- 18 Mart 2013
- 3.767
- 12.151
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #1
Merhabalar, bu sabah annem babamla hiç yoktan kavga edip evden gittim. Sebep şu, annemin sevdiğim bir arkadaşı Cuma günü bize geldi, benim depresyonda olduğumu, bütün gün uyuduğumu öğrenince "Pazar akşamı gel bize 1 hafta kal ben sana spor yaptırırım her gün" dedi, ben de hiç düşünmeden tamam dedim çünkü herhangi bir şeye hayır demek gibi alışkanlığım yok. 7 yaşındaki kızı da bunu duyunca çok sevindi çünkü aramızda 20 yaş olmasına rağmen beni yaşıtı gibi görüyor ve bize her geldiğinde prensesçilik gibi oyunlar oynuyoruz. Yanlış anlaşılmasın çok seviyorum onu da, annesini de. Amma velakin bugün kafama dank etti yarın sabaha yetiştirmem gereken bir çeviri var ve orası da hem çok uzak, hem de haftaya evimde yapmam gereken bir sürü işim var, yani aslında gitmek istemememe rağmen hemen olur demişim. Sabah annem kaldırdı, kuzenlerim kahvaltıya gelecekmiş, hadi kalk kahvaltı hazırlayalım diye. Ben de ağlayarak "benim işim var yarına yetişecek, bana sormadan ne milleti çağırdınız" diye ağlamaya başladım ve bilgisayarımı da alarak evden çıktım. Bu satırları da sizlere Starbucks'tan yazıyorum.
Ya benim sorunum galiba "pasif agresif" olmak. İnternetten baktım bütün pasif agresif davranışlar bana uyuyor. Bütün ama bütün işlerimi inadına geciktiririm her iş öncesinde "istemiyorum" diye ağlarım. Avukatlık stajımda en basit işleri istesem de yapamaz ofiste sabahlardım, patronumdan nefret ederdim, beni sömürüyordu (500 TL verip haftada 65 saat çalıştırıyordu) ama ayrılmaya cesaret edemiyordum. Erkek arkadaşımla önce çıkmak istemedim ondan hoşlanmamıştım bile sonra o kadar ısrar etti ki kıramadım ve çıkmaya başladım sonra ben yüksek lisansa gittim, amacım Fransa'da kalmaktı ama o kadar ısrar etti ki döndüm, birileriyle görüşmeyi kes dedi kestim, başka şehre taşın dedi taşındım ama kendisi benim için hiçbir şey yapmadı ve ben bu duruma o kadar kızıyorum ki onu öldürmek filan istiyorum ama ayrılmaya da cesaretim yok. Bir yandan da sonra onu aslında sevdiğim aklıma geliyor, üzülüyorum, pişman oluyorum, vicdan azabı duyuyorum...
Sanki bu hayat benim değil, ölmek istiyorum, yaşamaya gücüm yok ama aslında böyle biri değilim, çok seviyorum aslında insanları ve hayatı, yaşamı doya doya yaşamak isterdim, sevgi dolu olmak isterdim ama içimde bir canavar var ve olmuyor, yapamıyorum.
Ya benim sorunum galiba "pasif agresif" olmak. İnternetten baktım bütün pasif agresif davranışlar bana uyuyor. Bütün ama bütün işlerimi inadına geciktiririm her iş öncesinde "istemiyorum" diye ağlarım. Avukatlık stajımda en basit işleri istesem de yapamaz ofiste sabahlardım, patronumdan nefret ederdim, beni sömürüyordu (500 TL verip haftada 65 saat çalıştırıyordu) ama ayrılmaya cesaret edemiyordum. Erkek arkadaşımla önce çıkmak istemedim ondan hoşlanmamıştım bile sonra o kadar ısrar etti ki kıramadım ve çıkmaya başladım sonra ben yüksek lisansa gittim, amacım Fransa'da kalmaktı ama o kadar ısrar etti ki döndüm, birileriyle görüşmeyi kes dedi kestim, başka şehre taşın dedi taşındım ama kendisi benim için hiçbir şey yapmadı ve ben bu duruma o kadar kızıyorum ki onu öldürmek filan istiyorum ama ayrılmaya da cesaretim yok. Bir yandan da sonra onu aslında sevdiğim aklıma geliyor, üzülüyorum, pişman oluyorum, vicdan azabı duyuyorum...
Sanki bu hayat benim değil, ölmek istiyorum, yaşamaya gücüm yok ama aslında böyle biri değilim, çok seviyorum aslında insanları ve hayatı, yaşamı doya doya yaşamak isterdim, sevgi dolu olmak isterdim ama içimde bir canavar var ve olmuyor, yapamıyorum.
