Merhabalar,
Sirf icimi dökebileyim diye bi hesap actim. Cok uzun olabilir ama gercekten icimi dokmem gerek, evde teror estiriyorum bu halim yuzunden. Hollandada yasiyorum, yazilim hatalarim cok olabilir affola.
31 yasinda, iki cocuklu anneyim, 6 senedir evliyim. Ben kendimi bildim bile annemle anlasamiyorum. Basimi oksadigini, sevgi sozcukleri kullandigini hatirlamam. Ara sira dövdugu oldu, fazla fiziksel siddet gormedim. Ama piskolojik siddet (deyim yerindeyse) vardi. Bunu kendim cocuk sahibi oldugumdan beri daha cok anliyorum.
Annem kucuk yasta evlenmis (16), 18 yasinda Hollandaya gelmis ve ben dogmusum. Kendide daha cocuk oldugu icin benle pek bag kuramamis bence. Dilini bilmedigi bi ulkede birde. Kendide köyde cocuklugunda sevgi gormemis pek, hep calismis baglarda tarlalarda. Cok kalabalik bi ailede buyumus, ha var ha yok gibi.
Benim annemle herzaman sorunum olmustur. Annem asiri sinirli ve asiri alingan biri. Bizim evde her daim kavga gurultu vardi. Annem babama hergun, ama gercekten hergun kizardi bagirirdi. Biz 3 kardesiz. Hepimizin kapisini sabahin korunde acardi, bizde duyalim diye, odasina yatan babama laflar soylerdi (bazen agiza alinmayacak laflar). Babamdan hic birzaman kotu soz duymadim anneme karsi. Onca kotu laflara karsi bir kez olsun sesini cikarmadi. Banada ömrunde 1 kez el kaldirmisligi oldu, oda annemin gaziyla.
Annem her lafa ve herseye küsen biri, bana karsi. Senede 365 gun varsa, bizim annemle belki 100 gun iletisimde olurduk. Ayni evde, 3 ay benimle konusmazdi ben ondan özur dilemedigim surece. Ergenlik donemimi anlatiyorum bu ara. Kendimi hakli gordugum konularda bile susmaliydim, ozur dilemeliydim ondan, birde NEDEN onun hakli ve benim haksiz oldugumu anlatmaliydim yoksa ozurum kabul olmuyordu (ama ben kendimi hakli goruyordum?!). Cok fevriyim, ama ben annemden asla arkadaslik ve yakinlik gormedim. Ergenlik donemimde hic yanimda olmadi. Sorunum oldugunda annemle asla paylasmazdim, cunku konusulmuyordu. Hep agresif hep ters. Eve gelmek istemiyordum cunku evde hep kavga hep gurultu vardi, en cokta babama ve bana yukleniyordu. Kolumu kestigim oldu, icimdeki aciyi hafifletmek icin. Bunu gordugunde iki tokat atti aklini basina al diye. 15 yasindaydim.. Sinir krizi gecirdigimde oturdu izledi. Kendimi cok degersiz hissettim. Iletisim kurmayi ogrenmedi, ogretmedi. Evde yumurta uzerinde yuruyordum (buralarin sözu). Her an kavga cikacak, her an alinacak ve yine haftalarca konusmayacak benimle. Konusmadigi zamanlar asiri gergin oluyordu ev.
Evlendikten sonra ben asla baba ocagini ozlemedim. Dusunmek bile istemiyorum orda yatip kalkmami bu saatten sonra. Anneme karsi cok sogudum. Bu yasimda bile, iki cocugumla oraya her gittigimde, icimde tuhaf bi hisle gidiyorum. Aceba sinirlerimiz yine bozulacakmi diye. Annemin konusma tarzi zaten benim sinirlenmeme sebep. Kendi fikirlerimi kolay kolay soylemem, bunun dogru oldugunu bildigim halde ustelemem cunku alinir, küser, aglar, haftalarca konusmaz.
