- 7 Ekim 2009
- 566
- 202
Merhaba;
Eski konularımdan beni takip edenler bilirler. Bilmeyenler için kısa bi özet geçeyim: 1,5 yıl kadar önce eşimden boşandım. toplam 1 yıl kadar evli kaldım. Eşim benimle cinsel ilişkiye girmekten kaçıyordu. Balayında başarısız olmuştu ve çok üzülmüştü. Ben de onu üzmemek için üzerine gitmedim, ama bunu söylüyordum da zaman zaman. Çünkü ben söylemesem yıllarca hiçbi deneme bile yapmadan yaşayabilirdi. Doktora gitmedi, araştırmadı. Suçu hep bana attı. Benim kendime güvenim bitti onun yüzünden. Olay ailelere yansıdı. İpler koptu ve ayrıldık.
Ben bu sebepten dolayı ayrıldığımı herkese anlatmak istemiyorum. Çünkü çok özel bi konu. Anlaşamadık ayrıldık diyorum. Bazı insanlar biliyor. Akrabalarımın hepsi de biliyor. Akrabalar bilsin zaten sorun değil; abuksubuk şeyler düşünüp benim sinirimi bozmasınlar ama bazı arkadaşlarım bile tam detaylı olarak bilmiyorlar. Ama annem sağolsun herkese anlatıyor. "Bilsinler ne var" diyor. Benim haklı ve çok geçerli bi sebepten dolayı ayrıldığımı bilsinlermiş.Annem de çok üzüldü tabii ki benim boşanmama. Bana çok destek oldu. O destek olmasa ben boşanamazdım heralde ve şimdi kim bilir ne halde olacaktım. Annem beni ayakta tutmaya çalışıp güçlü görünüyordu. Ama tabii ki içinden de çok üzülüyor biliyorum.
Geçen gün yazlıkta bi olay yaşadık: Annem balkonda, ben salonda oturuyordum. Sonra annem yan balkondaki komşuyla muhabbet etmeye başladı. Derken bi ara kulağım takıldı, benim neden boşandığımdan bahsediyor. O kadının da 2 kızı boşandı daha önce. İkisinin de çocukları var hatta. Ama biz gidip de sormadık neden boşandınız diye. Bahsetmek istemeyebilir sonuçta. Annem anlatıyor kadına detaylı detaylı. "karıkoca hayatları yoktu...vs" Yanında da kadının, benimle yaşıt olan, bir de kızı olan kızı. İkisini de pek sevmiyoruz, çok da yakın değiliz. Aynı ortama girersek konuşuyoruz işte. Çok açıkgöz bi insan bu kız.
Ben annemin bunları anlattığnı duyunca çok üzüldüm, sinirlerim bozuldu. Tansiyonum düştü sanki, bütün vücudum uyuştu bi anda. Annem yanıma gelince dedim ki "anne neden anlattın, o insanların benim bu kadar özelimi bilmelerine ne gerek var. "
" nolmuş bilsinler işte, senin suçun yok " diyor bana. dedim ki "sana kolay geliyor. sen yaşamadım tabii" dedim başladım ağlamaya. "senin yaşadığın şeyi ben de yaşamış sayılırım" dedi. o da çok üzüldü tabii ki. "belli oluyo, o zaman her önüne gelene anlatmazdın" dedim. çıktım gittim evden. biraz sakinleşeyim diye oturdum bi yerlerde. bi süre daha ağladım. bi yandan da aklım evde, annem ne durumda diye... sonra bütün gün kendime gelemedim. sersem sersem dolaştım. annem de beni üzdüğü için çok üzüldü. etrafımda dolanıp duruyo. sarıldım öptüm barıştık ama kızgınım da hala içten içe. kadını zaten zamanında çok üzdüm boşanma olaylarımla diyerek çok fazla üzerine gitmedim.
