5.senemize girdiğim bir ilişkim var şu zamanlarda birbirimize fazlasıyla rahatça sözler sarf ediyoruz 5 senenin verdiği rahatlıkla tabiki ama iyice canım sıkılmaya başladı gittikçe saygısız olmaya takmamaya başladık gibi ve ben bu durumdan hiç memnun değilim sanki artık zorunlu sevgiliyiz sözde sevgili gibi sevgili olduğumuz için konuşmalıyız sevgili olduğumuz için buluşmalıyız gibi oldu artık dayanamıyorum aileler biliyor benim babam hariç akrabalar falan.öyle basit bir ilişki olmadığını düşünüyorum en azından ciddi diye düşündüğüm yüzük taktığım sevgilim bu insan.Ama gel gör ki birbirimizi kırmaktan yaralamaktan başka bir şey yaptığımız bir şey yok bu ara.Artık mutlu olamayacağımızı düşünüyorum sanki geleceğimiz yok hep böyle 5 senenin geçmişin olması bizi bu ilişkiye zorluyor ve ileride daha çok seneler sonra bitecek gibi.belki doğru hissediyorum belki yanlış ama şu anki durumum bunu gösteriyor.kısa süreli ayrılıklar yaşadığımızda dersini almış gibi gayet mantıklı davranıyor ama 1-2 haftayı geçmiyor ne ben ona katlanabiliyorum ne de o bana artık böyle bir duruma geldik.hatasını anladı diye affediyorum seviyorum sonuçta belki salaklık ama durum bu.ve şu an tak etti artık telefonda konuşurken veya mesajla bitirmek istemiyorum ne zaman buluşursak yüzüğümü ve hattımı teslim edicem hat niye derseniz ulaşmak için şu an kullandığımız tek iletişim aracı o. sanırım bitmesi gereken bir ilişki bu bitmeyecek bir şeyse zaten devam eder artık mücadele etmekten yoruldum ulaşmasın bana tekrar kandırmak istemiyorum kendimi.çok karmaşık duygular içerisindeyim doğru mu yapıyorum bilmiyorum.yardım alabileceğim anlatacağım kimse yok