Neyse en son konuma geleyim. Bugun 3 hafta oldu 1 tek kelime konusmuyoruz. Bu ara aramizdaki mesafe arabayla 15dk. Haftada 2-3 gun cocuklari (3 saatligine) gotururum. Kucuk oglumun yas gunu var, yas gunune gelmeyecekmis. Nedenini sordum. Esimin ailesiyle bi araya gelmek istemiyormus. Evet, esimin ailesi bana zamaninda kotu davrandi, ama artik iyiyiz. Eskide kaldi onlar, ne alaka? dedim.
Annem: Benim annem vefat etti, ozaman korona var diye bassagligina gelmedi, simdi dogum gunu kutlayinca korona yokmu??
(telefon actilar bassagligi dilemek icin. Dogum gunu parkta olacak, acik alan)
Ben: Dogum gunu parkta olacak, ne alaka? Annen icin bassagligina gelmediysa ara sor ozaman niye gelmedin diye.
Annem: Senin hatirin icin zaten yuz goz oluyoz onlarla
Ben: ben hatirim icin derken? Her hafta gelin bulusalimmi diyorum? (arkadaslar, senede 2 kez cocuklarin dogum gunu icin bi araya geliniyor, oda iki aile birden, yani 30-35 kisi felan oluyoz)
Annem: Ben sana kutlamami diyorum, ayri kutla diyorum diye bagirdi
Sonra olanlar oldu, ben parmagimi kaldirdim bagirmaya basladim, dön kendine bir bak dedim, annen öldü, kenara koy artik, sen bu cocuklarin anneannesinin, ben esimin ailesine ne diyecegim?? dedim. Beni arada koymaya hakkin yok dedim. Bu cocuklarin hicbir dogumgunune gelmeyin ozaman dedim. Oda yeter artik dedi elinde ne vardi hatirlamiyorum duvara firlatti agladi felan. Bende hic soylemedigim, icime attigim seyi soyledim: ben senin ikinci adimini simdi cok iyi biliyorum, kuseceksin ve benden ozur bekleyeceksin, yoksa 3 ay konusmayacaksin diye bagirdim. Ama hic oyle bagirmamistim, aglaya aglaya. Kardesim zor tuttu beni okadar sinirliydim. Kucuk oglumda bizi izledi. Onuda aldim ciktim o evden. 40 dakikalik bisiklet mesafesinden geldim, 10 dk tartistim, geri o piskolojiyle cocugu aldim 40 dk geri bisikletle aglaya aglaya döndum. Ve o gun bugundur ne bir kelime, ne bisey. ben cocuklari haftada 1-2 gun birakiyorum, yuz yuze bakmiyoruz, adimimi atmiyorum iceri, oda benle konusmuyor. Icimden konusmak gelmiyor, ama bi yandan herzamanki gibi vicdan yapiyorum simdi. Herzaman hatayi kendimde ariyorum. Annedir gunahtir diyorum. Kendimi su an lanetlenmis gibi hissediyorum onunla konusmuyorum diye. Ama onu ben yetistirmedimki?? O beni yetistirdi, yanimda olmadi, herzaman piskolojik baski. Babam desen benle 0 iletisimi var, ama yinede babami daha cok seviyorum. Bana asla kotu davranisi olmadi, konusmasak bile ona daha yakin hissediyorum kendimi. Bu arada, o gunden bu gune erkek kardesimde benimle konusmadi. Sormadi bile abla eve vardinmi nasilsin simdi diye. Ki herseye sahit olmustu. 24 yasinda kendisi.
Daha anlatmak istedigim okadar cok sey varki.. Cok uzun oldu kusura bakmayin, nezamandir yapmak istedigim sey baskalarindan bu konuda fikir almak :) Kucuklugumden beri baska annelerin kizlariyla olan bagina imrenmisimdir. Bu yuzden ben kendim kiz cocugum olmasindan korkmusumdur.. 2 oglum var su an ve annem gibi olmaktan korkuyorum. Cok tahammulsuzum esime karsi.
Konusmayacagim annemle. 31 senedir ayni hikaye, hep o ozur bekliyor, kendimi hakli gordugum zamanlar bile. Ne yapmaliyim? Kendimi hic iyi hissetmiyorum, ama gidip konusmakta istemiyorum.
