- 27 Ekim 2018
- 473
- 929
korka korka konu açmak 
dobra ablalarım , arkadaşlarım , sevgili hemcinslerim .
herşeye dikkat ederek , düşünerek, planlaayarak yaşanmıyormuş bunu anladım. ama bu kontrolü elden bırakamıyorum bi türlü .
3 yıldır beni tanıyan ve çok iyi anlaştığım bi arkadaşımla sevgili olduk
huyumu suyumu bilen , yaşadıklarımı bilen düzgün bi insan kendisi.
benden 3 yaş büyük . ailesiyle yaşıyor . önce problemi mi anlatsam eski konuya mı bakarsınız bilemem ama özet geçeyim madem .
evlendim boşandım . 4 yıl olcak . 2 kişi girdi daha önce hayatıma . biri ailem kabul etmiyor diye ayrıldı pat diye
. diğeri de ailesine kabul ettirmesine rağmen geçmişe takılıp daha yolun başındayken yüzüme vurdu evlenip boşanmış olduğumu ben ayrıldım ... ilk baştada birini uzaktan sevmiştim o da gööya beni . ama o da ailem kabul etmez diyerek konuşmadık bile.... öyle bi üzüntülerdi işte .
bunlardan ötürü
sonra dedim tövbe bekar biriyle mi ! . sanki 5 çocukluyum da ben... neyse. bende bekar bi kız gibiyim yani . dünya tatlısı bi aileye sahip , iş güç sahibi bi insanım işte.
şimdi ki konuştuğum ponçik arkadaşa gelirsek ...BEKAR . düzgün bi aile evladı . hayırlı evlat türünden. saygılı , efendi...
herşey gayet güzel ilerliyor . ama aklımdaki ister istemez olan ' ya bu da ailem kabul etmiyor diyip yarı yolda bırakırsa ' korkusu bütün güzel anlarımı mahvediyor . sürekli kendimi geri çekiyorum . bazen istemsiz modum düşüyor. herşeyin güzel olcağına beni inandırmaya çalışsada bu korku asla gitmiyor ....
çünküüüüü AİLESİNİN HABERİ YOK ! ve ne olcağını paşamızda kestiremiyor ! delirciiim.
bazen resti çekip , madem kendi kararlarını vercek olgunlukta değilsin ailene söyle bakalım kabul etmiyorlarsa bitsin diye manyaklaşıyorum .
onun aklındaki plan şu ; annesi beni gördü ve çok beğenmiş , güler yüzlü çok şeker kız falan demiş . bir kaç kere daha rastlantı gibi yapıp bizi bir araya getirdikten sonra bi yemek ayarlayıp annesinin iyice beni sevmesini sağlamak .
kız kardeşiyle tanışıyoruz . o da seviyor beni şuanlık :)
sonrasında işte annesi sevcekmişte beni , sonra söyliycekmiş .... ya daaaaaaaaaaaa hiç söylemeyip ( ne kadar doğru bilemem) evlendikten sonra duysalar bile iş işten geçti nasılsa artık diyip böyle devam edecekmişiz.
asla ayrılmak istemiyor . ama ailesi kabul etmezse duruşu ne olcak emin değilim...
ve bu emin olamamak bana bu ilişkiyi yaşatmıyor ... bazen ailene söyle bilsinler ne olcaksa olsun öyle gel konuş benle diyesim geliyor .
yani ben nasıl davrancam napcam bilmiyorummmm.
napcam ben ?
17 haziran ; 7 . ayımız .... geçenlerde annesi evlerine davet etti . daha öncesinde tanışmamış olmuştu . ama ilk uzun uzun oturmamız ve annesiyle net tanışma adına adımımız olmuş oldu . şimdi kahvaltıya çağırmak istiyormuş beni .
hala boşanmış olduğumu bilmiyor . . adım adım neler olduğunu görmek için böyle bi güncelleme yaptım . .
bakalım dananın kuyruğu ne zaman kopacak . .. ne zaman daha net bi adım atılcak ya da ayrılcaz
izleyip görelim .
dobra ablalarım , arkadaşlarım , sevgili hemcinslerim .
herşeye dikkat ederek , düşünerek, planlaayarak yaşanmıyormuş bunu anladım. ama bu kontrolü elden bırakamıyorum bi türlü .
