Merhabalar..Benim sorunum annem..Annemle kolay kolay tartışmaya girmem.Bazen beni öyle tahrik eder ki biriken bütün duygularım boşalıverir.Bu gibi anlarda daha çok üstümüze gelir.Bugün dayanamadım ve sinir krizi geçirdim ve daha çok üstüme geldi.Dün erkek kardeşim kafasını duvarlara vurduğu halde susmadı..Daha çok tahrik etti..Çocuk 20 yaşında ve ergen sayılabilecek bir çocuk.
Ürtiker hastalığı var..En iyi doktorlara götürdüm..Her gidişimizde doktorları yanıltıyor.İyi gelen ilaca iyi gelmedi diyor,daha önce olduğu tedavileri söylemiyor ve söyletmiyor..”Bırak o bilsin..” diyor.Memlekete giderken “İlaçlarını alması İÇİN uyardık,çünkü sıcakta nükseden bir rahatsızlık ve bunu biliyor..Almak istemedi..Ve bizimle kavga edip ,bizi hastalığından mesul tutarak tekrar doktora gitti .Doktora da ilaçların iyi gelmediğini söyledi..
Çocukluğumdan beri annemin en sık söylediği laf şu:”Siz yokken ben daha iyiydim..Sizden sonra dertlerim çoğaldı..”
Daha fazlası var ama bunları anlatmakla yetineceğim..Kısacası annem kendisinin dünyanın en iyi insanı olmasına rağmen bütün belaların kendi başına geldiğini düşünen bir insan.Hasta olmayınseviyor ve iyileşme belirtisinde panikliyor..Evlatlarından şikayetçi ama ayağı takılsa bizi arar..Bizi seviyor mu nefret mi ediyor bilmiyorum ama o kadar tartışmadan sonra hiç bir şey olmamış gibi konuşabiliyor..
Anlayamıyorum..Hastalık mı,kişilik bozukluğu mu,depresyon mu..doktora gitmeyi asla ve asla istemiyor..Biz gidersek sorunlarımız bitermiş.20 Li yaşlarımda annemin bu laflarından ötürü intihar etmeyi düşündüm..”Hayatım siz doğduğunuzda beri çok kötü.Siz yokken sorunlarım yoktu..Benim hastalıklarım sizin yüzünüzden..vs”Allah aşkına bu laflara yürek mi dayanır arkadaşlar..Pskolğa gittiğimde fark ettim her şeyi..Dur demeyi öğrendim ama o durmayı bilmiyor..
Annemle bir yıldır birlikte yaşıyoruz .Bir kaç güne kadar evimi ayırıyorum.Pandemi ve tayin diye sabrettim ama yeter..Peki neden aklım onda?Ben niye hala ona üzülüyorum..Hasta olduğunu bildiğim için mi?
Ürtiker hastalığı var..En iyi doktorlara götürdüm..Her gidişimizde doktorları yanıltıyor.İyi gelen ilaca iyi gelmedi diyor,daha önce olduğu tedavileri söylemiyor ve söyletmiyor..”Bırak o bilsin..” diyor.Memlekete giderken “İlaçlarını alması İÇİN uyardık,çünkü sıcakta nükseden bir rahatsızlık ve bunu biliyor..Almak istemedi..Ve bizimle kavga edip ,bizi hastalığından mesul tutarak tekrar doktora gitti .Doktora da ilaçların iyi gelmediğini söyledi..
Çocukluğumdan beri annemin en sık söylediği laf şu:”Siz yokken ben daha iyiydim..Sizden sonra dertlerim çoğaldı..”
Daha fazlası var ama bunları anlatmakla yetineceğim..Kısacası annem kendisinin dünyanın en iyi insanı olmasına rağmen bütün belaların kendi başına geldiğini düşünen bir insan.Hasta olmayınseviyor ve iyileşme belirtisinde panikliyor..Evlatlarından şikayetçi ama ayağı takılsa bizi arar..Bizi seviyor mu nefret mi ediyor bilmiyorum ama o kadar tartışmadan sonra hiç bir şey olmamış gibi konuşabiliyor..
Anlayamıyorum..Hastalık mı,kişilik bozukluğu mu,depresyon mu..doktora gitmeyi asla ve asla istemiyor..Biz gidersek sorunlarımız bitermiş.20 Li yaşlarımda annemin bu laflarından ötürü intihar etmeyi düşündüm..”Hayatım siz doğduğunuzda beri çok kötü.Siz yokken sorunlarım yoktu..Benim hastalıklarım sizin yüzünüzden..vs”Allah aşkına bu laflara yürek mi dayanır arkadaşlar..Pskolğa gittiğimde fark ettim her şeyi..Dur demeyi öğrendim ama o durmayı bilmiyor..
Annemle bir yıldır birlikte yaşıyoruz .Bir kaç güne kadar evimi ayırıyorum.Pandemi ve tayin diye sabrettim ama yeter..Peki neden aklım onda?Ben niye hala ona üzülüyorum..Hasta olduğunu bildiğim için mi?
