35 yaşında hayattan hiç umudum kalmadı

Loner3544

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
2 Ocak 2021
21
21
39
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
 
Daha yaşınız 35 yahu. Neden değişmesin, tabii ki değişir. Ama olmadı deyip pes etmemek, denemeye devam etmek lazım. Atanmaksa atanmak, özelse özel. Yılmadan başvurmaya, çalışmaya devam etmek gerek. Evlilik düzgün bir insanla yapılırsa güzel, düzgün olmayan bir insanla yapılırsa kişinin hayatını elinden alır. O yüzden hayırlısı değilmiş, hayırlısı gelmemiş size bugüne kadar demek ki, böyle düşünün.
 
Öncelikle bence bu düşünme tarzınızı değiştirin. Gerçekten. Hayat bazen o kadar değişiklikleri beraberinde getiriyor ki herşey hızlı ilerliyor. Bazen de bişeyler olmuyorsa, olmaması daha iyi olduğu için olmuyordur hani bunu evlenmemeniz daha iyi diye söylemiyorum, kısmetim kapalı diye düşünmek yerine ‘doğru zaman değil’ diye düşünmeniz için söylüyorum. Bazen de doğru insanlar yanlış zamanda çıkıyor karşımıza.

Türkiye’nin hali gerçekten çok zor şu ama yine de yerinizde olsam evden çıkmamı sağlayacak biraz da olsa kafama yatan bir işe girerdim,kısmetin nereden geleceği belli mi?
İnşallah kalbinizde atanmak varsa olur ama illa atanma diye de ömrünüzü 4 duvar arasında geçirmeyin.
Dilerim 2021 size çok güzel gelmiş olur 🍀
 
Ne yapin edin mutlaka calisin.Bu durumu kendinize siz yaratmayin düşüncelerinizle.Atama olmasa da özelde bir işe girin.Işi beğenmemezlik yapmayin.Ilerde daha iyi firsatlar cikar tecrübelendikce.Sanki kabule gecmis gibisiniz .Hayat direnmektid oysa.Ne demek anneye babaya bakmak icin yaratilmak? Baska kardesleriniz neden öyle düşünmemis?? Bu sizin seçiminiz oluyor.Önce iş lütfen.Her seyin hayirlisi olsun hakkınızda.
 
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
36 yaşında atandım. 38 yaşında evlendim. 40 yaşında anne oldum. Şimdi boşandım. Hala umutlarım var. Sevip sevilmek güzel bahçeli bir evde oturmak dünyayı dolaşmak istiyorum. Belki nasip olur belki olmaz ama istiyorum... Bazen depresif hale giriyorum ama Allah o kadar guzel yaratmış can vermiş nankör olma diyorum. Depresyonum gelince de oturup geçmesini bekliyorum
 
Evlilik adayları için aynı şeyi söyleyemem elbette ama iş konusunda daha düşük standartları kabul edip bir yerlerden başlamanızı öneririm. Kendim de zamanında öyle yaptım, iş işteyken aranır diyerek hareket ettim şimdi durumlar şükür iyi. Çalışmak ruh halinizi büyük oranda düzeltir zaten. Allah gönlünüze göre versin.
 
Evlenme konusunda yaş kriteri bundan 20-30 sene önceymiş. Kısmet denen bir şey var varsa gelir Yemen’den derler, herkesin bir eşi var buna inanıyorum. İş konusunda da arkadaşların dediği gibi bir yerden başlamanızı öneirrim. Evden biraz uzaklaşmak size iyi gelecektir, maaşı çok olmasa bile ilk etapta biraz değişiklik olur sizin için. Hem katdeşleriniz de mecburen evle ilgilenirler. Ben 42 yaşımda ve evliyim ama bazı konularda ben de geç kalmış hissediyorum, oysa bütün kalıplar beynimizde. Yeter ki kendinizi hapsetmeyin.
 
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
Başka sektörleri denediniz mi? Bu devirde kim mezun olduğu işi yapıyor ki? Çalışırsanız yeni insanlarla çalışırsınız kendinizi anne babalara bakmak için gelmiş gibi hissetmezsiniz. Üniversite mezunu hemde öğretmen adayı birine kısmetim kapalı vs gibi bilimsellikten oldukta uzak laflar hiç yakışmıyor. Daha çok gencsiniz. Bende 32 yaşındayım. Çevremde yaşıtlarımim çogu bekar.
 
Suan sizi bunalima iten evde olmaniz. Calisiyor olsaniz ruh haliniz de degisecek. Benim de hayatimda boyle bir donem olmustu. Evde mutsuz ve gelecegimi goremedigim bir donemdi. O donem begenenim falan da yok. Kimse yuzume bakmiyor😀 ki ben de eli yuzu duzgun,universite mezunu hanimhanimcik bir kizdim🤭🤭Ne zaman ki bir ise basladim (30 yasindaydim) butun ruh halim degisti. Her sabah hazirlanip ise gitmek bile bir anda ozguvenimi inanilmaz arttirdi. Kendimi cok sevmeye basladim. 1 sene icinde esimle tanistim. Kendime deger verdigim kendimi onemli buldugum icin iliskim de dogru insanla dogru sekilde ilerledi. Simdi 35 yasindayim, evliyim ve bebegimizi bekliyoruz🤗

Size demem o ki hicbir sey icin gec degil. Suanda yasadiginiz sey sadece bir surec ve degisecek. Is basvurularindan sakin vazgecmeyin. Benim calistigim is de asgari ucretli masabasi bir isti ama benim icin donum noktasi oldu.
 