bu olaydan bikaç gün sonra geceyarısı bi telefon geldi, ablam aradı ve uzak bi akrabamızın vefat ettiğini söyledi. hafif bi rahatsızlığı vardı, 65 yaşında. beklemiyorken pat diye böyle bi haber aldık. hepimiz çok üzüldük. annem de üzüldü tabii. ben ağlamaya başladım. annem pek tepki vermedi. sonra annem bi şok yaşadı. gülmüyor ağlamıyor boş boş bakıyordu. aynı soruları tekrar tekrar soruyordu. psikolojik bi çöküntü yani. hemen hastaneye götürdük, diyazem yapıldı sakinleştirici iğne. 1-2 gün kendine gelemedi. tanıdığım bi psikolog var, ona telefon açtım. "yılların birikimiyle olan üzüntü patlaması" dedi. böyle bişey olduğunu tahmin ediyorduk tabii. kadın yıllarca biçok şeyi içinde yaşadı. kayınvalidesi-görümcesiyle olan sorunlar, babamla olan sorunlar, ablamın sorunları, benim boşanmam...
1 gün sonra tamamen kendine geldi ama ömrümüzden de ömür gitti tabii. bi ara konuşurken "o gün de komşuya anlatma konusunda seni üzdüm diye çok üzüldüm"dedi. bneim tabii içim paramparça oldu. ben de "ben o gün hassas bi gündeydim heralde. o yüzden fazla tepki verdim "dedim ama aslında istemiyordum bunu herkesin bilmesini. o kız da anlatır herkese, biliyorum.
sonra bi gün o kız, ablam ben, yazlığın etrafındaki çay bahçesinde oturduk. evlilikten falan bahsediyorduk. kız sonra konuyu bana getirdi. "sen bu yüzden mi boşandın? karıkoca hayatınız mı yoktu? evlenmeden önce deneseydin ya kızım sen de. hiç mi anlamadın evlenmeden önce? olsun sen yine kimseye anlatma, onun ayıbını örtersen Allah da senin ayıbını örter. Keşke hiçkimse bilmeseydi bunu, ben duydum biriki kişiden" gibisinden konuştu. Erkek arkadaş muhabbetlerimizi bile paylaşmadığım bi kızla en özel şeylerimi konuşmak durumunda kaldım... Kim bilir arkamdan neler söylüyor insanlar. Kim bilir kimler biliyor bu konuyu. Düşündükçe uykularım kaçıyor bazen. :2:
Eski konularımdan beni takip edenler bilirler. Bilmeyenler için kısa bi özet geçeyim: 1,5 yıl kadar önce eşimden boşandım. toplam 1 yıl kadar evli kaldım. Eşim benimle cinsel ilişkiye girmekten kaçıyordu. Balayında başarısız olmuştu ve çok üzülmüştü. Ben de onu üzmemek için üzerine gitmedim, ama bunu söylüyordum da zaman zaman. Çünkü ben söylemesem yıllarca hiçbi deneme bile yapmadan yaşayabilirdi. Doktora gitmedi, araştırmadı. Suçu hep bana attı. Benim kendime güvenim bitti onun yüzünden. Olay ailelere yansıdı. İpler koptu ve ayrıldık.
Ben bu sebepten dolayı ayrıldığımı herkese anlatmak istemiyorum. Çünkü çok özel bi konu. Anlaşamadık ayrıldık diyorum. Bazı insanlar biliyor. Akrabalarımın hepsi de biliyor. Akrabalar bilsin zaten sorun değil; abuksubuk şeyler düşünüp benim sinirimi bozmasınlar ama bazı arkadaşlarım bile tam detaylı olarak bilmiyorlar. Ama annem sağolsun herkese anlatıyor. "Bilsinler ne var" diyor. Benim haklı ve çok geçerli bi sebepten dolayı ayrıldığımı bilsinlermiş.Annem de çok üzüldü tabii ki benim boşanmama. Bana çok destek oldu. O destek olmasa ben boşanamazdım heralde ve şimdi kim bilir ne halde olacaktım. Annem beni ayakta tutmaya çalışıp güçlü görünüyordu. Ama tabii ki içinden de çok üzülüyor biliyorum.
