- Konu Sahibi Karadenizincisi
- #1
merhabalar,
28 mayısta anne oldum cok güzel bir duygu allah herkese nasip etsin,ama doğum yaptıktan sonra çeşitli problemlerim oldu kendimle alakalı bebeğimi kucağıma almak istemedim,süt verirken bile bakamadım yüzüne dogumdan sonraki ilk saatler bu şekilde geçti ,sevdiğim insandan bebeğimin olmasına ragmen ve isteyerek olmasına rağmen bebeğime ısınamamıştım o zamanlar,eşim çok destek oldu allah razı olsun bir an olsun yaptıklarımı sorgulamadı annem ve kayınvalıdem uzun süre yanımda kaldı şu an bebeğim 3 aylık ve ben daha yeni alışmaya başladım geçen o 3 ay içinde nasıl böyle yaptım diye kendımden iğreniyorum anneliğimi sorguluyorum nasıl bir anneyim ben neden o duyguları yaşadım lohusalık sendromu dediler gittiğim psikologlar ama böyle sendrom olurmu insan 9 ay karnında tasıdıgı koruyup kolladıgını bebege böyle yaparmı?
uzun süre çalıştım,şimdi bebeğimi biraz ele avuca getirmek için 1 yıl ücretsiz izin aldım belkı bunları düşündüm o an calısmaya alıskın biriyim evde nasıl yaparım dıye ,burda kimsemiz yok benım ve kocamın ailesi il dışında yaşıyor mecburen bakıcı bulmam gerekıyor ama bu devırde kımseye güvenemem en azından bebeğim belkı biraz konusmaya baslar olanı biteni söyler diye düşündüm.
kaybettıgım 3 ay için o kadar cok üzülüyorum ki ,dünyanın en güzel duygusuymuş bu tarifi yok karşılıksız seviyorum birini daha minicik dünyadan habersiz annesinin böyle yaptıgını bilse ne kadar üzülür bunları düşündükte kahroluyorum.
şimdi düzeldim allaha şükür bebeğimle sanki o 3 ayın acıgını kapatmak istercesine ilgileniyorum , ama içimden atamıyorum o duyguyu
ama o öyle güzel ki! unutturuyor bazen herşeyimi meleğim o benim canım!
aranızda böyle şeyler yaşayan oldumu merak ediyorum olduysa nasıl başa cıktınız bana yardım edin ne olur.
28 mayısta anne oldum cok güzel bir duygu allah herkese nasip etsin,ama doğum yaptıktan sonra çeşitli problemlerim oldu kendimle alakalı bebeğimi kucağıma almak istemedim,süt verirken bile bakamadım yüzüne dogumdan sonraki ilk saatler bu şekilde geçti ,sevdiğim insandan bebeğimin olmasına ragmen ve isteyerek olmasına rağmen bebeğime ısınamamıştım o zamanlar,eşim çok destek oldu allah razı olsun bir an olsun yaptıklarımı sorgulamadı annem ve kayınvalıdem uzun süre yanımda kaldı şu an bebeğim 3 aylık ve ben daha yeni alışmaya başladım geçen o 3 ay içinde nasıl böyle yaptım diye kendımden iğreniyorum anneliğimi sorguluyorum nasıl bir anneyim ben neden o duyguları yaşadım lohusalık sendromu dediler gittiğim psikologlar ama böyle sendrom olurmu insan 9 ay karnında tasıdıgı koruyup kolladıgını bebege böyle yaparmı?
uzun süre çalıştım,şimdi bebeğimi biraz ele avuca getirmek için 1 yıl ücretsiz izin aldım belkı bunları düşündüm o an calısmaya alıskın biriyim evde nasıl yaparım dıye ,burda kimsemiz yok benım ve kocamın ailesi il dışında yaşıyor mecburen bakıcı bulmam gerekıyor ama bu devırde kımseye güvenemem en azından bebeğim belkı biraz konusmaya baslar olanı biteni söyler diye düşündüm.
kaybettıgım 3 ay için o kadar cok üzülüyorum ki ,dünyanın en güzel duygusuymuş bu tarifi yok karşılıksız seviyorum birini daha minicik dünyadan habersiz annesinin böyle yaptıgını bilse ne kadar üzülür bunları düşündükte kahroluyorum.
şimdi düzeldim allaha şükür bebeğimle sanki o 3 ayın acıgını kapatmak istercesine ilgileniyorum , ama içimden atamıyorum o duyguyu
ama o öyle güzel ki! unutturuyor bazen herşeyimi meleğim o benim canım!
aranızda böyle şeyler yaşayan oldumu merak ediyorum olduysa nasıl başa cıktınız bana yardım edin ne olur.
geçmişi bırak bitmiş gitmiş... şuan hayatının gittikçe daha çok anlamı olacak bir melek var yanında..her geçen gün daha çok bağlanacağın... sağlıkla büyüt canım..