Boşanma kararı bu kadar zormudur

Herkese merhaba,

Tarafsız olabilecek birilerinin fikrine çok fazla ihtiyacım var ve bu yüzden bana cevap verebilecek herkesin fikrine ihtiyacım var. Kendimi tanıtmam gerekirse. 27 yaşındayım, 3 ay sonra 5. yılını dolduracak bir evliliğim var, henüz çocuğum yok (emin olmadığım için yapmayı düşünmedim hiç).

Eşim benden 16 yaş büyük. Ailem karşı çıktığı için habersizce evlendik. Ailem benimle konuşmadı tabi. Gitmemizi beklediler ama gitmedik. Ben zaten korkmuşum, ne yapacağımı bilmez haldeyim ve kocamın ailesinden biri çıkıpta bu da böyle olmaz demedi. Hazır kız kaçmış gelmiş bişey de istememiş saf ohhh... ne diye gideceklerki zaten. Velhasıl barışmak için bir adım atılmadı.. Ben eşimin bekar evine bir çatal dahil alınmadan gitmiş oldum yapayalnız.. Ama aşk ya işte..

Hal böyleyken, birlikte çalıştığımız iş yerinden ayrılıp başka yere geçtikten bir iki ay sonra eşimde ayrıldı işten ama iş bulmadan ayrıldı. Sıkıntı değil bişey bulunur diye iş bulmadan çıkmasına bişey demedim. Ama bir iki üç.. yaşına ve statüsüne yakıştıramadığından hiç bir işi beğenmedi ve benim aldığım 3 kuruşla geçinmeye çalıştık 2,5 sene boyunca. bu süreçte bırakın birlikte bişeyler yapabilmeyi kendimizi zor geçindiriyorduk.Babası zaten yok, annesinin de gücü bir yere kadar, yardım edenimiz olmadı yani. Eşimin iş bulmak için hiç bir çabası olmadığı gibi bunun üzerine bir de işsizlik ve erkek olarak evde oturmanın verdiği psikolojiyle kavgalarımız arttı ( ki ben işsiz olduğunu, eve para getirmediğini bir gün bile yüzüne vurmadım zaten o yapıda bir insan değilim) ve hatta bazen şiddete kadar gitti. Birbirimize göre olmadığımızı anladım o zamana kadar ama onu o halde bırakıp gidemedim kaldı ki yapayalnız hissediyordum öte yandan kendimi. Bu böyle ben ailemle barışana kadar devam etti. Aile fertlerimden biri ciddi bir rahatsızlık geçirdi ve aynı ortamda buluşmamız gerekti, her şerde bir hayır var misali bu olay vesile olup ailemle barışmış oldum. Bundan bir iki ay sonra eşim işe girdi, evimizi değiştirdik, daha oturulabilir bir eve geçtik. Kimseye diyemesemde içimdeki buradan bu evlilkten kurtulma isteğim maddi imkansızlık ve öte yandan kendimi yalnız hissediyor olmam diye düşünürken kendimi daha rahat hissetmeye başlayınca da bişeyin değişmediğini kocama bakınca artık hiçbişey hissetmediğimin farkına vardım. Hatta birlikte olmak bana işkence gibi gelmeye başladı, onun varlığını evin içinde hissetmek bile beni her saniye öldürüyor gibiydi.

Birgün kendimi boğuluyor gibi hissettiğim bir anda ağzımdaki baklayı çıkarıverdim. Boşanmak istediğimi söyledim ama tabii o ilk önce kızdı bağırdı fakat ciddiye almayıp blöf yaptığımı sandı. Ama ben ev aramaya başlayıp hata biyerle de anlaşınca durumun ciddiyetine varıp bir yalvarmaya başladı. Bunun üzerine, aldığım borçlarında beni sıkıştırıp daha sonra pişmanlık olarak geri dönebilme ihtimaline karşılık peki dedim bir şans daha ama beni tekrar tabiri caizse tavlamasını istedim ve bu süreçtede hiçbirşey için bana baskıda bulunmamasını istedim. Bu şekilde anlaştık ve ben bir şans daha vermiş oldum bu evliliğe. ama bunun üzerinden tam 1 hafta sonra ani bir şekilde babam vefat etti. Duygusal olarak bitmiş bir durumdaydım.. Çok geçmedi eşim sanki o süreçlerin hiçbiri yaşanmamış gibi benden yine kadınlık yapmamı ve hatta evde yalnızca artık o çalışıyormuşçasına herşeyi benden beklemeye başladı. Üstüne üstük onca yıldır sırf o çalışmadığı için yapamadığımız şeyleri yapıp alamadıklarımızı alabiliriz diye düşünürken daha işe girdiğinin ilk ayı annesinin ihtiyacı olmamasına karşın ona para vermeye başlamıştı. Üstelik aile fertlerimden birinin rahatsızlığı sırasında sadece hastane yol masraflarımıza verdiğimiz iki kuruşun hesabını yapıp bunu yüzüme vuran adam bunu yapıyor. Paradır elinin kiridir önemsemem. Ama bunca yıldır kendimi aptal yerine konmuş gibi hissediyorum.

