Aralık 2009, içimden bir ses "bu sefer oldu" diyor, diğer bir ses de "olmamış olabilir çok kaptırma" diyor... 5 aydır aynı anı yaşıyorum.. Evde stokladığım testlerden bir tanesini alıyorum, deniyorum,ilk saniye bir çizgi, negatif.. atıyorum.. Prospektüse bakıyorum, "3 saniye bekleyiniz" diyor. Çöpten testi alıp tekrar bakıyorum, çift çizgi!! POZİTİF! 2. testi yapıyorum, POZİTİF! 3., POZİTİF!
33. hafta, sancılar başladı, dayanılmaz bir ağrı! Eskişehir Zübeyde Hanım Kadın Doğum Hastanesi Acile'e gittik. NE? açılmam 2 santim mi? Doğum mu başlamış? O gece doğumu geciktirmesi için taşikardi yapan bir ilaç bağlandı, ciğerleri için iğne yapıldı. Ertesi günü karar verdim, bu korkunç yerden çıkmam lazım, küvöz bile yok bu hastanede, oğlumu burada doğuramam!
Ertesi günü yola çıktık, Bursa Acıbadem'e geldik. Doç Dr. Şahin Zeteroğluyla tanıştık. Artık güvenli ellerde olduğum için içim rahat. Evimden uzaktayım ama internette kader arkadaşlarım Eylül Anneleri var :) Gerçi ben "Çakma Eylül Annesi" oldum ama neyse...
1 ay kadar Bursa'da kaldıktan sonra 24 Ağustos 2010, saat 11'e Epidural-Spinal Sezaryen için gün aldık.
Plasenta Previa yüzünden mecbur sezaryen! Çok isterdim normal doğurmayı. 23'ü gece çok düşündüm acaba normal doğum denesem mi diye? son bir doktor görüşmesi yaptım. doktor beni yine ikna etti, riski çok yüksekmiş... Bebek için çok riskli diye sezaryeni kabul ettim.
24 ağustos 2010 saat 9'da hastane'deyim. Heyecanlı değilim. Neşeliyim.
Saat 11:00, e hadi kimse gelmedi, neden beni almadılar daha? ve 11:15, 2 hemşire geldi beni soyuyorlar. Önlüğümü giydim bekliyorum. Ayakta geziniyorum. Damar yolum açık ve ben hala ayakta geziniyorum.
Bu yaz yapadığım tatilin acısını seneye bebeğimle çıkarmanın hayaliyle kendimi rahatlatıyorum...
Ameliyat haneye gitme zamanı geldi! Bana yat diyorlar, ben yürüyerek ameliyathaneye gitmek istiyorum. Önce tamam diyorlar ama sonra hastanenin içinde kıçı açık önlükle garip olabilir diye yatarak gitmem için ikna ediliyorum.
Ve ameliyathane... hiç de soğuk değil. İnsanlar gülüyor, müzik de var arkada, hatırlamıyorum ama neydi :/
Anestezi uzmanı Alev hanım'la tanışıyorum. çok tatlı bir kadın. Kitaplardan bahsediyoruz. Beni oturtuyor, spinal-epidural kataterimi takacak, hala konuşuyoruz. Sol ayağım uyuşmaya başladı. Sıcak bir şey akıyor sanki içeriye.. Ve sağ ayağım da ısınıyor hızla.. Yatırıyorlar, hızlıca önüme bir perde seriyorlar, rengi mavi, şeker bir mavi, doktorum da geldi ve neşeme neşe kattı :) Espiriler uçuyor havada. Ben artık belimden aşağısını hissetmiyorum ve sanırım beni kestiler...
Eşim nerede? Doktor, "eşini alalım içeri" diyor. Evren'im geliyor, elinde kamera :) Önlükler, bone falan çok yakışmış, çok yakışıklı görüdü gözüme
Eşim elimi tutarken bir yandan kamerayı oraya buraya sallıyor, o benden daha heyecanlı. Bir kadın; "bebeğin başı geliyor" dedi, işte!! saat 11:40
" Çok temiz bir bebek" diyor bir diğeri. Hani hani ben de bakayım!!!! Göremiyorum hala, eşim heyecandan kamerayı aşağı indirmiş, kendisi bakıyor bebeğe, kamera kayıtta, görüntülediği şeyler, hemşire ayakları, kalçalar ve masa bacakları... "Kamerayı kaldır" diyorum eşime. Duyuyor beni. Bebeğimi göremiyorum, gözümden yaşlar akmaya başladı... durduramıyorum... Gülüyorum...
