- 17 Temmuz 2014
- 957
- 694
Orta okuldayken bir ara çocuklar tarafından dışlanmıştım.Güya beni çirkin buluyorlarmış.Hatta bir keresinde sınıf arkadaşlarımdan birini dinlemedim diye saldırısına uğramıştım resmen şiddet uygulamaya kalkmıştı.Hatta bana öğretmenler ihbar edelim dediler ben istemedim. Annemin öğrenipte üzülmesini istemiyordum.O şiddet uygulamak isteyen kızın da zaten psikoloji problemleri varmış, şiddetsel ailesi varmış da varmış. Aman da aman o da beni bulmuş.
Sonra işte istediğim liseyi kazandım. Lisede ilk başları çok kötüydüm.Orta okulda dışlandığım için çok kötü günler geçirdiğim için uzun süre kendimi toparlayamıştım. İnsanlarla konuşmaya iletişim kurmaya korkuyordum.Lisenin başlarında resmen korka korka yürüyordum,biryer olsada gizlensem kafasındaydım.Kendimi çok değersiz ve çirkin hissediyordum. Uzun bir süre fotoğraf filan çektirmeye korkuyordum.Tamamen kendimi unutmuştum.
Sonraları işte zamanla biraz toparlandım.Kendimle ilgilenmeye başladım.
Şimdi universite de okuyorum.Fakat hala bazen kendimi çok umutsuz ve özgüvensiz hissediyorum
O kötü anıları unutamıyorum. Aklıma geldiğin de üzülüyorum.Hala aynı yerde yaşıyoruz yani ortaokula evimin yakınındaydı.Yani doğal olarak arada sırada ortaokuldan birilerini görüyorum görünce de eskileri hatırlayıp kötü oluyorum. Sanki herkes herşey bana karşıymış gibi hissediyorum.
Tabii şimdi yıllar geçmiş çok şey değişmiş.
Fakat inanın annem bana şimdi ne zaman biri seninle ilgili "kızın güzelmiş de falan mış da filan mış da"dedi dediğinde inanmıyorum inanamıyorum.Hayatımda çok kişi oldu, benimle çıkmak isteyen de çok oldu fakat ben hep mahvettim özgüvensizliğimden dolayı. İnsanlara hep mesafeliyim. İyice asosyalleştim. Eskiden çocukken çok girişken bir çocuktum abim biraz çekincen utangaçtı hep onu motive filan ediyordum.Şimdi inanın abim benden çok daha iyi. Geçen bana "nolmuş sana ya,ne derdin var?Tamamen içine kapanmışsın. Oysa sen çok girişken biriydin herkesi motive eden sen değil miydin" dedi. Fakat söylediğim gibi o dışlanmadan sonra tamamen özgüvenimi kaybettim, okuldayken inanın nerdeyse her söylenene ağlıyordum artık kaldıramıyordum. Tabii o kadar kötü günlerden sonra tamamen yaraları sarmak çok zor.
Hiç kilo sorunum da yok.34 bedenim çok orantılı bir vücüdüm var. En çokta gözlerimden saçlarımdan dolayı iltifat alıyorum. Uzun yıllar dişlerimde kusur vardı dişlerim çok eğri ve çok yamuktu şu an diş teli takıyorum.
Anlayacağınız aşırı özgüvensizim. Benim gözümde herkes benden güzel herkes benden iyi. Bazen gerçekten ben hiç birşeye layık değilim,beni kim napsın beni napsınlar diyorum.
Bu aşırı özgüvensizliğimden nasıl kurtulurum?
Sonra işte istediğim liseyi kazandım. Lisede ilk başları çok kötüydüm.Orta okulda dışlandığım için çok kötü günler geçirdiğim için uzun süre kendimi toparlayamıştım. İnsanlarla konuşmaya iletişim kurmaya korkuyordum.Lisenin başlarında resmen korka korka yürüyordum,biryer olsada gizlensem kafasındaydım.Kendimi çok değersiz ve çirkin hissediyordum. Uzun bir süre fotoğraf filan çektirmeye korkuyordum.Tamamen kendimi unutmuştum.
Sonraları işte zamanla biraz toparlandım.Kendimle ilgilenmeye başladım.
Şimdi universite de okuyorum.Fakat hala bazen kendimi çok umutsuz ve özgüvensiz hissediyorum
O kötü anıları unutamıyorum. Aklıma geldiğin de üzülüyorum.Hala aynı yerde yaşıyoruz yani ortaokula evimin yakınındaydı.Yani doğal olarak arada sırada ortaokuldan birilerini görüyorum görünce de eskileri hatırlayıp kötü oluyorum. Sanki herkes herşey bana karşıymış gibi hissediyorum.Tabii şimdi yıllar geçmiş çok şey değişmiş.
Fakat inanın annem bana şimdi ne zaman biri seninle ilgili "kızın güzelmiş de falan mış da filan mış da"dedi dediğinde inanmıyorum inanamıyorum.Hayatımda çok kişi oldu, benimle çıkmak isteyen de çok oldu fakat ben hep mahvettim özgüvensizliğimden dolayı. İnsanlara hep mesafeliyim. İyice asosyalleştim. Eskiden çocukken çok girişken bir çocuktum abim biraz çekincen utangaçtı hep onu motive filan ediyordum.Şimdi inanın abim benden çok daha iyi. Geçen bana "nolmuş sana ya,ne derdin var?Tamamen içine kapanmışsın. Oysa sen çok girişken biriydin herkesi motive eden sen değil miydin" dedi. Fakat söylediğim gibi o dışlanmadan sonra tamamen özgüvenimi kaybettim, okuldayken inanın nerdeyse her söylenene ağlıyordum artık kaldıramıyordum. Tabii o kadar kötü günlerden sonra tamamen yaraları sarmak çok zor.
Hiç kilo sorunum da yok.34 bedenim çok orantılı bir vücüdüm var. En çokta gözlerimden saçlarımdan dolayı iltifat alıyorum. Uzun yıllar dişlerimde kusur vardı dişlerim çok eğri ve çok yamuktu şu an diş teli takıyorum.
Anlayacağınız aşırı özgüvensizim. Benim gözümde herkes benden güzel herkes benden iyi. Bazen gerçekten ben hiç birşeye layık değilim,beni kim napsın beni napsınlar diyorum.
Bu aşırı özgüvensizliğimden nasıl kurtulurum?
