- 2 Mart 2012
- 24.007
- 55.974
Kızlar vicdan azabı yaşıyorum kızlarıma her bağırdığımda.
Sabrım yetersiz kalıyor artık, eşimle, annemle en ufak bir şeyde tartışmaya başlıyoruz.
Mesela 28 aylık kızım yeni yeni adım atan 10 aylık kardeşini itip düşürüyor, sakince uyarıyorum, tekrarlayınca evi çınlatacak kadar yüksek sesle bağırıyorum bir anda.
Haliyle ikisi de korkudan ağlıyor.
Eşimle de onların önünde tartışıyoruz, sus dedikçe susmuyor adam, daha da öfkeleniyorum.
Annem zaten evlat ayıran biri, şimdi de torun ayırd ediyor, küçüğü ağlatacağım, büyük ondan önde diyor hep.
İkisi de evladım sakın öyle bir şey yapma diyorum, inatlaşıyor, öfkem kabarıyor.
Çalışmıyorum, yardımcı için imkanım yok, annem yardımcı olamaz, zaten iki çocukla bırakıp hava alamam hem çocuklar bensiz durmuyor, wc ye gitsem ağlıyorlar peşimden, baba da hep yorgun uykusuz olduğunu iddia edip yardımcı olmuyor.
İşe yarayacak önerilere açığım
Sabrım yetersiz kalıyor artık, eşimle, annemle en ufak bir şeyde tartışmaya başlıyoruz.
Mesela 28 aylık kızım yeni yeni adım atan 10 aylık kardeşini itip düşürüyor, sakince uyarıyorum, tekrarlayınca evi çınlatacak kadar yüksek sesle bağırıyorum bir anda.
Haliyle ikisi de korkudan ağlıyor.
Eşimle de onların önünde tartışıyoruz, sus dedikçe susmuyor adam, daha da öfkeleniyorum.
Annem zaten evlat ayıran biri, şimdi de torun ayırd ediyor, küçüğü ağlatacağım, büyük ondan önde diyor hep.
İkisi de evladım sakın öyle bir şey yapma diyorum, inatlaşıyor, öfkem kabarıyor.
Çalışmıyorum, yardımcı için imkanım yok, annem yardımcı olamaz, zaten iki çocukla bırakıp hava alamam hem çocuklar bensiz durmuyor, wc ye gitsem ağlıyorlar peşimden, baba da hep yorgun uykusuz olduğunu iddia edip yardımcı olmuyor.
İşe yarayacak önerilere açığım