Sesini duyduğum o an anladım ki, ben doğurdum! Bebeğim oldu!
Sesi çok içten bebeğimin.. Verin bir bakayım yahuuu!!!
Sonunda yanıma getirdiler, yanağıma değdirdiler, göğsümden süt geldi ve ona içirdiler. Ve sonra eşimle oğlum ameliyathaneden çıktı, beni dikecekler şimdi...
Dikerlerken bir ara bayılacak gibi oluyorum ama Alev Hanım beni hemen kendime getirdi. Acı yok sızı yok. Şahin Bey ve asistanı keyifli bir muhabbet içindeler, ben de katılıyorum onlara. Dikme işi bitti.
Gözlem Odasındayım. Saat 12:00 Çok sıkıldım artık yavrumu göreyim. tam 15 dakikadır uzak kaldım oğlumdan. 39 haftadır birlikteydik, bu kadar uzak kalmaya dayanamıyorum. Özledim onu.. Karnıma dokunuyorum yumaşımış, ve boş...
Kat hemşirelerim geliyor, beni asansöre götürüyorlar ve onlarla da neşeli bir şeyler konuşuyoruz. Sıradan bir şeyler, sanırım parfüm kokuları hakkında...
Odamdayım, annem ve eşim de var, bebek nerede?? Hemşire "ısıtıyorlar, şimdi gelecek" diyor. o "şimdi gelecek" demesi ve bekleyiş ameliyattan da uzun geliyor.
GELDİ! Kemal Güneş! Güneş'im.. Şirin'im! Tatlı oğlum! Sevimli sincabım! Zamanında zeytin tanem, şeftalim, kavunum,.. derken kollarımda, pamuk gibi! Gözleri yumuk! Dudakları kıpkırmızı! Saçları var
Hah işte hurafe demiştim, saçlı bebek mide bulandırırmışmış 
Hiç bulantım olmadı hamileliğim boyunca.
Çok rahat geçen 39 haftalık hamileliğin ardından bu gün bebeğimle birlikte 2 hafta geride kaldı. 14. günde göbeği düştü, son 2 haftada 4 santim birden uzadı. Kilo da aldı... Gözledini açıyor, bize bakıyor... Uykusuz geceler, ilk günlerdeki ağrım sancım, kilolar, sarkan göbek,... hepsine değer! Mucizem Güneş'im tüm sevimli mimikleriyle benimle artık!
Böyle olacaksa 5 tane daha GÜNEŞ doğururum :))
hihoyyyt
33. hafta, sancılar başladı, dayanılmaz bir ağrı! Eskişehir Zübeyde Hanım Kadın Doğum Hastanesi Acile'e gittik. NE? açılmam 2 santim mi? Doğum mu başlamış? O gece doğumu geciktirmesi için taşikardi yapan bir ilaç bağlandı, ciğerleri için iğne yapıldı. Ertesi günü karar verdim, bu korkunç yerden çıkmam lazım, küvöz bile yok bu hastanede, oğlumu burada doğuramam!
Ertesi günü yola çıktık, Bursa Acıbadem'e geldik. Doç Dr. Şahin Zeteroğluyla tanıştık. Artık güvenli ellerde olduğum için içim rahat. Evimden uzaktayım ama internette kader arkadaşlarım Eylül Anneleri var :) Gerçi ben "Çakma Eylül Annesi" oldum ama neyse...
1 ay kadar Bursa'da kaldıktan sonra 24 Ağustos 2010, saat 11'e Epidural-Spinal Sezaryen için gün aldık.
Plasenta Previa yüzünden mecbur sezaryen! Çok isterdim normal doğurmayı. 23'ü gece çok düşündüm acaba normal doğum denesem mi diye? son bir doktor görüşmesi yaptım. doktor beni yine ikna etti, riski çok yüksekmiş... Bebek için çok riskli diye sezaryeni kabul ettim.
24 ağustos 2010 saat 9'da hastane'deyim. Heyecanlı değilim. Neşeliyim.
Saat 11:00, e hadi kimse gelmedi, neden beni almadılar daha? ve 11:15, 2 hemşire geldi beni soyuyorlar. Önlüğümü giydim bekliyorum. Ayakta geziniyorum. Damar yolum açık ve ben hala ayakta geziniyorum.
Bu yaz yapadığım tatilin acısını seneye bebeğimle çıkarmanın hayaliyle kendimi rahatlatıyorum...