Geçen gün yazlıkta bi olay yaşadık: Annem balkonda, ben salonda oturuyordum. Sonra annem yan balkondaki komşuyla muhabbet etmeye başladı. Derken bi ara kulağım takıldı, benim neden boşandığımdan bahsediyor. O kadının da 2 kızı boşandı daha önce. İkisinin de çocukları var hatta. Ama biz gidip de sormadık neden boşandınız diye. Bahsetmek istemeyebilir sonuçta. Annem anlatıyor kadına detaylı detaylı. "karıkoca hayatları yoktu...vs" Yanında da kadının, benimle yaşıt olan, bir de kızı olan kızı. İkisini de pek sevmiyoruz, çok da yakın değiliz. Aynı ortama girersek konuşuyoruz işte. Çok açıkgöz bi insan bu kız.
Ben annemin bunları anlattığnı duyunca çok üzüldüm, sinirlerim bozuldu. Tansiyonum düştü sanki, bütün vücudum uyuştu bi anda. Annem yanıma gelince dedim ki "anne neden anlattın, o insanların benim bu kadar özelimi bilmelerine ne gerek var. "
" nolmuş bilsinler işte, senin suçun yok " diyor bana. dedim ki "sana kolay geliyor. sen yaşamadım tabii" dedim başladım ağlamaya. "senin yaşadığın şeyi ben de yaşamış sayılırım" dedi. o da çok üzüldü tabii ki. "belli oluyo, o zaman her önüne gelene anlatmazdın" dedim. çıktım gittim evden. biraz sakinleşeyim diye oturdum bi yerlerde. bi süre daha ağladım. bi yandan da aklım evde, annem ne durumda diye... sonra bütün gün kendime gelemedim. sersem sersem dolaştım. annem de beni üzdüğü için çok üzüldü. etrafımda dolanıp duruyo. sarıldım öptüm barıştık ama kızgınım da hala içten içe. kadını zaten zamanında çok üzdüm boşanma olaylarımla diyerek çok fazla üzerine gitmedim.
bu olaydan bikaç gün sonra geceyarısı bi telefon geldi, ablam aradı ve uzak bi akrabamızın vefat ettiğini söyledi. hafif bi rahatsızlığı vardı, 65 yaşında. beklemiyorken pat diye böyle bi haber aldık. hepimiz çok üzüldük. annem de üzüldü tabii. ben ağlamaya başladım. annem pek tepki vermedi. sonra annem bi şok yaşadı. gülmüyor ağlamıyor boş boş bakıyordu. aynı soruları tekrar tekrar soruyordu. psikolojik bi çöküntü yani. hemen hastaneye götürdük, diyazem yapıldı sakinleştirici iğne. 1-2 gün kendine gelemedi. tanıdığım bi psikolog var, ona telefon açtım. "yılların birikimiyle olan üzüntü patlaması" dedi. böyle bişey olduğunu tahmin ediyorduk tabii. kadın yıllarca biçok şeyi içinde yaşadı. kayınvalidesi-görümcesiyle olan sorunlar, babamla olan sorunlar, ablamın sorunları, benim boşanmam...
1 gün sonra tamamen kendine geldi ama ömrümüzden de ömür gitti tabii. bi ara konuşurken "o gün de komşuya anlatma konusunda seni üzdüm diye çok üzüldüm"dedi. bneim tabii içim paramparça oldu. ben de "ben o gün hassas bi gündeydim heralde. o yüzden fazla tepki verdim "dedim ama aslında istemiyordum bunu herkesin bilmesini. o kız da anlatır herkese, biliyorum.
sonra bi gün o kız, ablam ben, yazlığın etrafındaki çay bahçesinde oturduk. evlilikten falan bahsediyorduk. kız sonra konuyu bana getirdi. "sen bu yüzden mi boşandın? karıkoca hayatınız mı yoktu? evlenmeden önce deneseydin ya kızım sen de. hiç mi anlamadın evlenmeden önce? olsun sen yine kimseye anlatma, onun ayıbını örtersen Allah da senin ayıbını örter. Keşke hiçkimse bilmeseydi bunu, ben duydum biriki kişiden" gibisinden konuştu. Erkek arkadaş muhabbetlerimizi bile paylaşmadığım bi kızla en özel şeylerimi konuşmak durumunda kaldım... Kim bilir arkamdan neler söylüyor insanlar. Kim bilir kimler biliyor bu konuyu. Düşündükçe uykularım kaçıyor bazen. :2:
