bu konuyu gebelik başlığı altında yazmıştım doğum öyküleri başlığını görmemiştim aynı yazımı burda paylaşıyorum.
Öncelikle merhaba
Aranıza yeni katıldım. Biraz geç oldu ama yazmak bugüneymiş (geç olsun güç olmasın).
Baştan söyleyeyim yazım biraz uzun olacak.
4,5 aylık bir oğlum var(maşallah) ve ona düşükten hemen sonra hamile kaldım.(düşük sonrası çabuk hamile kalınırmış rahim temizlendiği için ) Rabbime şükürler olsun ki onu sağ salim kucağıma aldım. Hamilelik döneminde kendime bir söz vermiştim doğumdan sonra kadınlar kulübüne üye olacak ve yaşadıklarımı yazarak paylaşacaktım. Şimdi sözleri yerine getirme zamanı.
Evliliğim 6.yılına girmek üzere ve eşimle uzun süre çocuk istemedik (sözde gezip tozduk).Akranlarımızın ve bizden sonra evlenenlerin bebeği olunca tamam dedik artık yeter bizimde çocuğumuz olsun istedik (isteyince hemen olur zannettik ama nerdee) .8 ay gibi bir süre sonucunda mart 2013 te hamile kaldım(kendiliğinden). Hamileliğimi öğrendiğim gün lekelenmem(kahverengi) başladı. Hemen doktorun yolunu tuttum.4 haftalıktı ama düşük tehlikem vardı. Hamile olduğuma sevinsem mi düşük tehlikem olduğuna üzülsem mi bilemedim. Eve gelir gelmez oturdun netten araştırmalara başladım. (hamile kalırsam bir daha netten hiçbir araştırma yapmıcam oluruna bırakıcam dedim kendi kendime )benim durumunda olup gayet bebeğini doğuranlar olmuş ya da düşürenler.İster istemez büyüklere danışalım belki onlarda da böyle bir durum olmuştur diye ailelere söyledik. 3 günde 1 doktorun yanındaydım ve doktor çok taktığımı eğer bebeğim düşecekse ,sağlıksız bir gebelikse ne yapsak durduramayız düşer diyordu(içimden nasıl kızıyordum ona bana moral vereceğine daha da stres yapıyordu bende).Kalp atışlarınıbile duymuştuk. Keza dr. dediği gibi bebeğim kendiliğinden 2 hafta sonra düştü.ertesi gün doktora gittiğimde muayene sonucu tamamen bebeğin düştüğünü rahmin temiz olduğunu söyledi.Bana korun ya da korunma demedi kendini ne zaman hazır hissedersem hamile kalabileceğimi söyledi. Ağlaya ağlaya eve geldim .Çok ağladım,ağlama krizleri yaşadım.Allahım beni affetsin sana küstüm dedim.Tamam belki haftası küçüktü ama insanın içi yanıyor. Eşim yanımdaydı ama ne kadarını senin gibi hissedebilir ki tabi bizimle birlikte ailelerde üzüntüye boğuldu.(ikinci sözüm ise bir daha hamile kalırsam 12 haftalık olana kadar söylememekti )
Düşüğün üstünden 40 gün geçmişti ve adet olmayı bekliyordum. Son zamanlarda sürekli ateş basması bulantı sıkıntım vardı.tabi netten bakınca ya hamilelik ya da menepoz diyordu.(nete eşim bakıyordu) Eyvah dedim hamile olmadığıma göre kesin menepoza girdim. Daha gencecik yaşımda menepoza girdim bir daha bebeğim olmayacak diye ağlayıp dövünmeye başladım. Artık baş dönmesi de eklenince yaşananlara acilde soluğu aldım. Hemen ultrasonla bakıldı ve şok şok tam 5 haftalık hamileydim.yok ya olamaz ,gerçekten mi derken harbi harbi hamileydim. Elim ayağıma dolandı.ne yapacağımı bilemedim. Çok korktum tekrar bebeğimi yine kaybedicem diye çok. Zaman akmaya başladı .6 haftalıkken kalp atışını duyduk ,12 haftalıkken testlerimizi yaptık( hepsi temiz geldi) ,sonra cinsiyetini öğrendik ,6 ay aç ve kusmayla geçti(55 kilo ile hamile kalıp 6 aylıkken 49 kiloya düştüm)sonraki 3 ay ise yemek yeme isteği ama mide yanmasından yiyememe(annem senin saçlı doğacak derdi gülüp geçtim benim sıpa 4 parmak uzunlukta saçla doğdu) .son haftalarda nst günleri başaldı doğum yaklaşıyordu.