- 5 Ekim 2018
- 1.641
- 1.279
- 83
- 40
Kızlar merhaba,
Eve dönüyorum şimdi yoldayım. Önceki konumda yazmıştım şehir dışındaydım ablama gitmiştim. Eşimle aynı evde yalnız hissetmemden, elinden telefonun bir an düşmemesinden, hakaretlerinden, kendimi değersiz hissettirmesinden, sevgisiz tavırlarından, her gece içmesinden, her şeyde günah keçisi beni ilan etmesinden, ailesinin bana yaptıklarında bile onları suçlamak yerine beni yargılamasından falan filan bu noktaya geldim. Burada herkes ne kadar sabrettiğimi biliyor. Şimdi eve gittiğimde yüz yüze konuşacağım. Kesinlikle kararımı yok sayacak eminim. Başıma ne gelir bilmiyorum bundan sonraki hayatımda. Kararsız kaldığım oluyor ama sinirlerim de çok yıpranıyor bu şekilde. Kızım babasıyla büyüsün diye sabrettim hep ama artık bardak taştı!... Korkularıma rağmen, ne olacağını bilmememe rağmen bu kararı veriyorum. Psikolojik baskılarından kurtulup zincirlerimi kıracağım inşallah. Eminim basite alıp inanmayacak düzelir sen de kendine çeki düzen ver diye ikna etmek isteyecek ama bıktım. Şimdiye kadar yaptıklarını bile düşününce sindiremiyorum yaşadıklarımı. Yalnız bugün şöyle bir şey oldu, eşimle aynı iş yerindeyiz. Kameradan kızımızı görmek istedi. Kızım 2 yaşında. Kamerayı açtım sonra yanına bir kız oturdu kızın önce saçlarını gördüm. O an çok kıskandım. İçim resmen cız etti. Sonra arkadaşımın olduğunu anladım o kızın. Selamlaştık falan. Sonra diyorum ya kıskanırsam eşimi? Nasıl başa çıkacağım aynı iş yerinde çalışırken? İş değiştirin demeyin yapamam o da yapamaz. Geçer mi zamanla bu duygularım? Beni kıskandırmak için de elinden geleni yapar eminim. Bana akıl verin. Bir de konuştuğumda anlaşmalı boşanmak istesem de haklarımı kaybetmek istemiyorum. Kızına en fazla 500 nafaka verileceğinden bahsediyordu ailesine daha önceki bir kavgamızda. Ben de çalıştığım için öyle mi olur bilmiyorum. Bu arada ablamda kaldıktan sonra bu kararı aldığım için kesin sebep olarak onları suçlayacak. Kaybedecek bir şeyi kalmazsa onlara saracak, aile huzurlarını kaçıracak. Halbuki orada kalırken tartıştık ve söyledikleri yüzünden bu noktaya geldim.
Eve dönüyorum şimdi yoldayım. Önceki konumda yazmıştım şehir dışındaydım ablama gitmiştim. Eşimle aynı evde yalnız hissetmemden, elinden telefonun bir an düşmemesinden, hakaretlerinden, kendimi değersiz hissettirmesinden, sevgisiz tavırlarından, her gece içmesinden, her şeyde günah keçisi beni ilan etmesinden, ailesinin bana yaptıklarında bile onları suçlamak yerine beni yargılamasından falan filan bu noktaya geldim. Burada herkes ne kadar sabrettiğimi biliyor. Şimdi eve gittiğimde yüz yüze konuşacağım. Kesinlikle kararımı yok sayacak eminim. Başıma ne gelir bilmiyorum bundan sonraki hayatımda. Kararsız kaldığım oluyor ama sinirlerim de çok yıpranıyor bu şekilde. Kızım babasıyla büyüsün diye sabrettim hep ama artık bardak taştı!... Korkularıma rağmen, ne olacağını bilmememe rağmen bu kararı veriyorum. Psikolojik baskılarından kurtulup zincirlerimi kıracağım inşallah. Eminim basite alıp inanmayacak düzelir sen de kendine çeki düzen ver diye ikna etmek isteyecek ama bıktım. Şimdiye kadar yaptıklarını bile düşününce sindiremiyorum yaşadıklarımı. Yalnız bugün şöyle bir şey oldu, eşimle aynı iş yerindeyiz. Kameradan kızımızı görmek istedi. Kızım 2 yaşında. Kamerayı açtım sonra yanına bir kız oturdu kızın önce saçlarını gördüm. O an çok kıskandım. İçim resmen cız etti. Sonra arkadaşımın olduğunu anladım o kızın. Selamlaştık falan. Sonra diyorum ya kıskanırsam eşimi? Nasıl başa çıkacağım aynı iş yerinde çalışırken? İş değiştirin demeyin yapamam o da yapamaz. Geçer mi zamanla bu duygularım? Beni kıskandırmak için de elinden geleni yapar eminim. Bana akıl verin. Bir de konuştuğumda anlaşmalı boşanmak istesem de haklarımı kaybetmek istemiyorum. Kızına en fazla 500 nafaka verileceğinden bahsediyordu ailesine daha önceki bir kavgamızda. Ben de çalıştığım için öyle mi olur bilmiyorum. Bu arada ablamda kaldıktan sonra bu kararı aldığım için kesin sebep olarak onları suçlayacak. Kaybedecek bir şeyi kalmazsa onlara saracak, aile huzurlarını kaçıracak. Halbuki orada kalırken tartıştık ve söyledikleri yüzünden bu noktaya geldim.
Son düzenleme:
