- 12 Ocak 2014
- 9
- 2
- Konu Sahibi Umursamazkumral
- #1
Merhaba arkadaşlar, ben 16 yaşındayım. Ama gelelim durumuma, kendimi çok olgun hissediyorum çünkü aile ortamımda yaşadığım şeyler bana bunu öğretti. Derslerim kötü, sınıfta kaldım ve özgüvenim yok. Çünkü babam denilen biricik adam her gün ''Senden bir şey olmaz, seni okuldan alacağım. Senden hiç umudum yok.'' diyordu. Ona karşı kin besliyorum her geçen gün. Çünkü ben küçüklüğümü hatırlıyorum, ben 6-7 yaşımdayken annemi aldatıp 2-3 günlüğüne gitmişti. Annemi üzmüş beni babasız bırakmıştı, o günler erkek akrabalarıma baba derdim hep. Ne olduysa fazla sürmeden babam eve geri dönmüştü üstüne birde erkek kardeşim olmuştu. Her zaman kavga ettiğimde hep yüzüne vurdum bu durumu, dayağanı her gün yiyorum. Hayatımda bir tek annem var çünkü babam ne dediyse onun tersini dedi ''Sana güveniyorum, sen başarıcaksın ve sen çok zeki bir kızsın.'' derdi. Şuan yaşıyorsam sırf onun yüzünden, psikolojik destek aldım bir işe yaranıyordu. Babamı sevemiyordum, yani ona baktığımda sarılmak isterdim, öpmek isterdim her zaman ''Bir çıkarın var, yine ne istiyorsun.'' derdi. O günlerden sonra ona daha sarılamaz oldum, kendi öz kızını sokaktaki kızlardan farksız görüyordu, her zaman namusuma laf yapıyor, eskiden salonda hep beraber otururduk artık o da yok. Eve geliyorum, odama çekiliyorum. Birde bu sene sınıfta kalmam ona dahada güç verdi okuldan alıcakmış öyle diyor. Ben ondan her gün dayak yemekten sıkıldım. Neler olduysa annemde artık güvenmiyor, babam sanki gaz veriyor gibi hissediyorum. Erkek kardeşim 6 yaşında, tamam küçüktür anlarım ama gerçekten aile eksikliği çekmeye başladım annemi karşıma alıp konuştum ''Beni bir gün çok arayacaksınız, ölmek istiyorum farkında mısın ? Denemedim mi sanıyorsun. Sigaraya bile başladım. Sizin suçunuz.'' dedim ama o artık eşini koruyor destek oluyor. Diğer akrabalar deseniz ? Halamlarda hayır yok, babaannem yapmacık, anneannem beni hep kötüler. Teyzem belki dostum. Çok uzun konuştum galiba, ne yapacağımı bilmiyorum artık. Sessiz kalmıyorum hep çıkışıyorum onlara, ama suçlu ben oluyorum. 5 yaşındayım hiç unutmam babama bana kızmıştı bende ona ''Git.'' demiştim bunu ''İt.'' olarak anladı o yaşta öyle bir dayak yemiştim ki unutamıyorum. Hiç bir şey eskisi gibi olmayacak gitmeye çalışıyorum artık. Sizce ne yapmalıyım ? Dertleşin benimle lütfen...
