Annem beni sevmiyor

kiymalipatates

Yeni Üye
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
21 Haziran 2020
4
5
29
Annem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
 
Annem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
Siz yine de annenize aynı davranın ve hiç pişman olmuş olmayın . Bazı anneler ya da babalar çocukken kötü yaşadığı veya çocuk ,genç yaşadığı travmalar nedeniyle hisssiz gibi görünüyor olabiliyorlar ama eminim sevgileri vardır sadece sevgi nasıl gösterilir ya da onlar için ,içten içe sevgi sevmek yeterlidir . Siz yine de üzülmeyin dilerim daha sağlam baglariniz olur annenizle ♥️
 
kardeşiniz var mı? varsa ona davranışı nasıl?

belki linçleneceğim ama bence anneniz bu sevgiyi hak etmiyor, ya ciddi psikolojik sıkıntısı var (depresyon vb) ya da gerçekten zalim... :KK43:

lütfen sürekli reddedilip,kırıldığınız yere ısrarla gitmeyin...

daha fazla üzülmemek için yapın bunu :KK43:
 
Size bunu yapın demiyorum ama şöyle yaşadıklarınızdan ötürü empati yaptım da...
Ben heralde kendimi çekerdim, annemde olsa.
Çünkü ben herkesten değerliyim. önce ben iyi olayım ki etrafımdakilere de faydam olsun.
Böyle sizin gibi üzülüp, kırılsam, aklım hep orda olsa bebeğime bile özverili yaklaşamam.
 
Annem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.

bebeğinde bul umarım o anne sevgini.
çok uzucu anlattıkların..
 
Benim annem de benim için öyle ayılıp bayılmaz . Ben kendimi ona muhtaç etmeme yönünde şartlandırdım . Allah muhtaç etmesin ona derim her zaman.
Sen de beklentilerini azalt . Azıcık daha sabredin biraz daha büyüsün bebeğiniz o zaman bakıcı bulur işe girersiniz . Ama daha çok küçük . Bu zamana kadar sabretmişsiniz az daha idare edin .
 
Annem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
Arkadaşımın eşi annesini küçük yaşta kaybetmiş. Babası da pek babalık yapan biri değilmiş onu da 9 yaşında kaybetmiş. Orda burda itile kakıla büyümüş. Arkadaşım grip olsa eşi öfkelenirdi. Nasıl hasta olursun gibilerinden. Ve yanında olup bakmak yerine evden uzaklaşırdı. Dışardan gören lanet olsun böyle eşe der. Fakat öğrendik ki adamın annesi de babası da hastalıktan ölmüş. Sonra zaten allaha emanet büyümüş. Anladık ki bütün kini hastalığa. Yüzleşince kaybetme korkusu yaşıyor. Ve verdiği tepkiler de eşine zulmetmek için değil, hayatla verdiği savaşta kendini yetiştirmesiyle alakalı. Hatta karısı doğum yaptığında da kaçmıştı böyle. Hiç ilgilenmemişti. Bi tane nine dedi ki. Anne şevkati bilmemiş görmemiş. Görseydi bi parça da olsa tesir ederdi ona, bilmiyor dedi. Velhasıl kelam kimisi kendi kabuğuna çekilip güçlü, umursamaz şevkatsiz pozları vererek kendini dışarıya karşı güçlü göstermeye, ispat etmeye çalışıyor. İçindeki yıkılmışlıkları böyle gizlerim göstermem diye düşünüyor. Sonra bu kalıp gibi oturuyor ve içinden gelse de sevgisini göstermeyi bilemez hale geliyor. Aynı şartlarda yaşayan Kimisi de ben hayatta yenilmeyeceğim diyerek tüm şevkatini ve yüreğini koyuyor. Bazı insanlar Sevilmenin ne olduğunu bilmeyince sevmesini de beceremiyor. Sarılmakta aynı.

( Biz de Annemle iki arkadaş gibiyiz herşeyimizi paylaşırız ama bana sarılıp öptüğünü bilmem. Cocukken sormuştum. Ben içimden seviyorum yapamıyorum demişti. Görmemiş ki tatmadığı şeyi yapmaya cesareti yok. Çocukken cok ağlardım arkadaşlarımla annelerine imrenirdim. Ben annemi yıllar sonra ona sarılıp öpmek isteyip yapamadığımda anladım. Çünkü benimde buna cesaretim yok.)
 
Sevgisiz büyüdüğü için sevgi nedir bilmiyor büyük ihtimalle.Zamanla da kalbi katılaştığı için senin sevgini de görmek istemiyor.Ne diyeyim rabbim kalp yumuşaklığı versin.Siz sevgisiz bırakmayın bebeğinizi sakın.
 