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
Okulu niye kriter koyuyosunki
 
36 yaşında atandım. 38 yaşında evlendim. 40 yaşında anne oldum. Şimdi boşandım. Hala umutlarım var. Sevip sevilmek güzel bahçeli bir evde oturmak dünyayı dolaşmak istiyorum. Belki nasip olur belki olmaz ama istiyorum... Bazen depresif hale giriyorum ama Allah o kadar guzel yaratmış can vermiş nankör olma diyorum. Depresyonum gelince de oturup geçmesini bekliyorum
Hikayenizi çok merak ettim. Çok güzel bana umut verdi.
 
Evlenince de eğer eşiniz sorumsuzsa ( ki toplumumuzda maalesef ev yükünün çoğunu kadın çekiyor ) eşinize ve eve de siz bakacaksınız.Annenize ve babanıza bakmaktan usanmayın.Her yaşta her yerde sorumluluklarımiz var. Hele ki sevmediğiniz ama mecbur kaldığınız bir adama bakmaktan iyidir anne babaya bakmak.Önce evlenme düşüncenizi atin,şimdiye kadar düşündünüz ne oldu? Sadece üzüldünüz.Kendinize evde yaşam alanı oluşturun .İstediğiniz şeyleri örneğin bir hobi edinmek ya da seyhat etmek gibi planlayin.İnanin bazen yapacağınız bir etkinlik bir erkeğin sevgisinden daha çok mutlu edebiliyor insanı.Her nimetin bir mihneti var unutmayin.Elinizdekilerle yetinin ve durumunuzu kabullenin.Üzülmekle o güzel vakitlerinizi boşa gecirmeyin.Olacak olan olur ya da olmaz.Ha bir de bir işe girin...Para kazanın paranızı kendinize harcayın.
 
ne okudunuz ?
Bölüm ne ve nerede yaşıyorsunuz ?
İlla mesleğinizde olmasa bile çalışmak iş hayatına girmek için alan dışı işler bakın veya mesleğinizin ataması yoksa meslek edindirme kursları veya online eğitimler ile farklı alanlara bakın artık neye yeteneğiniz varsa
Zaten bir iş bulup kendi ekonomik özgürlüğünüzü elinize alınca kendinize güveniniz de gelecek o zaman bakış açınızda değişecek.
 
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
merhaba yazdıklarınızı okudum. Çevremde 35 yaş civarı bi tanıdığım vardı. Aramızda 5 6 yaş civar bir yaş farkı vardı. Bahsettiğim kişi kadın bu arada. Ben okurken hep kendisine görücü geldiğini ama onun kabul etmediğini duyardım. Bizim burlarda belli yaştan sonra malesef ki evlen diye baskı oluyor kızların üzerinde. Neyse hayatında kimse de yoktu. Gezdi, tozdu,arabasını aldı. Ona da belli bir süre görücü gelmedi. İnsanlar kabul etmedi artık görücüsü gelmiyor bile derdi. Düsünün yani. Yaklasık 6 ay önce süpriz bir şekilde evlendi. Hem de yakışıklı, iş gücü yerinde ve kendinden yaşça kücük biriyle. Çok da güzel gelin oldu inanın. Demem o ki dua edin hayırlısını isteyin vakti var demek ki..
 
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.

Bir laf var ya obama 53 yasinda baskanliktan emekli oldu trump 70 yasinda koltuga oturdu. Gec filan degil kanka bize onu empoze ettiler. Basari takintili bir toplumuz biz.
 
Potansiyeli olan bir öğrenci iken 21 yaşında acelem varmış gibi nişanlanıp,24 te evlendim. 26 ve 31 de 2 kez anne oldum. 11 sene ev hanımlığından sonra 34 yaşımda kadrolu olarak atandım,kendi branşımdan... Hayalini kurduğum yerde! Bana da yaşın kaç oldu 2 çocuk annesisisn kır dizini otur evinde dediler,dinlemedim :) Hikayem uzundur epey. :) Neyse siz de Negatif seslere kulak tıkayın,bence imajınızda da değişikliğe gidin,ne biliyim giyim tarzınızı değiştirin,saçlarınızı farklı şekilde tarayın veya kestirin,kilo sorununuz varsa çözün vs...atanmayı çok istiyorsanız dershane yardımı alın veya kpss videoları izleyin ve kararlı olun. Bi düşünün derim. Kısmet kapalı diyorsunuz ama bunun için biraz da sosyal çevreye ihtiyaç var bence... Her şey yoluna girer umarım.
 
X