özel hastane olmasına rağmen (ilk devlette başladık sonra özele geçtik) doktorum ısrarla normal doğuma yönlendirdi. Her kontrolde biz sezeryan kararıyla gidip normal doğum kararıyla eve dönüyorduk.40.haftamıza girmeye 1 gün varken tekrar kontrole gittik (28.12.2013 cumartesi) nst yapıldı ve hiç sancı yoktu .beyzademiz yerinden rahattı ama biz rahat değildik(42 haftaya kadar normal diyorlar) doktorumuza olmazsa sezeryanla doğurayım dedim beklemek istemiyorum diyince o zaman pazartesi suni sancıyla doğurtalım olmazsa sezeryanla alırız dedi. Eve gildik yemek yedik(hamileliğim boyunca balık yedim benim oğlan kıpır kıpırdı o günde balık yedik ). Pazar sabahı 4 te sancım başladı.kimseyi telaşa (annemler doğum için gelmişti) vermiyim bekleyeyim dedim .sancım arttıkça tamam doğuruyorum dedim(öyle bahsettikleri gibi bir ağrı yok adet sancım bile daha şiddetliydi) saat 6 olunca atık hastaneye gitme vakti dedim ve herkesi uyandırdım. Hastaneye vardığımızda ebemiz açıklığa baktı ve doğuma az kalmış dedi(evde sancımı çektim ve kontrolde açıklık 7 cm olmuştu.) saat 9-9,30 kalmaz doğurursun dedi. Dikiş açısı çekerim korkusuyla gerek olmamasına rağmen epidural istedim(istemez olaydım ıkınamadım hiç).epidural istemesem 8 de falan doğururdum herhalde (kısmet ikinciye). Tam 9:30 da doğdu bebeğim ama Epidural yüzünden zor bir doğum oldu .
Odamıza geçer geçmez bebeğimi getirdiler ve hemen emzirdim.Çok güzel bir bebekti. Benimdi , mucizemdi. Allahıma şükürler ettim sevinç göz yaşları akıttım. Çok isteyipte bebeği olmayanlara da nasip etmesi , annelik duygusunu yaşatması için dua ettim. Benim 40 haftalık maceram böyle bitti.
Sabırla okuyanların gözlerine sağlık. Teşekkürler .
Öncelikle merhaba
Aranıza yeni katıldım. Biraz geç oldu ama yazmak bugüneymiş (geç olsun güç olmasın).
Baştan söyleyeyim yazım biraz uzun olacak.
4,5 aylık bir oğlum var(maşallah) ve ona düşükten hemen sonra hamile kaldım.(düşük sonrası çabuk hamile kalınırmış rahim temizlendiği için ) Rabbime şükürler olsun ki onu sağ salim kucağıma aldım. Hamilelik döneminde kendime bir söz vermiştim doğumdan sonra kadınlar kulübüne üye olacak ve yaşadıklarımı yazarak paylaşacaktım. Şimdi sözleri yerine getirme zamanı.
Evliliğim 6.yılına girmek üzere ve eşimle uzun süre çocuk istemedik (sözde gezip tozduk).Akranlarımızın ve bizden sonra evlenenlerin bebeği olunca tamam dedik artık yeter bizimde çocuğumuz olsun istedik (isteyince hemen olur zannettik ama nerdee) .8 ay gibi bir süre sonucunda mart 2013 te hamile kaldım(kendiliğinden). Hamileliğimi öğrendiğim gün lekelenmem(kahverengi) başladı. Hemen doktorun yolunu tuttum.4 haftalıktı ama düşük tehlikem vardı. Hamile olduğuma sevinsem mi düşük tehlikem olduğuna üzülsem mi bilemedim. Eve gelir gelmez oturdun netten araştırmalara başladım. (hamile kalırsam bir daha netten hiçbir araştırma yapmıcam oluruna bırakıcam dedim kendi kendime )benim durumunda olup gayet bebeğini doğuranlar olmuş ya da düşürenler.İster istemez büyüklere danışalım belki onlarda da böyle bir durum olmuştur diye ailelere söyledik. 