Selamlar arkadaşlar

Gittik,kuzumu bıraktık geldik. İzin verdiler,odasını birlikte yerleştirdik.ayrilik anı zor oldu tabii. O arkasını dönüp ağlamasını saklaması beni çok üzdü. Ben de yolda ağladım biraz ama en çok eve gelince boş bardagini gördüm komodininde bir kaç da kitabını bırakmış. Fena oldum. Sahibi olmayınca eşyalar çok hüzünlendiriyor insanı. Yatağına yatıp kalkamadim bir süre. Öyle böyle alisacagiz.Normal bir süreç ama ana yüreği işte.

Yolda çalışmalar ve kazalar vardı. Bayağı uzun süre kaldık yolda. İstanbul hiç bana göre değil bir kere daha anladım. İnsanı yaşlandırır o şehir. Trafiği, karışıklığı, kalabalıkligi hepsi ayrı dert. Gezmeye bile gitmek istemiyorum,o derece. Kızım yerleşirse el mahkum gidilecek tabii. Buraya gelince bir ohh dedim. Sakinlik,huzur. Bu yaştan sonra bize bu lazım.