ve o beni anlamıyordu ona bile gerildim elimde olmadan yaşadığım olaydan ve bizimle ilgili özel bir sebepten dolayı. Kapatıyorum ben, arama bir daha beni dedim aramam dedi kapattık sonrada ben başladım ağlamaya.
Şimdi gelelim Kastamonu'dan haberlere bugün final maçları varmış şampiyon olmuşlar. Akşam da nöbet sırası ondaymış gece 04:00- 06:00 arası 2 saat koğuş nöbeti tutacak sonra bir daha ertesi gün akşam 22:00'a kadar uyumak yok. Umarım dayanabilir.
Resmen 2 güne bir şehit veriyoruz, ülkeyi neye alıştırmaya çalışıyorlar anlamadım. Çok moralim bozuk. Zaten bugün bir trafik kazası atlattım ölümden döndüm diyebilirim. Tam da eve varmak üzereydim fotoğrafçıya girip bizimkinin asker fotosundan bastıracaktım kayınvalideme. Tam karşıya geçiyordum ki duran araçların arkasından bir manyak sollama yapıp bastı gaza ne acelesi varsa, ben elimle dur işareti yapmaya çalıştım gerisini hatırlamıyorum bile fotoğrafçı tam karşıdaydı girdim ama nasıl girdim bilmiyorum elim ayağım titriyordu oturttular, su verdiler sakinleştim. O arada benimki aradı telefonu zor tuttum açtım, çok işim var sonra ararmısın beni aşkım diyebildim ve onun bir şey söylemesine fırsat vermeden kapattım. Konuşamazdım çünkü şoktaydım ama öyle bir şey ki kızlar ben hiç yaşamamıştım bugüne kadar ilk defa gerçekten bir kaza atlattım ve o an yolun ne ilerisine adım atabildim ne gerisine arabanın üstüme sürdüğünü gördüm ve oracıkta kaldım öyle elimle sanki arabanın beni ezmesini engelleyebilecekmişim gibi iktirmek istedim yani öyle bir hareket yapabildim sadece. Siz siz olun ışıkta bile geçerken çok dikkat edin aman kulağınızda kulaklık olmasın, elinizde telefon olmasın. Ben çok dikkat etmeme rağmen böyle oldu. Eve geldiğimde yatağa oturdum ve sadece demekki daha zamanı değilmiş diyebildim.
Bizimkine gelince tekrar aradı beni, merak etmiş. Anlatmadım, fotoğrafçıdaydım dediğimiz sürprizi yapacağım dedim. Anlamadı ama onunlada çoook özel bir sebepten dolayı tartıştık. Ankesörlerde bozuktu o da gerdi bizi, kapatıp kapatıp tekrar aradım hep sesim çift çıkıyordu karşı tarafa mekanik mekanik gidiyordu ve o beni anlamıyordu ona bile gerildim elimde olmadan yaşadığım olaydan ve bizimle ilgili özel bir sebepten dolayı. Kapatıyorum ben, arama bir daha beni dedim aramam dedi kapattık sonrada ben başladım ağlamaya.
Şimdi gelelim Kastamonu'dan haberlere bugün final maçları varmış şampiyon olmuşlar. Akşam da nöbet sırası ondaymış gece 04:00- 06:00 arası 2 saat koğuş nöbeti tutacak sonra bir daha ertesi gün akşam 22:00'a kadar uyumak yok. Umarım dayanabilir.
Resmen 2 güne bir şehit veriyoruz, ülkeyi neye alıştırmaya çalışıyorlar anlamadım. Çok moralim bozuk. Zaten bugün bir trafik kazası atlattım ölümden döndüm diyebilirim. Tam da eve varmak üzereydim fotoğrafçıya girip bizimkinin asker fotosundan bastıracaktım kayınvalideme. Tam karşıya geçiyordum ki duran araçların arkasından bir manyak sollama yapıp bastı gaza ne acelesi varsa, ben elimle dur işareti yapmaya çalıştım gerisini hatırlamıyorum bile fotoğrafçı tam karşıdaydı girdim ama nasıl girdim bilmiyorum elim ayağım titriyordu oturttular, su verdiler sakinleştim. O arada benimki aradı telefonu zor tuttum açtım, çok işim var sonra ararmısın beni aşkım diyebildim ve onun bir şey söylemesine fırsat vermeden kapattım. Konuşamazdım çünkü şoktaydım ama öyle bir şey ki kızlar ben hiç yaşamamıştım bugüne kadar ilk defa gerçekten bir kaza atlattım ve o an yolun ne ilerisine adım atabildim ne gerisine arabanın üstüme sürdüğünü gördüm ve oracıkta kaldım öyle elimle sanki arabanın beni ezmesini engelleyebilecekmişim gibi iktirmek istedim yani öyle bir hareket yapabildim sadece. Siz siz olun ışıkta bile geçerken çok dikkat edin aman kulağınızda kulaklık olmasın, elinizde telefon olmasın. Ben çok dikkat etmeme rağmen böyle oldu. Eve geldiğimde yatağa oturdum ve sadece demekki daha zamanı değilmiş diyebildim.
Bizimkine gelince tekrar aradı beni, merak etmiş. Anlatmadım, fotoğrafçıdaydım dediğimiz sürprizi yapacağım dedim. Anlamadı ama onunlada çoook özel bir sebepten dolayı tartıştık. Ankesörlerde bozuktu o da gerdi bizi, kapatıp kapatıp tekrar aradım hep sesim çift çıkıyordu karşı tarafa mekanik mekanik gidiyordu ve o beni anlamıyordu ona bile gerildim elimde olmadan yaşadığım olaydan ve bizimle ilgili özel bir sebepten dolayı. Kapatıyorum ben, arama bir daha beni dedim aramam dedi kapattık sonrada ben başladım ağlamaya.
Şimdi gelelim Kastamonu'dan haberlere bugün final maçları varmış şampiyon olmuşlar. Akşam da nöbet sırası ondaymış gece 04:00- 06:00 arası 2 saat koğuş nöbeti tutacak sonra bir daha ertesi gün akşam 22:00'a kadar uyumak yok. Umarım dayanabilir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?