3 günde 1 doktorun yanındaydım ve doktor çok taktığımı eğer bebeğim düşecekse ,sağlıksız bir gebelikse ne yapsak durduramayız düşer diyordu(içimden nasıl kızıyordum ona bana moral vereceğine daha da stres yapıyordu bende).Kalp atışlarınıbile duymuştuk. Keza dr. dediği gibi bebeğim kendiliğinden 2 hafta sonra düştü.ertesi gün doktora gittiğimde muayene sonucu tamamen bebeğin düştüğünü rahmin temiz olduğunu söyledi.Bana korun ya da korunma demedi kendini ne zaman hazır hissedersem hamile kalabileceğimi söyledi. Ağlaya ağlaya eve geldim .Çok ağladım,ağlama krizleri yaşadım.Allahım beni affetsin sana küstüm dedim.Tamam belki haftası küçüktü ama insanın içi yanıyor. Eşim yanımdaydı ama ne kadarını senin gibi hissedebilir ki tabi bizimle birlikte ailelerde üzüntüye boğuldu.(ikinci sözüm ise bir daha hamile kalırsam 12 haftalık olana kadar söylememekti )
Düşüğün üstünden 40 gün geçmişti ve adet olmayı bekliyordum. Son zamanlarda sürekli ateş basması bulantı sıkıntım vardı.tabi netten bakınca ya hamilelik ya da menepoz diyordu.(nete eşim bakıyordu) Eyvah dedim hamile olmadığıma göre kesin menepoza girdim. Daha gencecik yaşımda menepoza girdim bir daha bebeğim olmayacak diye ağlayıp dövünmeye başladım. Artık baş dönmesi de eklenince yaşananlara acilde soluğu aldım. Hemen ultrasonla bakıldı ve şok şok tam 5 haftalık hamileydim.yok ya olamaz ,gerçekten mi derken harbi harbi hamileydim. Elim ayağıma dolandı.ne yapacağımı bilemedim. Çok korktum tekrar bebeğimi yine kaybedicem diye çok. Zaman akmaya başladı .6 haftalıkken kalp atışını duyduk ,12 haftalıkken testlerimizi yaptık( hepsi temiz geldi) ,sonra cinsiyetini öğrendik ,6 ay aç ve kusmayla geçti(55 kilo ile hamile kalıp 6 aylıkken 49 kiloya düştüm)sonraki 3 ay ise yemek yeme isteği ama mide yanmasından yiyememe(annem senin saçlı doğacak derdi gülüp geçtim benim sıpa 4 parmak uzunlukta saçla doğdu) .son haftalarda nst günleri başaldı doğum yaklaşıyordu.özel hastane olmasına rağmen (ilk devlette başladık sonra özele geçtik) doktorum ısrarla normal doğuma yönlendirdi. Her kontrolde biz sezeryan kararıyla gidip normal doğum kararıyla eve dönüyorduk.40.haftamıza girmeye 1 gün varken tekrar kontrole gittik (28.12.2013 cumartesi) nst yapıldı ve hiç sancı yoktu .beyzademiz yerinden rahattı ama biz rahat değildik(42 haftaya kadar normal diyorlar) doktorumuza olmazsa sezeryanla doğurayım dedim beklemek istemiyorum diyince o zaman pazartesi suni sancıyla doğurtalım olmazsa sezeryanla alırız dedi. Eve gildik yemek yedik(hamileliğim boyunca balık yedim benim oğlan kıpır kıpırdı o günde balık yedik ). Pazar sabahı 4 te sancım başladı.kimseyi telaşa (annemler doğum için gelmişti) vermiyim bekleyeyim dedim .sancım arttıkça tamam doğuruyorum dedim(öyle bahsettikleri gibi bir ağrı yok adet sancım bile daha şiddetliydi) saat 6 olunca atık hastaneye gitme vakti dedim ve herkesi uyandırdım. Hastaneye vardığımızda ebemiz açıklığa baktı ve doğuma az kalmış dedi(evde sancımı çektim ve kontrolde açıklık 7 cm olmuştu.) saat 9-9,30 kalmaz doğurursun dedi. Dikiş açısı çekerim korkusuyla gerek olmamasına rağmen epidural istedim(istemez olaydım ıkınamadım hiç).epidural istemesem 8 de falan doğururdum herhalde (kısmet ikinciye). Tam 9:30 da doğdu bebeğim ama Epidural yüzünden zor bir doğum oldu .
Odamıza geçer geçmez bebeğimi getirdiler ve hemen emzirdim.Çok güzel bir bebekti. Benimdi , mucizemdi. Allahıma şükürler ettim sevinç göz yaşları akıttım. Çok isteyipte bebeği olmayanlara da nasip etmesi , annelik duygusunu yaşatması için dua ettim. Benim 40 haftalık maceram böyle bitti.
Sabırla okuyanların gözlerine sağlık. Teşekkürler .