Annem beni hiç sevmedi...
Çocuktum gider eteklerine sarılırdım hiç sevgi göstermezdi, ancak o oturduğu zaman göz göze gelirdik, oturduğu zaman boynuna sarılır öperdim, öpme diye iterdi beni, öyle üzgünüm ki...
Büyüdüm 27 yaşına geldim hala gider ben sarılır öperim, seni seviyorum derim, kalabalık ve çok yoksul bir ailede büyümüş, her gün dövermiş dedem bütün çocuklarını ve anneannemi belki de bu yüzden, bilemiyorum.
Doğumuma iki hafta kala annesinin yanına şehir dışına gitti, o günlerde benim ve bebeğim için biraz riskliydi sürekli kontrole gidiyordum bebeğin suyu azalmıştı çok stresli ve yorucu bir süreçti benim için, yanımda annemin olmasını isterdim...
Doğum yaptım, (sezaryendi) kayınvalidem Allah razı olsun çalışıyor işinden izin aldı 10 gün yanımda kaldı ben hiç teklif etmeden hem de, anneme de anne o 10 gün içinde senin kalmana gerek yok dedim sonrasında kalırsın tamam dedi, kayınvalidem işe başladı yalvardım yakardım 1 gece bile kalmadı yanımda, geceleri sancım olurdu, bebeğim ağlardı altını ıslatırdı eşim sağolsun ağırdır uykusu o uyanmazdı ben sürünerek kalkardım yataktan bebeğimin altını değiştirmek için, kendimi çok çaresiz hissederdim o günlerde annemi çok aradım yanımda...
Şimdi bebeğim 6 aylık oldu işe girmem gerekiyor uzun bir zamandır işsizim, borç harç derken bin lirayla geçinmeye çalışıyoruz inanın, ve aradığım işi bulmuşken anneme sevinerek haber veriyorum, annem yine annesinin yanına gidecekmiş, benim şehir dışından dönüşümü bekle diyor, sanki işverenler sıraya girmiş beni bekliyor,
Oğlumu götürürüm sevsinler diye, babam arada gönlüm gol olsun diye aa bebek annesini tanıyor ona bakıyor falan der annem “o daha çok küçük, tanımaz, öylesine bakıyor işte” der. Neden bu sevgisizliği? Kalbimin kırıldığını hiç görmüyor mu?
ben bildim bileli annem böyleydi, çocukken arkadaşlarını görürdü beni hep tek bırakırdı, büyük büyük kadınların arkasında kaybolurdum,
çocukken hiç sarıldığımızı hatırlamıyorum, bu satırları yazarken inanın ağlıyorum, ben ne yaptım ki ona?
Köyde büyüdüm ben, çerçiler gelirdi anneler gününde para biriktirip bir başörtüsü almıştım niye bunu aldın diye kızmıştı bana, “götür bunun yerine işe yarar bir şey al demişti” (mandal almıştım yerine ne yapayım başka bir şey yoktu) çok kırılmıştım,
Her anne çocuğunun karnelerini saklar, ben kendim saklamıştım, ilkokul ve ortaokul karnelerimi, hepsini çöpe attı.
Çocuktum, annem bostanda ektikleri sebzelerin yanındaki yabani otları temizlerdi, ben içerde tv izlerdim diye bana kızardı, güzel kızım gel yardım et birlikte yapalım demezdi, hep emrederdi veya kızardı, ne yapsam beğenmezdi.
Böyle davranırdı ben de küçükken bir kez “ben en çok kendimi seviyorum” demiştim hala bunu yüzüme vurur, insan kendisini sevmemeli mi? Bilemiyorum...
Şu yaşıma geldim bir tatlı sözünü duymadım, evime gelir, diyelim bulaşık var hemen kızar eleştirir, sanki kendi evinde hiç bulaşık birikmiyor, hep böyle hep...
Bu Hislerimi paylaşabileceğim arkadaşlarım elbette ki var ama annemi tanıyorlar, ona karşı olumsuz düşünmelerini istemem, o yüzden burada paylaşabiliyorum bunları.
Ne olursa olsun ben annemi seviyorum.
Valla hani diyorlarla ölüm var kirmayin kimseyi e bana ölum yokmu neden herkes rahat rahat kiriyor annemde dahil ee dedim iyi bende kiricam bundan sonra banada olum var kim düşünüyor hic kimse sende oyle ol anne olmuşsun muhtaç oldugunu gosterme neyle vur biliyormusun kimseye muhtaç olmadan nasil cocuguna iyi hatta cok iyi anne olunur onu goster annene gitme arama birak o arasin ....
 


Dinleyin derim ilgili başka videoları da var.
Her çocuk şanslı olmuyor ebeveyn yönünden.
Size yapilmayanlari çocuğunuzla yaşayın.
Kendi yaralarinizi da sarın böyle.
Yapılan kötü davranislari da çocuğunuza yasatmamis olursunuz.
Öte yandan çocuğunuza bakmak istemiyorsa da yapacak birşey yok.
Zorla baktiramazsiniz.
Bakmak istese kendi teklif ederdi zaten.
 
X