Bazı psikolojik sorunlarım galiba hep böyle kalacak

Peripadisahininkizi .!.:

Bir ortama girdiğimde orası bana ait değil orada bulunmamam gerekiyor gibi daralıyorum. Herkes konuşuyor sohbet ediyor, ben sessizce oturuyorum.
Eşime karşı bile kendimi mahçup hissettim. Herkesin eşi cıvıl cıvıl ben böyle uykusu gelmiş bir an önce gitmek istermiş gibi
Daha 2 dk oldu içeri geçtim tanıştım kendimi tanıttım hemen sen çekingen misin diyolar yani o kadar belli bile etmedim halbuki .
Aşırı takıntılıyım, şimdi bana böyle dediler diye günlerce düşünür kafa yorarım. Belki de sırf bu yüzden bir ortama girmeyi sevmiyorum. Herkes dağılır olay biter ben bütün konuşulanı söyleneni düşünürüm.
Ben kendime çok psikolog olmaya çalıştım, herşeyin farkındayım, bu kadar ayrıntının gereksiz olduğunun farkındayım, karşımdaki insanların benden üstün olmadığını biliyorum. Yani bir psikolağa gitsem aynı şeyleri söyleyecektir diye düşünüyorum. Ben kendime o kadar çok cümle kurdum ki..
Aslında itiraf etmek gerekirse hep kendimi daha çok beğenirim. Bazen bu huyumu severim mesela, kendimi iyi görürüm , sessiz olmayı iyi görürüm, illa ki bir ortamda susmadan konuşmanın iyi olmadığını düşünürüm , az ama öz konuşurum. Ama bazen kal geliyor. Birşey söylemem gerekirken duraksadığım oluyor. Kendimi salak gibi hissediyorum.

Eşim de yeni farkına varıyor gibi hissediyorum , biz eşimle tanışırken hiç ortama girmedik hep ikimiz vardık o da istemezdi zaten az buluşurduk hep birlikte birşey yapardık. Kendi de fazla sosyal biri değildi, sevmezdi. Evlenince de ilk yıl böyle geçti. Sonrasında eşim biraz değişti , yeni ortamlara girmek istedi. Buluşunca döndüğümüzde nasıllardı diye sorunca iyi işte falan diyorum. Sende kimseyi beğenmiyorsun diyor. bende dedim ki sanırım karşıma benim gibi kafamın tutacağı birinin çıkmasını istiyorum ama benim gibi başka birisi yok diyorum ,cidden de olmuyor
bu da benim kendime özel huyum diyorum herkes sosyal olacak ,neşeli görünecek diye bişey yok bende ciddi birisiyim. Ama eşime karşı çok neşeliyimdir mesela sürekli güler, espri yaparım. İşte herkese karşı böyle olamıyorum. Bir de bitanecik annem var o benim arkadaşım

Genişletmek için tıkla...

AriaBlue .!.:

Bence sorun öyleyken öyle değil gibi davranmaya çalışmanız.

Bir ortamda size çekingen misin diye sorduklarında (o da ayrı saçma) yok eheıeu değilim demek yerine, ortamına göre değişiyor diyebilirsiniz. Eminim sizin de kendinizi iyi hissettiğiniz neşeli konuşmalı şakalı ortamlarınız vardır.
Yani bunu utanılacak ve gizlenecek bir şey gibi görmeyi bırakın.herkes yeni girdiği ortamda ortamların aranan insanı olacak diye bir kaide yok.

Ama soru sorduklarında kalıyorum dediniz ya, bu r sorun bence de. O da özgüvensizliğinizden kaynaklanıyor. Psikoloğa danışabilirsiniz, sosyal fobiniz var muhtemelen. Karşınızdakilerin düşüncelerini tahmin etmekten kendinize konsantre olup ortamdaki akışı kaçırıyorsunuz.

Eşinizin sorun ettiğini sanmıyorum sonuçta tanıştığınızda da böyleymişsiniz. Bir de kendinizi iyi hissetmiyorsanız hiçbir ortama girnek zorunda değilsiniz.

Bu anlattıklarınızdan değişebilir olanları değiştirmeye çalışın ama bir kısmı ağırbaşlılık vs sizin karakteriniz olmuş , bence bunu kabullenin ve utanılacak bir şeymiş gibi davranmayın.

Ne uzun yazmışım.

Genişletmek için tıkla...

Peripadisahininkizi .!.:

Bir ortama girdiğimde orası bana ait değil orada bulunmamam gerekiyor gibi daralıyorum. Herkes konuşuyor sohbet ediyor, ben sessizce oturuyorum.
Eşime karşı bile kendimi mahçup hissettim. Herkesin eşi cıvıl cıvıl ben böyle uykusu gelmiş bir an önce gitmek istermiş gibi
Daha 2 dk oldu içeri geçtim tanıştım kendimi tanıttım hemen sen çekingen misin diyolar yani o kadar belli bile etmedim halbuki .
Aşırı takıntılıyım, şimdi bana böyle dediler diye günlerce düşünür kafa yorarım. Belki de sırf bu yüzden bir ortama girmeyi sevmiyorum. Herkes dağılır olay biter ben bütün konuşulanı söyleneni düşünürüm.
Ben kendime çok psikolog olmaya çalıştım, herşeyin farkındayım, bu kadar ayrıntının gereksiz olduğunun farkındayım, karşımdaki insanların benden üstün olmadığını biliyorum. Yani bir psikologa gitsem aynı şeyleri söyleyecektir diye düşünüyorum. Ben kendime o kadar çok cümle kurdum ki..
Aslında itiraf etmek gerekirse hep kendimi daha çok beğenirim. Bazen bu huyumu severim mesela, kendimi iyi görürüm , sessiz olmayı iyi görürüm, illa ki bir ortamda susmadan konuşmanın iyi olmadığını düşünürüm , az ama öz konuşurum. Ama bazen kal geliyor. Birşey söylemem gerekirken duraksadığım oluyor. Kendimi salak gibi hissediyorum.

Eşim de yeni farkına varıyor gibi hissediyorum , biz eşimle tanışırken hiç ortama girmedik hep ikimiz vardık o da istemezdi zaten az buluşurduk hep birlikte birşey yapardık. Kendi de fazla sosyal biri değildi, sevmezdi. Evlenince de ilk yıl böyle geçti. Sonrasında eşim biraz değişti , yeni ortamlara girmek istedi. Buluşunca döndüğümüzde nasıllardı diye sorunca iyi işte falan diyorum. Sende kimseyi beğenmiyorsun diyor. bende dedim ki sanırım karşıma benim gibi kafamın tutacağı birinin çıkmasını istiyorum ama benim gibi başka birisi yok diyorum ,cidden de olmuyor
bu da benim kendime özel huyum diyorum herkes sosyal olacak ,neşeli görünecek diye bişey yok bende ciddi birisiyim. Ama eşime karşı çok neşeliyimdir mesela sürekli güler, espri yaparım. İşte herkese karşı böyle olamıyorum. Bir de bitanecik annem var o benim arkadaşım

Genişletmek için tıkla...