Kızlar daha önce açmıştım konu okuyanlar bilir.
Tartıştık eşimle üç dört gün önce hakaret etmişti çocuklarımın yanında.
Sonrada gelip hiçbi şey yokmuş gibi davranmıştı.
Ben mecbur kalmadıkça konuşmuyorum. O ise hiçbi şey yokmuş gibi davranıyor.
Çok mutsuzum.bir aydır yüzüm gülmüyor.
5 ay öncede beni aldattığını öğrendim.bi hafta sürmş pişman olup kesmiş konuşmayı.Her ne kadar pişman olsa da bi haftalık olsa da sonrasında yeminler etse de unutamıyorm.
7 yıl oldu evleneli. Hakaret ediyor bana.Tartıştığımız an başlıyor hakarete.Sebebi benmişim onun önünde susmuyormuşum. O bana gerizekalı dediğinde susacakmışm.ne kavgalar ettik. Değiş dedim.Huyuymuş bu. Düzeltemiyormş.Onu böyle kabul edecekmişim.
Ufak tefek şiddetleri de oldu geçmişte. Daha geçen gün kızımın önünde tartıştığımızda ben sus çocuk var diyorum gülüp tokat attı bana. İteledim
Artık boşanmak istiyorum. Bıktım.
İki küçük çocukla boşanmak çok zor olcak. İlçedeym hiç kimsem yok burda.Sabahları eşim kızımı kreşe bırakıp alıyor. Boşanırsam nasıl olcak kreş. 8de işte olmam lazım .Kreş arabası 8den sonra topluyor öğrencilri.
Günlük alışverişimi ekmeğimi nasıl alcam. İlçenin merkezinde değiliz.Dışındayız. İş yerim burda evimde yanında. Ne market var ne bişey. Çarşıya gitmek yarım saati bulur. Bunlar hep kafamda soru.
Gecenin bi yarısı bişey olsa çocuk hastalansa bi şey lazım olsa iki çocuğu alıp nasıl gitcem çarşıya.
2.5 yaş ve 10aylık bebişim.
Annemi çağırsam o da sonsuza kadar yanımda kalamaz. Evi var düzeni var.
Her şeyden öte kızım babasına çok düşkün. Onsuz yapamıyor. Ben nasıl baş edeceğim.
Evliliğimde mutlu deilim. Kedi köpek gibiyiz. Çok sinirlendi mi gözü dönüyor itiyor kakıyor beni.İyiken çok iyi. Kötüyken kötü.
Bana tartışmada çocukları vermem hele al öldürürüm seni diyor.istiyorsan çık git diyor. Sanki ev babasının evi. Kira evimz.
Çocuklarım hep baba eksikliği yaşayacak. Büyüdükçe ona ihtiyaç duyacaklar.Oğlum özencek babalı olanlara.
Çocuklar için katlansam da nereye kadar. Bir ömür çekmem lazım. Ama tükendiğimi hissediyorum artık.
Boşanmaya yanaşmayacak belki de. Tehdit edecek. Kızımı özellikle vermem diyor sana.
Çok ama çok kararsızım.
Aileme söylesem yıkılacaklar. Doğudayız ve az çok tahmin edebiliyorsunuzdur.
Bi taraftan da üzülüyorum ona. Küsüm konuşmuyorum ama ev işlerini rutin yapıyorum mecbur çocuk var.Dün yemek yaptım yedik elbiselerini katladım ütü yaptım vb.
Düşündüm şöyle bi ayrılsak bütün düzeni bozulacak.Evde sıcak bi yemeği olmayacak çocuklar olmayacak . O bunu kaldıramaz. Çocuklarına çok düşkün çok seviyor.
Ama işte olmuyor. Çocuklarım kavgalarımıza şahit oluyor. Hadi ben alttan alayım desem o zaman ona hiç kırılmamam kızmamam lazım bildiğinz ot gibi yaşamam lazım. Tartıştığımız gibi hakaret ediyor.Değişmiyor.
Çocukları bir iki haftalığına merkeze annemin yanına göndermeyi düşünüyoruz şu virüsten dolayı.Onları gönderince söyleyeyim diyorum. Bi taraftan da korkuyorum .bazen gözü dönüyor bana zarar verirse . Çocuklar için diretip bna zarar verirse diye korkuyorum.
Çok kaygılıyım çok endişeliyim.
Sevip sevmediğimden emin değilim artık.Kendimi değersz hissediyorum.
Tartıştık eşimle üç dört gün önce hakaret etmişti çocuklarımın yanında.
