Nasıl anlatsam bilmiyorum 30 yaşındayım ama ruh halim 60 yaşında. Dertleşmeye çok ihtiyacım var. Derdimi anlatacak hiç kimsem yok. 16 yaşında erken menepoza girdim. Adet görmüyorum. 5 yıllık evliyim eşimle severek evlendik. Evlenmeden durumu kendisine de anlattım. Beni çocuk için değil ben olduğum için sevdiğini söyledi. Şimdi de öyle söyler ama ben çok vicdan azabı yaşıyorum. Evlenmeden önce bu konuda çok cahildim. Doktorlar evlen bize gel aşılama ile hamile kalırsın diyordu. Ondan da umut alarak evlendim. Eşimi çok seviyorum ama çocuk olmadığı için evlendiğim için de çok pişmanım. Eşim çocuklari çok seviyor. Arada tv de görünce keşke bizim de olsa diyor.
Ne yapsam bilmiyorum. Bosanalim git başkası ile evlen diyorum kabul etmiyor. Çocuk sevgisini içine atıyor. Bazen ailesinden ona çocuk yapmıyormisunuz diyen oluyor gözleri doluyor.
Çok doktora gittim tup bebeğe gittim olmadı. Doktorlar bana sen ne hakla evlendin diyor. Evet evlenmeye hiçbir hakkım yoktu. Çok pişmanım. İyiki Allah inancım ahiret inancım var yoksa çoktan intihar ederdim. Eşimin hayatından çıkmak için.
Çocukları çok seviyorum. Ama o derece oldum ki artık çocuk görünce sevemiyorum. Uzaktan seyrediyorum. Çünkü her ne zaman çocuk sevsem etrafımdakiler 'başkasının çocuğunu seveceğine sen kendin yap diyorlar. ' bende çocuk sevgimi dindirmek için Instagramdan çocuklu aileleri takip ediyorum. Hevesle attıkları çocuk videolarını izliyorum. Sevgi evlerinden çocuk almayı çok istedim ama eşim istemiyor sebebini de söylemiyor.
Anne olmak bu hayatta en çok arzuladığım şey. 9 ay karnımda taşımak. Emzirmek omzumda uyutmak onun kokusunu koklamak. Ona yemek yedirmek bu hayatta en çok istediğim şey. Annelik duygusunu tatmak
Arkadaslarimin çocukları oldu. Bağlantımız koptu. Çünkü çocuklu evlere gitmek istiyorlar. Benim de olmadığı için kimse gelmiyor tabi. Senin evde çocuk olmadığı için sıkılıyorlar diyor. Bende gidemiyorum çünkü her gittiğim yerde çocuk soruluyor artık sosyal hayatım da azaldı bundan dolayı herkesten uzaklaştım.
bir ömür mutlu olun inşallah.. Çünkü sizi gerçekten siz olduğunuz için sevmiş bir adam.. Buna tutunarak mutlu olun lütfen.. Hayatınızın geri kalanını olmayacak düşüncelerle kendinizi aşağıya çekmekle harcamayın.. 
Hayırlısı buydu belki de.. Bir evladınız olsa belki hayırsız olup sizi çok daha mutsuz edecekti ya da sağlıksız olsaydı??
Onu yavruyken alıp eve getirdiğim an ağlaya ağlaya bir hal olmuştum nasıl bakacağım sana diye. Küçücük bir şey ve size muhtaç 
Sonra alıştık, büyüdü. Kızımı kucağıma aldığım zaman da hislerim benzerdi. İnanın muhtaç bir hayvana yardım etmek, derneklerde çalışmak, kimsesiz çocuklara kol kanat germekte harika. Siz kendinizi anne hissediyorsaniz zaten annesiniz
Hayatın ne getireceği belli olmaz, güzel şeyler olur inanın. Kendinizi üzmeyin lütfen. Sizin gibi güzel kalpli insanların varlığı bile her şeye değer.
Allahaskina çocuğu olmayan veya çocuk istemeyen o kadar çok kadın var ki. Ölümü bekliyorum vs sözlerini lütfen bırakın. Belki kimsesiz bir bebek için yuva olursunuz. Yada çocuksuz bir hayatınız olur. Üzmeyin kendinizi.
