- 9 Ağustos 2009
- 351
- 0
annecim, ne kadar büyüsem de hala miniğim senin yanında. içinden gelen ve bana huzur veren o anne halin. biliyorum şaşırırdın annecim, canım dememe. çok çalıştın, çok koşturdun. bazen çok özledim seni, bazen asla anlamadığını düşünüp senden uzaklaştım. kırgınlıklarım var elbet ama sana değil. annemsin benim. aramızda kilometreler de olsa, dünyada durma gücümsün. sesin tüm düğümlerimi çözerken bilirim aramızdaki kordonun hala kopmadığını. her gün biraz daha sana benziyorum. şu siyah beyaz, saçlarının upuzun ve çok güzel olduğun fotograftaki gibi olamam belki ama her gün sana benziyorum. aynaya bakıp her gün seni görüyorum. seni anlamaya başlıyorum büyüdükçe. mutlu olmanı, mutlu etmeyi, huzurlu olmanı istiyorum ki hala bunları benim için sen sağlıyorsun. bense hala senin çocuğun olmanın tadını yaşıyorum. kimse senin gibi yemek yapamıyor ve kimse senin gibi farklı düşünüp beni şaşırtamıyor. iyilik denizi gibisin. benim değerlimsin. mutlu olma sebebimsin. karnının sıcağında huzurla uyuyabildiğimsin. yanında olduğum yıllarda gece üstüm açıksa üstümü örten, gitmeden yanağımı öpüp bana güzel şeyler söyleyen ve beni o anda uyuyor zannedensin. hatalarım var elbet. beni affet. ne kadar büyüsem, ne kadar hatalarım içinde kaybolsam da ben senin minik kızın, ilk gözağrınım. ben seninle gurur duyuyorum. iyi ki benim annemsin. çocukluğumda kapı çalma lüksüm olmasa da, arkadaşlarım okula kek getirdiğinde bunu da benim annem yaptı diyemesemde , en gçocuk zamanlarımda senin içinde olduğun hiç bi anım olmasada hep benim içimde hep benimlesin annecim seni çok sevdim. hep benle ol.