Boşanmak istememin üzerinden 1 sene geçti geçecek ve ben yine aynı noktadayım. Bu evliliğe inancım yok hiç içimde. Aramızdaki yaş farkından mıdır bilmem, yaşayacaklarını yaşayıp eleğini asmış bir adam ve bir arazi satın alıp ev yapmayı düşünürken o, ben gezip tozmak ve hatta iliklerime kadar aşkı hissetmek istiyorum. Kendimi bu yaşımda o kadar yaşlanmış hissediyorum ki. hayata dair enerjim yok içimde. Tek isteğim bu evden kaçarcasına çıkıp gitmek.. Hayatı kaçırmak istemiyorum çünkü öyle yapıyorum gibi hissediyorum..

umarım başınızı ağrıtmadım... Okmanız bile mucizedir bu kadar uzun yazıyı :) neyse en azından içimi dökmüş olmak bile bişeydir.

Teşekkürler.

Okudum canim sonuna kadar. Kalbinin sesini dinle o seni mutluluğa getirecek. Bu adam senin hicbir fedakarliginin farkina varmamis. Cocukta yokken ayrilman en iyisi gibi..

Bosanmalisin. Kendini bulmalisin hala umut var her zmn yeniden baslayabilir her zmn mutlu olabilirsin

Tebrik etmek istedim çocuğu evlilik kurtaricisi olarak görmediginiz icin.
Bu evlilik kafanizda bitmis ha simdi ha yarin sonuna gelmissiniz. Uzatip daha fazla zaman kaybetmeyin.

Hayatı kaçırmamak nedir bilmiyorum. Bir zamanlar aşıkmışsınız şimdi 16 yaşın fazla olduğunun farkındasınız. Değer bilmeyene değer vermemeli ( kaldıki sizin gözünüzde değeri yok sanırım kocanızın)
Aklınızda kalbinizde bitmişse boşanmaktan başka çare yok.

bırak bu adamı...yaş farkı çok fazla...22 yaşında evlenmişsin...büyüdün ve anca idrak edebildin...bunları bizzat yaşamış bir kızın annesi olarak söylüyorum....çocuksuzsun ve çok gençsin...olmuyor yaş farkı çok büyük sorun...ayrıca sizin maddi ve manevi sorunlarınız da var....planını programını yap...arkana bakmadan uzaklaş derim ben....

27 yas cok tatli cok guzel bir yas bencede yeni bir hayat ask duzen icin cok ideal bir yas flort edip ayrilmis gibi olursunuz cocukta yok .zaten yanlis anlamayinda ozur dileyerek soyluyorum ask arayisindasiniz bosanmazsaniz evliyken bir yanlis yapabilirsiniz duygusal aclikla baska birine ilgi duyabilirsiniz
Buna firsat vermeden ayrilip yolunuza bakin

Kendin için en iyisini yap ama artık zaman kaybetme .. Çünkü şu kısacık hayatta mutlu olmak senin hakkın

