Merhaba. Yaşadığım bazı şeyleri paylaşmak istedim. Belki de benim yaşadıklarımı yaşamış olan birilerine rast gelirim, bir fikrim olur, bir şeyler kafamda oturur diye konuyu açmak istedim. Evliliğimin altıncı ayı dolduğu gibi evi terkettim. Kayınvalidemle yaşıyordum, onun sözlerine ve tavırlarına katlanamadım. Üstelik eşimin hayatıyla ilgili bütün gerçekleri ailesinin zoruyla benden sakladığını öğrendim o evde kaldığım süreçte. Benden önce evlenip ayrıldığını, uyuşturucu kullandığını, alkol aldığını, cezaevinde kaldığını, akıl hastanesinde yattığını her şeyi gizleyerek beni kandırıp tanışmamızdan beş ay sonra evlendirdiler. Öyle süslü lafları, öyle iyi davranışları vardı ki bana bu kadar büyük kötülükler yapacaklarını aklımın ucundan bile geçirmedim. Ama kaynanamın evinde kalmaya başladıktan sonra yavaş yavaş her şeyi öğrendim. Hatta eşimden sadece ilk altı ayda bile fiziksel ve ruhsal şiddet gördüm kaç defa. Ama susturdular, ailene söyleme, kimseye bir şey deme, geçer bunlar vs. diye hep susturdular. Ben de tabi inandım Her seferinde sözlerine, yalanlarına. En sonunda 6. ayın dolduğu gün evi terkedip ailemin yanına döndüm. Yaklaşık iki ay sonra da boşanma davası için başvurumu yaptım. Ama dava açtıktan iki gün sonra öğrendim ki hamileymişim. Tabi be eve geldikten sonra regl olduğum için rahattım, çocuk yok diye. Kaldı ki hayatım boyunca çocuk ağlamasından nefret ettim. Çocuk istemiyorum dedim her zaman. Ama şimdi bunu öğrendikten sonra elim ayağıma dolandı. Babasından ayrılmayı planlandığım, babaannesinden nefret ettiğim, üstüme yük olarak görmekten korktuğum bir çocuğu sevememekten korkuyorum. Karıncayı bile incitmemeye dikkat eden, karşındakinin dilini bilmesem bile ağladığında ağlayan, çok hisli biriyim. Ama ya kendi çocuğumu sevemezsem? Şu anda 3 aylık hamileyim ama hala sanki içimde bir şey yokmuş gibi hissediyorum, sanki çocuk falan karnımda canımda. O kadar önemsiz bir detay gibi geliyor ki tarif edemem. Sanki bir başkasına ait biri gibi. Benim değil, benim yüreğimden değil gibi. İşte bu yüzden kötü bir anne olmaktan,onu sevememekten korkuyorum. O ufacık meleğin bir suçu yok biliyorum, o masum. Ama ya o masum yavruya iyi bir anne olamazsam, en kötüsü onu sevemezsem? O zaman ne yaparım,bunun hesabını nasıl öderim? Ne olur bana akıllı, mantıklı fikirler verin. Yardım edin.