3 yıldır beni tanıyan ve çok iyi anlaştığım bi arkadaşımla sevgili olduk
huyumu suyumu bilen , yaşadıklarımı bilen düzgün bi insan kendisi.
benden 3 yaş büyük . ailesiyle yaşıyor . önce problemi mi anlatsam eski konuya mı bakarsınız bilemem ama özet geçeyim madem .
evlendim boşandım . 4 yıl olcak . 2 kişi girdi daha önce hayatıma . biri ailem kabul etmiyor diye ayrıldı pat diye
. diğeri de ailesine kabul ettirmesine rağmen geçmişe takılıp daha yolun başındayken yüzüme vurdu evlenip boşanmış olduğumu ben ayrıldım ... ilk baştada birini uzaktan sevmiştim o da gööya beni . ama o da ailem kabul etmez diyerek konuşmadık bile.... öyle bi üzüntülerdi işte .bunlardan ötürü
sonra dedim tövbe bekar biriyle mi ! . sanki 5 çocukluyum da ben... neyse. bende bekar bi kız gibiyim yani . dünya tatlısı bi aileye sahip , iş güç sahibi bi insanım işte.
şimdi ki konuştuğum ponçik arkadaşa gelirsek ...BEKAR . düzgün bi aile evladı . hayırlı evlat türünden. saygılı , efendi...
herşey gayet güzel ilerliyor . ama aklımdaki ister istemez olan ' ya bu da ailem kabul etmiyor diyip yarı yolda bırakırsa ' korkusu bütün güzel anlarımı mahvediyor . sürekli kendimi geri çekiyorum . bazen istemsiz modum düşüyor. herşeyin güzel olcağına beni inandırmaya çalışsada bu korku asla gitmiyor ....
çünküüüüü AİLESİNİN HABERİ YOK ! ve ne olcağını paşamızda kestiremiyor ! delirciiim.
bazen resti çekip , madem kendi kararlarını vercek olgunlukta değilsin ailene söyle bakalım kabul etmiyorlarsa bitsin diye manyaklaşıyorum .
onun aklındaki plan şu ; annesi beni gördü ve çok beğenmiş , güler yüzlü çok şeker kız falan demiş . bir kaç kere daha rastlantı gibi yapıp bizi bir araya getirdikten sonra bi yemek ayarlayıp annesinin iyice beni sevmesini sağlamak .
kız kardeşiyle tanışıyoruz . o da seviyor beni şuanlık :)
sonrasında işte annesi sevcekmişte beni , sonra söyliycekmiş .... ya daaaaaaaaaaaa hiç söylemeyip ( ne kadar doğru bilemem) evlendikten sonra duysalar bile iş işten geçti nasılsa artık diyip böyle devam edecekmişiz.
asla ayrılmak istemiyor . ama ailesi kabul etmezse duruşu ne olcak emin değilim...
ve bu emin olamamak bana bu ilişkiyi yaşatmıyor ... bazen ailene söyle bilsinler ne olcaksa olsun öyle gel konuş benle diyesim geliyor .
yani ben nasıl davrancam napcam bilmiyorummmm.
napcam ben ?
17 haziran ; 7 . ayımız .... geçenlerde annesi evlerine davet etti . daha öncesinde tanışmamış olmuştu . ama ilk uzun uzun oturmamız ve annesiyle net tanışma adına adımımız olmuş oldu . şimdi kahvaltıya çağırmak istiyormuş beni .
hala boşanmış olduğumu bilmiyor . . adım adım neler olduğunu görmek için böyle bi güncelleme yaptım . .
bakalım dananın kuyruğu ne zaman kopacak . .. ne zaman daha net bi adım atılcak ya da ayrılcaz
izleyip görelim . Son düzenleme:
bana da öyle geldiği için ....
bunların farkındayım . 