Yazinizi okudum ben de elbette, yazmak bile insani bi nebze rahatlatiyor, basiniz sagolsun babaniz icin, rahatsiz yakinlariniz icin de gecmis olsun, cok zor zamanlar yasamissiniz. Ama kalbinizde ve beyninizde bitirdiginizi dusunuyorsaniz, onsuz da yasarim diyorsaniz bosanmaniz iyisi olur. İnsanin kendi icini bu konuda yoklamasi cok zor, benim esimle aramda sadece 6 yas var, ben su an issizim, kpss ogretmenlik calisiyorum eve tikanip kaldim, o kadar uzuluyorum ki zaman bosa gidiyor da hayati yasayamiyorum. Dunya bi defa gelip de goremeyevcgm tadamayacagim cok sey oldugu icin, ama esim benim gibi degil, onu eve atsam 20 yil cikma desem oturur orada, en cok da kisilik meselesi, adamin kisiliginde bisey yapmamak varsa yapmiyorlar, yas farkinin da elbet etkisi var. Benim esim de ev yaptirayim oturayim, arabami sifirlayayim baska bi beklentim yok hayattan modunda. Bense atanayim da yurt disina cikayim gezeyim istiyorum... Beklentiler cok farkli malesef...
Umarim gec olmadan kararinizi verirsiniz, esinizle tekrar konusmayi deneyin, cozum yoksa duygu kalmamissa yapacak pek bisey kalmiyor geriye.

hepsini okudum deger verdigin kisi sana deger vermiyorsa birak gitsin evlilik tek tarafliyurumuyor sevgi bittiyse yuxunu gormek istemiyorsan omla ayni evde kalio kendjne isgence yapiyon bence yas farki iliskileri basda etkilemiyo gibi gotunsede cok etkiliyor zamanla bunu anliyorsun

Aklı başında bir insansınız ki bu durumdaki evliliğe çocuk yapmamışsınız,
bu konuda bravo
kendinizle birlikte olacak olan çocuğuda belirsiz bir geleceğe sürüklemediğiniz için.
evliliğinize gelince bu duygularla daha fazla devam edemez gibi
çünkü bir eziyete dönmüş.

16 yas cok fazla yaaaaa

Bence çocuk yokken ve bi işinizde varken annenizlede barışmışken hiç durmayın boşanın. Şartlarınız olumlu,beklemenin ve bir daha gelmiceğimiz hayatı kendimize zehirrr etmenin hiç bir mantığı yok.

Boşanmış biri olarak sana söyleyebileceğim tek şey, içinde bulunduğun duygu durumu, zaman içerisinde "olumsuz" yönde hızla ilerlemeye devam edecek. Hakkında hayırlısı olsun.

Anneler hissediyor. Kesinlikle. Anneniz onay vermemis. Keskelerin artik bir hukmu yok biliyorum o yuzden onunuze bakin. Ailenizle barismaniza cok sevindim. Babaniza da Allah rahmet eylesin.
Benim annem de eski esimi hic istememisti. Ogrendigim tek sey bir sey olmuyorsa fazla da zorlamanin bir anlami yok. Yola devam etmek gerekir velhasil. Hayat kisa. Gelecegin ne getirecegi belli degil ama bir sey kesin ki o da esinizin asla degismeyecegi. Siz kafanizda bitirdi iseniz bosanin. Bosanmak o kadar da kotu birsey degil. Umarim cok mutlu olursunuz. Daha cok gencsiniz.

Kendini kendin yAslandirmissjn.
Bu adsm calismiyor gormuyor arsa nasi alipta ev yaoacak merak ettim.


Dipnot: ins fake değilsinizdir

Cocugun yokmus icinde bitirmissin anlladigim kadariyla bosanman mantikli geliyor...bnm icin cocugu olmayan evli insanlarin birbirlerine sevgisi kalmadiginda ayrilmasi cok dogal ..sevgili farzedin askiniz bitti ayriliyorsunyz ..imzaya takilmayin

Herkese çok ama çok teşekkür ederim değerli fikirleri için. İnanın o kadar iyi geldiki. Kafamı kurcalayan ve atladığım bişey daha var onu da belirtmek istedim.

İçimde biten duygulardan ziyade, zorluklar karşısında tek başıma kaldığımda pişmanlık duyar mıyım ya da bana en az onun kadar değer verebilecek biri daha karşıma çıkar mı bilmiyorum. Bana onca şeyi yaşatmış olmasına rağmen öte yandan kibar ve düşünceli biri hakkını yiyemem. Beni kendimle çeliştiren tek şey bu zaten. Henüz doğru düzgün bişey yaşamadan evlendiğim için ilişkiler konusunda biraz tecrübesizim.

ve eğer bugün kendim için bişey yapmazsam yaşım ilerledikçe geriye dönüp baktığımda yapmış olsaydım hayatım nasıl olurdu, neleri kaçırdım gibi şeyler düşünmektende çok korkuyorum.. off çok karışık..