Ameliyat haneye gitme zamanı geldi! Bana yat diyorlar, ben yürüyerek ameliyathaneye gitmek istiyorum. Önce tamam diyorlar ama sonra hastanenin içinde kıçı açık önlükle garip olabilir diye yatarak gitmem için ikna ediliyorum.
Ve ameliyathane... hiç de soğuk değil. İnsanlar gülüyor, müzik de var arkada, hatırlamıyorum ama neydi :/
Anestezi uzmanı Alev hanım'la tanışıyorum. çok tatlı bir kadın. Kitaplardan bahsediyoruz. Beni oturtuyor, spinal-epidural kataterimi takacak, hala konuşuyoruz. Sol ayağım uyuşmaya başladı. Sıcak bir şey akıyor sanki içeriye.. Ve sağ ayağım da ısınıyor hızla.. Yatırıyorlar, hızlıca önüme bir perde seriyorlar, rengi mavi, şeker bir mavi, doktorum da geldi ve neşeme neşe kattı :) Espiriler uçuyor havada. Ben artık belimden aşağısını hissetmiyorum ve sanırım beni kestiler...
Eşim nerede? Doktor, "eşini alalım içeri" diyor. Evren'im geliyor, elinde kamera :) Önlükler, bone falan çok yakışmış, çok yakışıklı görüdü gözüme
Eşim elimi tutarken bir yandan kamerayı oraya buraya sallıyor, o benden daha heyecanlı. Bir kadın; "bebeğin başı geliyor" dedi, işte!! saat 11:40
" Çok temiz bir bebek" diyor bir diğeri. Hani hani ben de bakayım!!!! Göremiyorum hala, eşim heyecandan kamerayı aşağı indirmiş, kendisi bakıyor bebeğe, kamera kayıtta, görüntülediği şeyler, hemşire ayakları, kalçalar ve masa bacakları... "Kamerayı kaldır" diyorum eşime. Duyuyor beni. Bebeğimi göremiyorum, gözümden yaşlar akmaya başladı... durduramıyorum... Gülüyorum...
Sesini duyduğum o an anladım ki, ben doğurdum! Bebeğim oldu!
Sesi çok içten bebeğimin.. Verin bir bakayım yahuuu!!!
Sonunda yanıma getirdiler, yanağıma değdirdiler, göğsümden süt geldi ve ona içirdiler. Ve sonra eşimle oğlum ameliyathaneden çıktı, beni dikecekler şimdi...
Dikerlerken bir ara bayılacak gibi oluyorum ama Alev Hanım beni hemen kendime getirdi. Acı yok sızı yok. Şahin Bey ve asistanı keyifli bir muhabbet içindeler, ben de katılıyorum onlara. Dikme işi bitti.
Gözlem Odasındayım. Saat 12:00 Çok sıkıldım artık yavrumu göreyim. tam 15 dakikadır uzak kaldım oğlumdan. 39 haftadır birlikteydik, bu kadar uzak kalmaya dayanamıyorum. Özledim onu.. Karnıma dokunuyorum yumaşımış, ve boş...
Kat hemşirelerim geliyor, beni asansöre götürüyorlar ve onlarla da neşeli bir şeyler konuşuyoruz. Sıradan bir şeyler, sanırım parfüm kokuları hakkında...
Odamdayım, annem ve eşim de var, bebek nerede?? Hemşire "ısıtıyorlar, şimdi gelecek" diyor. o "şimdi gelecek" demesi ve bekleyiş ameliyattan da uzun geliyor.
GELDİ! Kemal Güneş! Güneş'im.. Şirin'im! Tatlı oğlum! Sevimli sincabım! Zamanında zeytin tanem, şeftalim, kavunum,.. derken kollarımda, pamuk gibi! Gözleri yumuk! Dudakları kıpkırmızı! Saçları var
Hah işte hurafe demiştim, saçlı bebek mide bulandırırmışmış Hiç bulantım olmadı hamileliğim boyunca. Çok rahat geçen 39 haftalık hamileliğin ardından bu gün bebeğimle birlikte 2 hafta geride kaldı. 14. günde göbeği düştü, son 2 haftada 4 santim birden uzadı. Kilo da aldı... Gözledini açıyor, bize bakıyor... Uykusuz geceler, ilk günlerdeki ağrım sancım, kilolar, sarkan göbek,... hepsine değer! Mucizem Güneş'im tüm sevimli mimikleriyle benimle artık!
Böyle olacaksa 5 tane daha GÜNEŞ doğururum :))
hihoyyyt