Sirf icimi dökebileyim diye bi hesap actim. Cok uzun olabilir ama gercekten icimi dokmem gerek, evde teror estiriyorum bu halim yuzunden. Hollandada yasiyorum, yazilim hatalarim cok olabilir affola.
31 yasinda, iki cocuklu anneyim, 6 senedir evliyim. Ben kendimi bildim bile annemle anlasamiyorum. Basimi oksadigini, sevgi sozcukleri kullandigini hatirlamam. Ara sira dövdugu oldu, fazla fiziksel siddet gormedim. Ama piskolojik siddet (deyim yerindeyse) vardi. Bunu kendim cocuk sahibi oldugumdan beri daha cok anliyorum.
Annem kucuk yasta evlenmis (16), 18 yasinda Hollandaya gelmis ve ben dogmusum. Kendide daha cocuk oldugu icin benle pek bag kuramamis bence. Dilini bilmedigi bi ulkede birde. Kendide köyde cocuklugunda sevgi gormemis pek, hep calismis baglarda tarlalarda. Cok kalabalik bi ailede buyumus, ha var ha yok gibi.
Benim annemle herzaman sorunum olmustur. Annem asiri sinirli ve asiri alingan biri. Bizim evde her daim kavga gurultu vardi. Annem babama hergun, ama gercekten hergun kizardi bagirirdi. Biz 3 kardesiz. Hepimizin kapisini sabahin korunde acardi, bizde duyalim diye, odasina yatan babama laflar soylerdi (bazen agiza alinmayacak laflar). Babamdan hic birzaman kotu soz duymadim anneme karsi. Onca kotu laflara karsi bir kez olsun sesini cikarmadi. Banada ömrunde 1 kez el kaldirmisligi oldu, oda annemin gaziyla.
Annem her lafa ve herseye küsen biri, bana karsi. Senede 365 gun varsa, bizim annemle belki 100 gun iletisimde olurduk. Ayni evde, 3 ay benimle konusmazdi ben ondan özur dilemedigim surece. Ergenlik donemimi anlatiyorum bu ara. Kendimi hakli gordugum konularda bile susmaliydim, ozur dilemeliydim ondan, birde NEDEN onun hakli ve benim haksiz oldugumu anlatmaliydim yoksa ozurum kabul olmuyordu (ama ben kendimi hakli goruyordum?!). Cok fevriyim, ama ben annemden asla arkadaslik ve yakinlik gormedim. Ergenlik donemimde hic yanimda olmadi. Sorunum oldugunda annemle asla paylasmazdim, cunku konusulmuyordu. Hep agresif hep ters. Eve gelmek istemiyordum cunku evde hep kavga hep gurultu vardi, en cokta babama ve bana yukleniyordu. Kolumu kestigim oldu, icimdeki aciyi hafifletmek icin. Bunu gordugunde iki tokat atti aklini basina al diye. 15 yasindaydim.. Sinir krizi gecirdigimde oturdu izledi. Kendimi cok degersiz hissettim. Iletisim kurmayi ogrenmedi, ogretmedi. Evde yumurta uzerinde yuruyordum (buralarin sözu). Her an kavga cikacak, her an alinacak ve yine haftalarca konusmayacak benimle. Konusmadigi zamanlar asiri gergin oluyordu ev.
Evlendikten sonra ben asla baba ocagini ozlemedim. Dusunmek bile istemiyorum orda yatip kalkmami bu saatten sonra. Anneme karsi cok sogudum. Bu yasimda bile, iki cocugumla oraya her gittigimde, icimde tuhaf bi hisle gidiyorum. Aceba sinirlerimiz yine bozulacakmi diye. Annemin konusma tarzi zaten benim sinirlenmeme sebep. Kendi fikirlerimi kolay kolay soylemem, bunun dogru oldugunu bildigim halde ustelemem cunku alinir, küser, aglar, haftalarca konusmaz.
