Merhaba. Eşimle 13 yıllık evliyiz,totalde 17 senelik bir geçmişimiz var. Çok da zor kavuştuk ama olduramıyoruz artık. 2 çocuğumuz var biri 11 diğeri 5,5 yaşında… Çalışan ancak kurumdaki bir ruh hastası yüzünden istifa eşiğinde olan bir kadınım. 13 seneyi özetle derseniz özetleyemem ama geriye dönüp bakınca mutlu çok az anım var. Birlikte çekilmiş çok az fotoğrafımız var. Bir aradayken gülmüyoruz,keyif almıyoruz birlikte olmaktan…Ailesi inanılmaz kalabalık,yobaz ve herşeye karışan tiplerden. Çok ezdirdi onlara da… Her gün hakaret işitiyorum,asla memnun edemiyorum. Bana karşı inanılmaz saygısız,fiziksel şiddete eğilimli. (Kafam çorba gibi karışık yazıyorum affedin ama idare edin lütfen.) Boşanalım diyorum. Çocuklarla tehdit ediyor beni. Sana vermem vs. Senin kanunların beni bağlamaz diyor. Bırak beni diyorum,Ömür boyu böyle çekeceksin diyor,beni bırakmıyor da… Seviyorum diyor ama böyle sevginin de içine etsinler. Çocuklar etkileniyor bu şekilde onlara kötülük yapıyoruz diyorum,asla dinlemiyor. Ben ne zaman bitti dersem o zaman biter diyor. Çalışıyorum evet ama hem amir hem yönetim üzerime geliyor. Ben güçlü bir kadınım. Kafamı toparlamaya ve sağlıklı düşünmeye ihtiyacım var. Bu şekilde sıfırdan başlayabilirim ama eşim bırakmıyor peşimi. Tehdit ediyor beni. Ailem başka memlekette. Oraya gitsem çocuklarımdan ayırdın beni olacak. Gitmeyip,bulunduğum ilde düzen kurayım desem izin vermeyecek, engelleyecek eminim. Her gün mutsuz olmaktan bıktım.
Biz sevgiliyken açıktım ben,ailem hiçbir şekilde beni sıkmadı. Giyim konusunda rahat büyüdüm ki,ailem rahat insanlardır. Sonra ben kendi isteğimle kapandım asla eşim için değil,bunu belirtmeliyim. Eşim sıktıkça sıktı beni… Her giydiğime karıştı,huzursuzluk çıkardı,değiştirmeye çalıştı beni. Olmadığım gibi biri olmaya zorladı. Oysa ben tüm kartlarımı açık oynamıştım ona,asla olmadığım gibi göstermedim kendimi. Kültürlerimiz taban tabana zıtmış. Sevgi bunu da aşar dedim cahil aklımla ama şuanki aklım olsa 2 gün ağlar,13 senemi heba etmezdim.
1-2 saat önce mesela plan yapmıştık çocukları parka götürür,piknik gibi bişey yaparız diye. Arkadaşı aradı plan yapalım diye. 2 gündür sabaha karşı eve geliyor zaten,ger gün birileri arayıp çağırıyor eşimi. (Evde pek durmaz. İlgi yok,sevgi yok ama evde olduğunda full ilgi bekler. Ben de içimden gelmiyor diye pek bakmam yüzüne,çünkü inanılmaz ihmal ediyor ve kırgınım diye de ne hevesim var onunla plan yapmaya,ne de içimden geliyor bişey yapmak) O da çocuklarla vakit geçireceğiz dedi. Telefon kapandıktan sonra her gün birilerinin aramasından çok rahatsızım dedim,piknik yapmasak yine gidecektin dedim. İsteyen beni arar,sana mı sorcam,kimsin ki sen dedi. Kulaklarına sı…yım duymadın mı ne dediğimi arkadaşıma dedi.
Şimdi sevgili hanımlar,ben boşanmak istiyorum ama kızım okula gidiyor. Onların düzenini bozmadan nasıl yapabilirim bunu? İnanın kafam çok karışık. İstifa etmek üzereyim ve bu durumun boşanmama engel olmasını istemiyorum. Ben çalışırım ne yapar ederim. Ama yol gösterin. Sağlıklı düşünemiyorum.