Sonrada gelip hiçbi şey yokmuş gibi davranmıştı.
Ben mecbur kalmadıkça konuşmuyorum. O ise hiçbi şey yokmuş gibi davranıyor.
Çok mutsuzum.bir aydır yüzüm gülmüyor.
5 ay öncede beni aldattığını öğrendim.bi hafta sürmş pişman olup kesmiş konuşmayı.Her ne kadar pişman olsa da bi haftalık olsa da sonrasında yeminler etse de unutamıyorm.
7 yıl oldu evleneli. Hakaret ediyor bana.Tartıştığımız an başlıyor hakarete.Sebebi benmişim onun önünde susmuyormuşum. O bana gerizekalı dediğinde susacakmışm.ne kavgalar ettik. Değiş dedim.Huyuymuş bu. Düzeltemiyormş.Onu böyle kabul edecekmişim.
Ufak tefek şiddetleri de oldu geçmişte. Daha geçen gün kızımın önünde tartıştığımızda ben sus çocuk var diyorum gülüp tokat attı bana. İteledim
Artık boşanmak istiyorum. Bıktım.
İki küçük çocukla boşanmak çok zor olcak. İlçedeym hiç kimsem yok burda.Sabahları eşim kızımı kreşe bırakıp alıyor. Boşanırsam nasıl olcak kreş. 8de işte olmam lazım .Kreş arabası 8den sonra topluyor öğrencilri.
Günlük alışverişimi ekmeğimi nasıl alcam. İlçenin merkezinde değiliz.Dışındayız. İş yerim burda evimde yanında. Ne market var ne bişey. Çarşıya gitmek yarım saati bulur. Bunlar hep kafamda soru.
Gecenin bi yarısı bişey olsa çocuk hastalansa bi şey lazım olsa iki çocuğu alıp nasıl gitcem çarşıya.
2.5 yaş ve 10aylık bebişim.
Annemi çağırsam o da sonsuza kadar yanımda kalamaz. Evi var düzeni var.
Her şeyden öte kızım babasına çok düşkün. Onsuz yapamıyor. Ben nasıl baş edeceğim.
Evliliğimde mutlu deilim. Kedi köpek gibiyiz. Çok sinirlendi mi gözü dönüyor itiyor kakıyor beni.İyiken çok iyi. Kötüyken kötü.
Bana tartışmada çocukları vermem hele al öldürürüm seni diyor.istiyorsan çık git diyor. Sanki ev babasının evi. Kira evimz.
Çocuklarım hep baba eksikliği yaşayacak. Büyüdükçe ona ihtiyaç duyacaklar.Oğlum özencek babalı olanlara.
Çocuklar için katlansam da nereye kadar. Bir ömür çekmem lazım. Ama tükendiğimi hissediyorum artık.
Boşanmaya yanaşmayacak belki de. Tehdit edecek. Kızımı özellikle vermem diyor sana.
Çok ama çok kararsızım.
Aileme söylesem yıkılacaklar. Doğudayız ve az çok tahmin edebiliyorsunuzdur.
Bi taraftan da üzülüyorum ona. Küsüm konuşmuyorum ama ev işlerini rutin yapıyorum mecbur çocuk var.Dün yemek yaptım yedik elbiselerini katladım ütü yaptım vb.
Düşündüm şöyle bi ayrılsak bütün düzeni bozulacak.Evde sıcak bi yemeği olmayacak çocuklar olmayacak . O bunu kaldıramaz. Çocuklarına çok düşkün çok seviyor.
Ama işte olmuyor. Çocuklarım kavgalarımıza şahit oluyor. Hadi ben alttan alayım desem o zaman ona hiç kırılmamam kızmamam lazım bildiğinz ot gibi yaşamam lazım. Tartıştığımız gibi hakaret ediyor.Değişmiyor.
Çocukları bir iki haftalığına merkeze annemin yanına göndermeyi düşünüyoruz şu virüsten dolayı.Onları gönderince söyleyeyim diyorum. Bi taraftan da korkuyorum .bazen gözü dönüyor bana zarar verirse . Çocuklar için diretip bna zarar verirse diye korkuyorum.
Çok kaygılıyım çok endişeliyim.
Sevip sevmediğimden emin değilim artık.Kendimi değersz hissediyorum.
eşinizle aranızda geçenler “kapıyı yüzüme kapattı, hemen boşanmalıyım” konuları değil bilmem farkında mısınız? Karar vermek diyorsunuz ama sizin vereceğiniz bir karar değil, eğer ki kendine saygısı olan bir insansanız bu bir mecburiyet artık.