Neyse en son konuma geleyim. Bugun 3 hafta oldu 1 tek kelime konusmuyoruz. Bu ara aramizdaki mesafe arabayla 15dk. Haftada 2-3 gun cocuklari (3 saatligine) gotururum. Kucuk oglumun yas gunu var, yas gunune gelmeyecekmis. Nedenini sordum. Esimin ailesiyle bi araya gelmek istemiyormus. Evet, esimin ailesi bana zamaninda kotu davrandi, ama artik iyiyiz. Eskide kaldi onlar, ne alaka? dedim.
Annem: Benim annem vefat etti, ozaman korona var diye bassagligina gelmedi, simdi dogum gunu kutlayinca korona yokmu??
(telefon actilar bassagligi dilemek icin. Dogum gunu parkta olacak, acik alan)
Ben: Dogum gunu parkta olacak, ne alaka? Annen icin bassagligina gelmediysa ara sor ozaman niye gelmedin diye.
Annem: Senin hatirin icin zaten yuz goz oluyoz onlarla
Ben: ben hatirim icin derken? Her hafta gelin bulusalimmi diyorum? (arkadaslar, senede 2 kez cocuklarin dogum gunu icin bi araya geliniyor, oda iki aile birden, yani 30-35 kisi felan oluyoz)
Annem: Ben sana kutlamami diyorum, ayri kutla diyorum diye bagirdi
Sonra olanlar oldu, ben parmagimi kaldirdim bagirmaya basladim, dön kendine bir bak dedim, annen öldü, kenara koy artik, sen bu cocuklarin anneannesinin, ben esimin ailesine ne diyecegim?? dedim. Beni arada koymaya hakkin yok dedim. Bu cocuklarin hicbir dogumgunune gelmeyin ozaman dedim. Oda yeter artik dedi elinde ne vardi hatirlamiyorum duvara firlatti agladi felan. Bende hic soylemedigim, icime attigim seyi soyledim: ben senin ikinci adimini simdi cok iyi biliyorum, kuseceksin ve benden ozur bekleyeceksin, yoksa 3 ay konusmayacaksin diye bagirdim. Ama hic oyle bagirmamistim, aglaya aglaya. Kardesim zor tuttu beni okadar sinirliydim. Kucuk oglumda bizi izledi. Onuda aldim ciktim o evden. 40 dakikalik bisiklet mesafesinden geldim, 10 dk tartistim, geri o piskolojiyle cocugu aldim 40 dk geri bisikletle aglaya aglaya döndum. Ve o gun bugundur ne bir kelime, ne bisey. ben cocuklari haftada 1-2 gun birakiyorum, yuz yuze bakmiyoruz, adimimi atmiyorum iceri, oda benle konusmuyor. Icimden konusmak gelmiyor, ama bi yandan herzamanki gibi vicdan yapiyorum simdi. Herzaman hatayi kendimde ariyorum. Annedir gunahtir diyorum. Kendimi su an lanetlenmis gibi hissediyorum onunla konusmuyorum diye. Ama onu ben yetistirmedimki?? O beni yetistirdi, yanimda olmadi, herzaman piskolojik baski. Babam desen benle 0 iletisimi var, ama yinede babami daha cok seviyorum. Bana asla kotu davranisi olmadi, konusmasak bile ona daha yakin hissediyorum kendimi. Bu arada, o gunden bu gune erkek kardesimde benimle konusmadi. Sormadi bile abla eve vardinmi nasilsin simdi diye. Ki herseye sahit olmustu. 24 yasinda kendisi.
Daha anlatmak istedigim okadar cok sey varki.. Cok uzun oldu kusura bakmayin, nezamandir yapmak istedigim sey baskalarindan bu konuda fikir almak :) Kucuklugumden beri baska annelerin kizlariyla olan bagina imrenmisimdir. Bu yuzden ben kendim kiz cocugum olmasindan korkmusumdur.. 2 oglum var su an ve annem gibi olmaktan korkuyorum. Cok tahammulsuzum esime karsi.
Konusmayacagim annemle. 31 senedir ayni hikaye, hep o ozur bekliyor, kendimi hakli gordugum zamanlar bile. Ne yapmaliyim? Kendimi hic iyi hissetmiyorum, ama gidip konusmakta istemiyorum.
Son düzenleme:
