- 12 Kasım 2014
- 494
- 197
Evlendim, cocugum bile oldu. Fakat icimdeki kirginlik bir türlü gecmek bilmiyorum. Esim cocugumla ilgilenirken bile bazen hüzünleniyorum. Alistim yavas yavas. Ilk zamanlarda cok zordu, dügünlere gitmek, baba kiz iliskilerine sahit olmak..
Babamla iliskimiz cevremdeki tanidik herhangi biriyla olan iliskim kadardi. Yani konusmaz etmezdik. Bildim bileli icki sigara. Annem sükreder kötü birsey yapmiyor diye beni öyle teselli ederdi. Fakat bu bir insani sevmek icin yetmiyor.
Birakin döktora götürmesini, okula gelmesini, daha hangi bölüme gittimi bilmez. Baskalarina yardim eder ama evdeki cocuklarini bir kez sevdigini görmedim. Ancak sarhosken severdi. Yok duygular aciga cikarmis falan hic umurumda degil. Öyle bencil ki, beni sarhosken sevmesi bile bencillikle doluydu.
Iyi bir insan diyoruz ama sürekli küfür eder. Sigara dumani ve küfürün icinde büyüdüm. Siddet yoktu ama annem sabahlara kadar masasinda onu beklemek zorunda kalirdi. Uyursa küfür ederdi sürekli, uyutmazdi. Bircok kötü anim da oldu ama beterin beteri vardir dedik, ki öyle de.
Sükretmek lazim ya hani.
Bogazima birsey dügümleniyor baba kelimesini duyunca. Ben evlenirken bile yanimda degildi. Sarhostu, beni evden cikaran o degil dayimdi. Insan kizina sarimaz mi hic..
Ailem dügünümde hic yanimda olmadi, bir tek annem vardi. Öylesine ugradilar desem yeridir herkes gibi.
Evdeyken halam ugrasir dururdu, onun yüzünden erkenden yollara düstüm annemle okumak icin. Babam bir kere bile bizi korumadi. Hakkimiz yendi, aile icinde bizimle cok ugrastilar ama o bizi hic umursamadi. Varsa yoksa kendi babasi, abisi. Ele güne muhtac etti bizi yeri geldi. Icki ve sigara parasi olsun ona yeter gerisini hic düsünmedi.
Ne okurken beni aradi ne de evlendikten sonra. Annemle konusurum hep. Sanki onun kizi degilim o kadar umurunda degiliz.
Ben bu yükün altindan kalkamiyorum. Aramam lazim, hayirli evlat olmam lazim diyorum ama onu arayamiyorum. Babadir sonucta ama babalik etmedi ki.. Arada kaldim. Hic babam gibi görmüyorum. Kalbim cok kirik. Ama babam. Maddi olarak yardim etmese bile bir kere sirtima dokunsa arkanda ben varim deseydi..
O kadar cile cektim, bir kere de benim kizim o diyip yanimda olsaydi. Yapamiyorum, babam gibi göremiyorum. Baba evinde ezildim durdum. Hic mi bir insanin umurunda olmaz evladi. Ben nasil evlatlik görevimi yapacagim bu kirik yürekle. büyüdüm anneyim ama sindiremiyorum. anlatacak cok sey olsa da gecmiste kaldi diyorum ama babam gibi göremiyorum. Sanki hic babam olmamis gibi. gölgesi bile yeter dedigimiz babama karsi cok kirginim.
Babamla iliskimiz cevremdeki tanidik herhangi biriyla olan iliskim kadardi. Yani konusmaz etmezdik. Bildim bileli icki sigara. Annem sükreder kötü birsey yapmiyor diye beni öyle teselli ederdi. Fakat bu bir insani sevmek icin yetmiyor.
Birakin döktora götürmesini, okula gelmesini, daha hangi bölüme gittimi bilmez. Baskalarina yardim eder ama evdeki cocuklarini bir kez sevdigini görmedim. Ancak sarhosken severdi. Yok duygular aciga cikarmis falan hic umurumda degil. Öyle bencil ki, beni sarhosken sevmesi bile bencillikle doluydu.
Iyi bir insan diyoruz ama sürekli küfür eder. Sigara dumani ve küfürün icinde büyüdüm. Siddet yoktu ama annem sabahlara kadar masasinda onu beklemek zorunda kalirdi. Uyursa küfür ederdi sürekli, uyutmazdi. Bircok kötü anim da oldu ama beterin beteri vardir dedik, ki öyle de.
Sükretmek lazim ya hani.
Bogazima birsey dügümleniyor baba kelimesini duyunca. Ben evlenirken bile yanimda degildi. Sarhostu, beni evden cikaran o degil dayimdi. Insan kizina sarimaz mi hic..
Ailem dügünümde hic yanimda olmadi, bir tek annem vardi. Öylesine ugradilar desem yeridir herkes gibi.
Evdeyken halam ugrasir dururdu, onun yüzünden erkenden yollara düstüm annemle okumak icin. Babam bir kere bile bizi korumadi. Hakkimiz yendi, aile icinde bizimle cok ugrastilar ama o bizi hic umursamadi. Varsa yoksa kendi babasi, abisi. Ele güne muhtac etti bizi yeri geldi. Icki ve sigara parasi olsun ona yeter gerisini hic düsünmedi.
Ne okurken beni aradi ne de evlendikten sonra. Annemle konusurum hep. Sanki onun kizi degilim o kadar umurunda degiliz.
Ben bu yükün altindan kalkamiyorum. Aramam lazim, hayirli evlat olmam lazim diyorum ama onu arayamiyorum. Babadir sonucta ama babalik etmedi ki.. Arada kaldim. Hic babam gibi görmüyorum. Kalbim cok kirik. Ama babam. Maddi olarak yardim etmese bile bir kere sirtima dokunsa arkanda ben varim deseydi..
O kadar cile cektim, bir kere de benim kizim o diyip yanimda olsaydi. Yapamiyorum, babam gibi göremiyorum. Baba evinde ezildim durdum. Hic mi bir insanin umurunda olmaz evladi. Ben nasil evlatlik görevimi yapacagim bu kirik yürekle. büyüdüm anneyim ama sindiremiyorum. anlatacak cok sey olsa da gecmiste kaldi diyorum ama babam gibi göremiyorum. Sanki hic babam olmamis gibi. gölgesi bile yeter dedigimiz babama karsi cok kirginim.
