Ayrilik neden usutur insani

Bir kitapta okudum "Ayrilik neden usutur insani" diye soruyor...
Sahi neden?

Geceler uzar, yollar uzar, gozyaslari uzar, gokyuzunun mavisi griye uzar... Hicbirsey bitmek bilmez artik ayrilinca...

Dalgalar hircinlasir, yagmurlar hep ustumuze yagar, butun renkler degisir...

Gozler hep dolu doludur artik, hersey dokunur insana, dustu dusecek yaslar uzar... Nefesin kesilir, yuregin sIkilir, aklin karisir... Gonlun karisir...

Butun dunyaya kapatip kapilarini oylece donup kalmak istersin, oylece dondurup kalmak herseyi, soguklar uzar...

Caniniz acir, icinize bir bicak saplamislar sanki, yanar da yanar insan... Goguste bitmek bilmez bir agri baslar... Agizlarda aksamdan kalan aci bir tat, midenize bir tas oturup kalir... Acilar uzar...

Artik ne evlere sigabilirsiniz, ne yollara, ne de yureginize.. Uykular haram, sanki butun sarkilar size soylenmis gibi olur... Can acitan sarkilar...
En guzel, en sevecen parcamizi alip goturur bizden...
Bir parca koparip 'neremizden bilmem' alip goturur...

Soguk sopsoguktur her yer, Agustos'ta bile usursun...
Ayrilik neden usutur insani?

Ask sicak birsey...
Sevdiginle iken sicacik oluverir icin, üsüsen bile farketmezsin.. umursamazsin havanin soguklugunu misal....
Ama birgün ayrilik girerse isin icine.. cok üsürsün....
Bir annenin karnindaki bebek gibi, alismis bikere o sicakliga.. dogunca bambaska bir dünyaya gözünü aciyor... ve üsüyor....

Siir gibi oldu buda :))